พอสามทุ่มเฟื่องลดาก็เดินเข้าเดินออกในห้องนอกห้อง ไม่ยอมหลับยอมนอน
“เป็นอะไรลูกเดี๋ยวพี่เขาก็กลับ”
“หนูเปล่ารอนะคะ แค่เดินออกกำลังกาย สองวันมานี้แทบไม่ได้ขยับนอนอยู่แต่บนเตียง”
สกุนาส่ายหน้ากับลูกสาวที่เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาแล้ว ก็ปิดลง มองไปนอกหน้าต่าง แล้วก็กลับมาจ้องโทรศัพท์อีกรอบ
“แม่ปิดม่านให้นะ จะได้นอนหลับสบาย”
“ไม่ต้องค่ะแม่ เปิดไฟนอนนะ หนูกลัวฝันร้าย” ตั้งแต่ที่ฝันร้ายคืนนั้นนอกจากเมื่อคืนแล้ว เธอก็ไม่กล้านอนคนเดียวอีกเลย คืนนี้คนที่ทำให้เธอฝันดีก็ดันไม่อยู่
‘หึ...ไม่กลับก็ไม่ต้องกลับ ไม่เห็นจะง้อเลย’
เธอข่มตาหลับลงไปเพราะว่าไม่อยากรอแล้ว เขาไม่รักษาสัญญา ไหนบอกจะรีบกลับ แล้วนี่ยังไม่ยอมกลับมาอีก รู้ทั้งรู้ว่าเธอนอนดึกไม่ได้ก็ยังไม่รีบกลับ ดี หากกลับมาจะไม่ให้เข้าห้องเลยคอยดู
ภัสสกรณ์ไปรับแหวนที่สั่งทำไว้ เขาออกจากงานตั้งแต่สองทุ่มก็จริง แต่กว่าจะรับของเสร็จจัดการธุระก็ป
