รุ่งเช้าเฟื่องลดาสะพายเป้ออกไปแต่เช้า ส่วนคุณแม่เดี๋ยวจะมีไกด์นำเที่ยว เธออยากแยกไปเที่ยวคนเดียวมากกว่าจะต้องเจอหน้าเขา
หญิงสาวนั่งรถไฟเพียงสามสิบนาทีก็ถึงจุดหมายปลายทางซึ่งเป็นหมู่บ้านที่สวยราวกับเทพนิยาย
“ว้าวสวยจัง” ความใฝ่ฝันของผู้หญิง สักวันหนึ่งจะได้เดินเคียงข้างกับผู้ชายที่รักในที่ที่สวยงามเช่นนี้ แต่เธอคงไม่มีวันนั้น
ภัสสกรณ์เดินมารอพวกเหล่าแม่ๆ ที่ล็อบบีโรงแรมเพื่อจะไปเที่ยวด้วยกัน วันนี้ยังไงเขาก็ต้องคุยกับเธออีกรอบ เกือบเดือนที่อยู่ที่นี่เธอ เขาต้องทำความเข้าใจกับเธอให้ได้
แต่เมื่อทั้งหมดลงมารวมกัน ภัสสกรณ์ไม่เห็นคนที่เขาคิดถึงมาตลอดทั้งคืน จนต้องถามกับแม่ของเธอ
“คุณน้าครับ เฟื่องไม่ไปเหรอครับ”
“เฟื่องออกไปเที่ยวตั้งแต่เช้าแล้วจ้ะ เห็นว่าไม่ชอบไปเป็นกลุ่ม อยากชมวิวชมหมู่บ้าน” สกุนาบอกกับภัสสกรณ์ ยิ่งเห็นสีหน้าลนลานเช่นนี้ คนอาบน้ำร้อนมาก่อนก็รับรู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนน
