รักเราไม่คู่ควร

บริษัทพีเอ็นวี หน้าบริษัทอสังหาฯ ยักษ์ใหญ่ นักศึกษาสาวสองคนกำลังยืนจ้องมองไปบนตึกสูงนับสิบชั้น ชีวิตของนักศึกษาทุนที่ต้องมาฝึกประสบการณ์ปีสุดท้ายช่างเป็นเรื่องที่ท้าทายและน่าตื่นเต้นมากในเวลาเดียวกัน ดวงตากลมโตคู่สวยของ 'รัญชิดา' จับจ้องมองป้ายชื่อบริษัทที่คุ้นหูคุ้นตาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด เธอรู้ดีว่าใครเป็นเจ้าของบริษัทแห่งนี้ แม้จะรู้สึกประหม่าขึ้นมาในใจ แต่เพราะมันคือหน้าที่ที่เธอต้องรับผิดชอบและทำให้ดีที่สุด จะมัวมากลัวหรือขี้ขลาดแบบเดิมอีกคงเป็นไปไม่ได้ "รัญแกแน่ใจนะว่าแกพร้อมที่จะมาฝึกงานที่นี่" ลลิตาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว ที่รับรู้ทุกความทุกข์ในชีวิตของเพื่อนถึงกับต้องเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง รัญชิดาหันหน้ามามองจ้องหน้าเพื่อน พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างส่งให้ พยักหน้ารับด้วยความมั่นอกมั่นใจ "ไม่พร้อมก็ต้องพร้อม เราเป็นนักศึกษาทุนนะ ในเมื่อมหาลัยส่งเรามาที่นี่ แสดงว่าเขามั่นใจว่าเราจะต้องไม่ทำขายหน้าแน่ ๆ เราก็ต้องทำงานให้ดีที่สุดไม่ใช่เหรอลิตา" "แต่หัวใจแกล่ะ มันจะไหวไหม แกพร้อมจะเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้งหรือยัง?" "มันผ่านมาสามปีแล้ว เขาคงลืมฉันไปแล้วล่ะ บริษัทใหญ่ขนาดนี้ ถ้าไม่บังเอิญก็คงไม่ได้เจอกันง่าย ๆ หรอกมั้ง" "แกคิดแบบนั้นจริงดิ ถ้าแกไม่ไหว ไปขออาจารย์เปลี่ยนที่ฝึกงานตอนนี้ก็ยังทันนะรัญ กว่าแกจะเข้มแข็งมาได้อย่างตอนนี้มันไม่ง่ายเลยนะเว้ย" "ไม่เป็นไรหรอก ฉันมาทำงาน ไม่ได้มายุ่งวุ่นวายกับเขาสักหน่อย เข้าไปข้างในกันเถอะลิตา" ชั้น 10 ห้องทำงานซีอีโอ "บอสคะปีนี้บริษัทเรารับนักศึกษาฝึกงานมาสองคนนะคะ บอสจะรับไว้หรือต้องให้ไปฝึกกับแผนกอื่นคะ?" "ก็เอามาเป็นผู้ช่วยคุณอัยสักคนสิ งานล้นมือไม่ใช่เหรอพักนี้ มีผู้ช่วยก็น่าจะดีนะผมว่า" หนุ่มหล่อหน้าตาดีที่อยู่ในชุดสูทสุดเนี้ยบ เขากำลังนั่งอ่านเอกสารตรงหน้า สายตาไม่ได้มองคนที่กำลังยืนอยู่หน้าโต๊ะเลย แต่ก็ยังคงพูดคุยด้วยแบบเป็นกันเองเช่นทุกวัน "งั้นอัยจะให้น้องเข้ามารายงานตัวกับบอสเลยนะคะ ฝ่ายบุคคลโทรขึ้นมาแจ้งเมื่อสักครู่ว่ามาถึงกันแล้ว" "ครับ ตามนั้นล่ะ" ทุก ๆ ปีบริษัทของ 'ปัณณวิชญ์' จะรับนักศึกษามาฝึกงานแบบนี้เสมอ เปิดโอกาสให้เด็กรุ่นใหม่ได้มาเห็นและเรียนรู้ประสบการณ์ก่อนจะทำงานจริง ๆ ทุกปีเด็กที่ฝึกงานจนจบก็กลับมาทำงานที่นี่ต่อบ้าง แต่บางคนก็อยากไปทำที่อื่นหรือบางครั้งบริษัทก็ไม่ต้องการรับพนักงานเพิ่มเช่นกัน รัญชิดาและลลิตายิ่งกลุ้มใจหนัก เมื่อทั้งสองคนได้ทำงานคนละชั้นคนละแผนก รัญชิดาถูกเลือกให้ไปเป็นผู้ช่วยเลขา ส่วนลลิตาได้ไปอยู่แผนกฝ่ายบุคคล รัญชิดามองหน้าเพื่อนสนิทแล้วอยากร้องไห้ออกมาดัง