รักเราไม่คู่ควร

ตอนที่2 เขาไม่เหมือนเดิม

"คนนี้เหรอนักศึกษาฝึกงาน"

"ค่ะบอส ชื่อรัญชิดาค่ะ"

"ไม่รู้หรือยังไงว่าบริษัทเราไม่รับพนักงานที่ไม่ซื่อสัตย์มาร่วมงานด้วย"

ดวงตากลมโตคู่สวยของรัญชิดาจับจ้องมองใบหน้าคมดุที่ดูแปรเปลี่ยนไปมาก สามปีไม่ได้เจอกัน เขาเหมือนไม่ใช่คนที่เธอเคยรู้จักมาก่อนเลย

"ประวัติที่ส่งมาน้องเป็นเด็กดีมากเลยนะคะบอส เป็นนักศึกษาทุนที่มหาวิทยาลัยที่บอสเป็นสปอนเซอร์ใหญ่เลยนะคะ"

"ในประวัติไม่เคยเขียน ก็ใช่ว่าจะเป็นจริงตามที่ประวัติกล่าวอ้างไว้นะคุณอัย รู้หน้าแต่ไม่รู้ใจ คุณคงเคยได้ยินนะ"

"บอสเคยรู้จักน้องเขามาก่อนหรือเปล่าคะเนี่ย ทำไมพูดจาแปลก ๆ"

"หึ ผมเหรอจะเคยรู้จักเธอคนนี้ ผมไม่ตาต่ำแบบนั้นหรอกมั้ง"

เลขาสาวถึงกับดวงตากลมโตไม่เชื่อหูตัวเอง เจ้านายเธอไม่ใช่คนแบบนี้มาก่อนเลย แต่ทำไมตอนนี้ถึงพูดจาแปลกไปได้ขนาดนี้

รัญชิดาสะอึกกับทุกคำพูดของเขาเป็นอย่างมาก จนต้องก้มหน้าลงต่ำอีกครั้ง จ้องมองมือของตัวเองที่กำลังสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่

"แต่ก็เอาเถอะ ถ้าทำงานที่นี่ได้ก็ทำไป ให้เวลาพิสูจน์ตัวเอง 3 วัน ถ้ายังทนอยู่ที่นี่ได้จะถือว่าผ่านการทดสอบขั้นแรก"

"ค่ะบอส งั้นอัยพาน้องออกไปข้างนอกนะคะ"

"คุณอัยออกไปก่อน ผมมีธุระจะคุยกับนักศึกษาฝึกงานหน่อย เดี๋ยวให้เขาตามออกไป"

"ค่ะบอส" อัยราเดินออกจากห้องทำงานของเจ้านายตามคำสั่ง ทำเอารัญชิดาต้องหันหน้าไปมองตามหลังจนอีกคนหายลับออกนอกประตูไป

"กลัวงั้นเหรอที่จะอยู่ในห้องนี้คนเดียวแบบนี้?" เสียงทุ้มถามขึ้น

รัญชิดาต้องหันหน้ากลับมามองผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเขาคือคนที่เธอรัก ฝ่ามือเรียวประสานเข้าหากันและบีบมือตัวเองเบา ๆ ลดความประหม่าที่กำลังก่อเกิดขึ้น

"เปล่าค่ะ รัญไม่ได้กลัว พี่ปัณณ์สบายดีไหมคะ"

"อย่าเรียกฉันแบบนั้น เราไม่ได้สนิทกันแล้วอย่าลืมสิ"

รัญชิดาถึงกับหน้าเจื่อนลงยิ่งกว่าเดิม เธอต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ด้วยความยากลำบาก พยายามจับจ้องมองใบหน้าเขาที่กำลังมองจ้องเธอด้วยแววตาที่แข็งกระด้าง ผู้ชายคนที่เคยแสนดี ผู้ชายคนที่อบอุ่นคนนั้นไม่เหมือนเดิมเลย เขาเปลี่ยนไปก็เพราะเธอ

"มาฝึกงานที่นี่ ไม่เคยรู้เหรอว่าที่นี่ใครเป็นเจ้าของ หรือว่ารู้อยู่เต็มอกแต่ก็ยังอยากมาอยู่ดี"

"รัญไม่ได้เป็นคนเลือกเองค่ะ เรื่องนี้มหาลัยเขาจัดการให้สำหรับนักศึกษาทุน"

"แล้วถ้าฉันไม่ให้ผ่านล่ะ เธอจะทำยังไง?"

"ท่านประธานคงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกมั้งคะ"

"แต่ฉันก็ไม่ได้ใจดีเหมือนแต่ก่อนแล้วนะรัญชิดา ยิ่งกับผู้หญิงแบบเธอ ฉันยิ่งไม่ควรจะทำดีด้วยเลยสักนิด!"

"รัญขอโทษค่ะสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา"

ปัณณวิชญ์ลุกขึ้นเต็มความสูง เดินอ้อมมาทางด้านหลังของรัญชิดา ดวงตาคมจับจ้องมองแผ่นหลังผอมบางที่วันนี้เธอดูเป็นสาวเต็มตัวมาก

"ขอโทษงั้นเหรอ พูดง่ายดีนะ ฉันทำดีกับเธอแทบตาย รักเธอแทบตาย สุดท้ายผู้หญิงอย่างเธอมันก็เลี้ยงไม่เชื่อง ร่าน ไม่รู้จักพอ!"

