“โอ๊ย...คุณ เจ็บนะเบาๆ สิ มือหนักจริงๆ เลย” เฟื่องลดามองเขาค้อน
“ทำอย่างอื่นก็หนักนะ มาลองรื้อฟื้นกันหน่อยไหม”
“ฝันไปก่อนเถอะว่าฉันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมกับคุณ” เฟื่องลดาไม่อยากกลับไปเป็นคู่นอนของเขาแล้ว แค่นี้เธอก็เปลืองตัวให้เขามาเยอะ จนคิดว่าตัวเองโง่มากที่ยอมทอดกายให้กับคนที่ไม่เห็นค่า
“ทำไมคุณอยู่ในเซฟโซนของผมแล้วไม่ดีตรงไหน”
“คุณเห็นแก่ตัว เอาแต่ได้” เขาก็ยังคงเป็นเขา เป็นผู้ชายที่ไม่สมควรมีคนรัก
“เปิดกับปิดมันต่างกันตรงไหน”
“ต่างสิ ทำไมจะไม่ต่าง” เฟื่องลดาพูดออกมาเหมือนเสียงละเมอ แม้ว่าเสียงนั้นจะแผ่วเบาแต่ว่ามันดังก้องชัด ในใจ
เวลาที่เห็นคนอื่นแสดงความรักต่อเขา ทำไมเธอจะไม่อิจฉา แต่เธอเป็นได้แค่คู่นอนที่เขาไม่เห็นค่า คิดถึงยามที่อยากปลดปล่อย งั้นก็ไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงที่เขาเรียกใช้ชั่วคราว แต่เธอไม่ได้เงินตอบแทนแค่นั้นเอง
หวังเพียงวันหนึ่งเขาจะมอบความรักให้ แต่เมื