ๆ เธอต้องพบเจอหน้าเขาตั้งแต่วันแรกที่มาที่นี่เชียวเหรอ “เราสลับตำแหน่งกันนะลิตา” รัญชิดาจับมือเพื่อนพร้อมเขย่าแรง ๆ อย่างขอความช่วยเหลือ ดวงตากลมโตอ้อนวอนร้องขอเพื่อนอย่างสุดฤทธิ์ “เปลี่ยนน่ะเปลี่ยนได้ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะให้เปลี่ยนไหมนี่สิแก!” “ทำไงดี ๆ” รัญชิดาถึงกับหนักใจมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ถอนตัวก็ไม่ได้ ไม่ฝึกงานก็จะเรียนไม่จบ สถานที่ฝึกงานก็ได้บริษัทที่ตัวเองไม่อยากมาทำอีก มีอะไรจะซวยไปกว่านี้อีกไหมนะชีวิต อัยราฟังสองสาวพูดคุยกันจบก็กอดอกมองแรงขึ้นทันที สายตาจับจ้องมองรัญชิดาสลับกับลลิตาไปมาอย่างพินิจพิจารณา สองสาวนี้สวยคนละแบบ แต่คนที่สะดุดตาที่สุดคือรัญชิดา ใบหน้าเรียวสวยได้รูป จมูกโค้งเป็นทรงสวย ริมฝีปากอมชมพูก็สวยจนอัยรานึกอิจฉาอยู่ในใจ 'แล้วแบบนี้บอสของหล่อนจะคาบไปกินไหมนะ แต่คงไม่หรอกเพราะบอสมีแฟนแล้ว นักศึกษาวัยใสแบบนี้คงไม่ใช่สาวในอุดมคติบอสแน่ ๆ' “ปีนี้มีแต่เด็กฝึกงานสวยน่ารักนะ แต่พี่เลือกเธอแล้วนะ” พร้อมกับชี้นิ้วไปที่รัญชิดา “พวกเราสองคนเรียนสาขาเดียวกันค่ะ เอาหนูไปแทนก็ได้นะคะหนูไม่ติด” ลลิตารีบพูดแทรก อัยรามองค้อนด้วยสายตาอีกหน “แล้วไงคะคุณน้อง ที่พี่เลือกเพราะเกรดเฉลี่ยและหน้าตาที่ดูดีกว่า พี่ไม่ได้หมายถึงว่าอีกคนแย่นะ แต่พี่เลือกหลัก ๆ คือคะแนนย่ะ” รัญชิดาถึงกับถอนหายใจแรง ไม่อยากให้เสียชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยที่ส่งมาและไม่อยากให้คนอื่นมองว่าเรื่องเยอะเรื่องมาก ทั้งที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรได้เลยสักอย่าง "แล้วแต่จะพิจารณาค่ะ รัญยังไงก็ได้" รัญชิดาน้อมรับตำแหน่งของตัวเองอย่างเลี่ยงไม่ได้เลย “แกทำได้จริงนะรัญ?” ลลิตากระซิบถามเบา ๆ อีกครั้งด้วยความเป็นห่วง "ไม่ได้ก็ต้องได้ไหม มันเลือกไม่ได้นี่" "งั้น สู้ ๆ นะแก" อะแฮ่ม! เสียงกระแอมดังขึ้นเบา ๆ ทำเอาสองสาวต้องหันมายิ้มให้กับอัยราทันที "มัวแต่คุยกันอยู่นั่นล่ะ แยกย้ายกันได้แล้ว ชื่อรัญใช่ไหมเรา ตามพี่มาทางนี้เร็วเข้า" "ค่ะ" ไม่ถึง 5 นาทีประตูห้องทำงานของท่านประธานใหญ่ก็ถูกเคาะเบา ๆ ก่อนที่คนทั้งคู่จะเดินเข้าไปภายในห้องทำงานที่ใหญ่โตหรูหราสมฐานะ "บอสคะ อัยพาน้องนักศึกษาฝึกงานใหม่มารายงานตัวค่ะ" ปัณณวิชญ์ละสายตาออกจากเอกสารที่อ่าน จับจ้องมองเลขาตรงหน้า ก่อนที่จะมองไปยังนักศึกษาสาวที่กำลังยืนก้มหน้าไม่กล้าสบหน้ามองตาเขาอยู่ "รัญ ไม่สวัสดีบอสหน่อยเหรอ มัวแต่ก้มหน้าอยู่นั่นแหละ" รัญชิดาพนมมือยกขึ้นไหว้คนตรงหน้าอย่างจำยอม ก่อนจะค่อย ๆ แหงนเงยหน้าขึ้นจ้องมองหน้าเขาด้วยสายตาที่หวั่นกลัว ปัณณวิชญ์นิ่งอึ้งไปพักใหญ่ เขาไม่คิดว่านักศึกษาฝึกงานจะเป็นอดีตผู้หญิงที่เคยทำให้เขาเจ็บปวดปางตายมาแล้วเมื่อสามปีก่อน