“จะโกรธจะเกลียดฉันยังไงก็ได้ แต่ต้องกินข้าวบ้าง”
“ฉันกินแล้วไม่ต้องมาทำดีเป็นห่วง ดูแลตัวเองให้ดีเถอะ” เฟื่องลดาเอาผ้าปิดหน้า เธอไม่ยอมเปิดประตูให้เขาเข้าห้องมาอย่างแน่นอน
“ได้ ผมจะเลิกตอแยคุณ แต่ขอคุยครั้งสุดท้ายได้ไหม” ภัสสกรณ์ตามง้อเธอมาตั้งหลายวัน แต่ก็ไม่มีความคืบหน้า อย่างไรเขาก็ไม่อยากกลับบ้านมือเปล่า อย่างน้อยต้องตกลงกับเธอให้รู้เรื่อง
“ถ้าคุยแล้วจบ ก็ได้” เธอบอกไปแต่ว่าไม่คุยในห้องแน่นอน
“งั้นก็เปิดประตู”
“ไม่...คุณลงไปรอที่ล็อบบี” เฟื่องลดาต่อรอง อย่างไรเธอก็ไม่ไว้ใจให้เขาอยู่สองต่อสองกับเธอเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นเธอนี่แหละจะใจอ่อน แล้วก็จะวนลูบกลับไปเหมือนเดิม
ภัสสกรณ์เจ็บใจนัก เธอรู้ไปหมดว่าเขาคิดอะไร แต่ทำไงได้เขาต้องลงไปรอด้านล่างตามที่เธออยากให้เป็น
เฟื่องลดาที่ตอนนี้ข้อเท้าหายเกือบเป็นปกติ และเธอก็เดินคล่องขึ้น ไม่เหมือนวันแรกที่ยังเจ็บ จึงแต่งตัวแล้วลงไปด้านล่าง
