“เดินไหวหรือเปล่า หรือต้องให้อุ้ม?” น้ำเสียงที่ยังคงฟังดูแข็งกระด้างถามขึ้นเมื่ออยู่กันตามลำพัง
“ไม่เป็นไรค่ะ รัญเดินไหว”
ลิฟต์ตัวใหญ่ถูกเปิดออก ร่างเล็กเซถลาจนชนเข้ากับร่างสูงในชุดสูทที่ยืนอยู่เคียงข้าง ฝ่ามือหนารีบจับพะยุงเธอเอาไว้ได้ทัน
“ฉันว่าควรไปหาหมอก่อนไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไปนอนพักคงดีขึ้น รัญไม่ได้เป็นอะไร”
ในเวลานี้ที่ร่างกายแทบเดินไม่ไหว แต่ก็โชคดีที่ยังมีเขาช่วยดูแลอยู่ข้าง ๆ รัญชิดาจ้องมองเสี้ยวหน้าคม อย่างน้อยในตอนนี้เขาก็ไม่ได้ใจร้ายกับเธอเลย
“เธอแน่ใจนะว่าแม่เป็นคนทำเธอเจ็บ” เขาถามขึ้นมาอีกครั้ง เหมือนเป็นแค่การชวนพูดคุยเพื่อฆ่าเวลามากกว่า
“ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณจะถามทำไมคะ?”
“ฉันไม่ได้บอกว่าไม่เชื่อ แต่เธอไปทำอะไรให้แม่โมโหก่อนหรือเปล่า?”
ใบหน้าหล่อก้มลงมองหน้าคนในอ้อมกอด รัญชิดาเบือนใบหน้าหนีไม่มองสบตาเขาเลยสักนิด
“คุณก็รู้ดีนี่ว่าคุณหญิงไม่เคยชอบรัญเป็นทุนเดิมอยู่แล้