ทำเอาคนฟังสะเทือนใจกับคำกล่าวหาที่ร้ายแรงนั้นของเขามาก เขาจะไปรู้อะไรทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้นเธอเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน

"จะกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกทำไมกัน ทำไมไม่ไปแล้วไปลับ ผู้ชายของเธอมันไม่มีปัญญาเลี้ยง มันไม่มีบริษัทให้เธอต้องไปฝึกงานแบบฉันหรือไง ไหนเธอบอกอยากได้คนรักที่ดีกว่า จนต้องนอนอ้าขาให้มันเอาลับหลังฉันไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง หึ! น่าสมเพช น่าขยะแขยงสิ้นดี!!"

ทุกคำที่ปัณณวิชญ์พ่นออกมา หัวใจของรัญชิดาสุดแสนจะเจ็บปวด ทั้งที่เรื่องแบบนั้นมันผ่านมาตั้งสามปีแล้ว เขาไม่รู้หรอกว่าเธอเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหน เขาอาจจะคิดว่าเธอมีความสุขและทำให้เขาทุกข์อยู่ฝ่ายเดียวอย่างนั้นสินะ

"พูดจบหรือยังคะ ถ้าพูดจบแล้วรัญจะได้ออกไป"

น้ำเสียงที่ฟังดูสั่นสะท้านพยายามถามกลับ ทั้งที่ไม่ได้หันหลังกลับมามองหน้าเขาเลยสักนิด พยายามจะไม่ร้องไห้เสียใจให้เขาต้องสมเพชไปมากกว่านี้อีกแล้ว เขาไม่ผิดที่จะเปลี่ยนไปทั้งคำพูดและการกระทำ เพราะทุกสิ่งอย่างเธอเป็นคนเริ่มก่อนทั้งนั้น

"คิดว่าฉันอยากจะพูดด้วยมาก คิดว่าฉันอยากจะเห็นหน้าเธองั้นสิ หึ! อย่าคิดเองเออเอง อย่าสำคัญตัวเองผิด"

"ขอร้องนะคะ ถ้าพูดดีกับรัญไม่ได้ไม่ต้องพูด รัญแค่มาฝึกงานตามที่มหาลัยต้องการ รัญไม่ขออะไรจากคุณมากหรอกค่ะ ขอแค่ให้รัญได้ทำหน้าที่ของรัญให้เสร็จสิ้นแค่นั้นก็พอ"

"ถ้าเธอคิดว่าจะอยู่ได้ถึงสามวันก็เอาสิ ฉันเป็นคนให้โอกาสคนอยู่แล้ว ออกไปให้พ้นหน้าฉันซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ!"

รัญชิดาไม่รอช้าที่จะรีบเดินหนี สิ้นเสียงอนุญาตหญิงสาวก็แทบจะวิ่งไปยังประตูทางออกในทันที ไม่มองหน้าเขา ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ แผ่นหลังผอมบางในชุดนักศึกษาหายลับตาไป ปัณณวิชญ์หันกลับไปมองทางประตูอีกครั้ง ดวงตาคมจับจ้องมอง ฝ่ามือกำหมัดแน่นเข้าหากันจนปรากฏเส้นเลือดที่นูนเด่น

"กลับมาทำไมอีกนะรัญ เธอจะกลับมาทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้อีกทำไม!"

อดีตรักที่เคยหวานชื่นก็หวนกลับเข้ามาในความคิดอีกครั้ง เธอเป็นคนที่เขาเคยรักมาก เขาวางแพลนทุกอย่างไว้สำหรับอนาคตกับผู้หญิงที่ชื่อรัญชิดาคนนี้ เลี้ยงดูปูเสื่อมาเป็นอย่างดี ตั้งแต่หญิงสาวอายุยังไม่เต็มสิบแปดปีบริบูรณ์ด้วยซ้ำ เธอเป็นความหวัง เป็นความสบายใจ เป็นความรักที่เขาอยากให้เธอมาเป็นภรรยาและแม่ของลูก เขาทุ่มเทกับความรักในวันนั้นมาก ยอมทะเลาะกับมารดาเพราะเธอมาตลอด เขาแทบจะเป็นลูกอกตัญญูที่ไม่ดูดำดูดีผู้เป็นแม่ เพียงเพราะเขามีคนรัก เขาอยากดูแลและอยู่กับเธอตลอดเวลา แต่สิ่งที่เขาได้กลับมาคืออะไรล่ะ ความไม่ซื่อสัตย์ ความระยำที่โดนเธอสวมเขา ช่างน่าโง่ ช่างน่าสมเพชตัวเองเหลือเกิน คิดถึงอดีตทีไรความแค้น ความโกรธเกลียดก็กลับมาเยือนในใจทุกครั้ง วันนี้ที่เธอกลับมาคงถึงเวลาที่เขาควรจะเอาคืนบ้างแล้วสินะ

"แล้วเราจะได้เห็นดีกันรัญชิดา!"