บทที่ 5 คนอวดดี 2/2
809 Words
“มือนุ่มจัง” เมื่อหญิงสาวเข้ามาใกล้ เขายิ่งแสดงความรักต่อหน้าเธอ ดีอยากไปจากฉันนักก็ดูไว้ ผู้หญิงไม่ไร้เท่าใบพุทราหรอกนะ คิดว่าฉันจะง้อเธอเหรอ ไม่มีวัน
เฟื่องลดาพยายามไม่มอง เพราะจะเสียมารยาท แม้มือจะกำถาดแน่นก็ตามที
‘ขยันทำให้เธอเจ็บจริงนะ ได้ทำให้พอแค่วันนี้’
เธอลุกขึ้นหมายจะออกไปข้างนอก ไม่อยากรบกวนคู่รักที่กำลังสวีตหวานแหวว แต่ทว่ากลับโดนเขาเรียกไว้
“เดี๋ยวก่อน เอกสารจบการฝึกงานของเธออยู่บนโต๊ะไปหยิบเสียสิ” เขาสั่งขณะที่ดึงมือปาวลีเข้ามาแทบจะรั้งเธอมากอดไว้
“ค่ะท่านประธาน” หญิงสาวรับสั้นๆ ก่อนจะเดินไปหยิบมันและเปิดออกดู
ไม่ผิดอย่างที่คาด เขาให้คะแนนเธอต่ำ แต่ไม่เป็นไรที่มหาวิทยาไม่ได้ซีเรียสเรื่องคะแนน แค่จบก็คือจบเท่านั้นพอ
“หากมีปัญหาอะไรก็ติดต่อฉันมาแล้วกัน” เขาทิ้งท้ายให้เธอมาขอแก้คะแนน แต่ทว่าเขาไม่อยากแค่แก้คะแนนหรอกนะ ก่อนแก้คะแนนก็จะต้องแก้ผ้าก่อน
แค่คิดก็มีความสุขแล้ว ที่จะไล่ต้อนแกะน้อยให้เข้าถ้ำเสืออีกครั้ง
“ขอบพระคุณค่ะท่านประธาน ดีใจที่ได้ร่วมงานกันตลอดหกเดือนค่ะ” หญิงสาวโค้งให้เขา แม้เขากำลังจะแทบกลืนกินกับคู่ควง แล้วก็ก้าวเท้าออกไป
หน้าที่นี้น่าจะสุดท้ายแล้วกระมัง ได้เอกสารแล้วเธอก็โทรหาแม่ให้มารับทันที ตอนนี้บ่ายสอง ขอไปกินข้าวกับแม่เพื่อฉลองหน่อยเถอะ
เธอหันมองที่ประตูอยากส่งคำขอบคุณไปให้เขา
‘ขอบคุณนะที่เลิกกัน’
“ว่ายังไงบ้างหนูเฟื่อง บอสใจเย็นลงไหม”
“น่าจะเย็นแล้วนะคะ มีคุณปาวลีคอยนวดคอย...!” เธอเว้นคำไว้ ก่อนที่จะพยักหน้ากับพี่เจนจิรา
“เฟื่องกลับเลยนะคะ ฝ่ายบุคคลอนุญาตแล้ว แม่ก็น่าจะใกล้ถึงแล้วด้วย เดี๋ยวเฟื่องไปต่อวีซ่าเลย แม่เตรียมเอกสารมาให้แล้ว”
“กลับเลยเหรอคะ”
“ค่ะ อย่าอยู่เลยค่ะ เดี๋ยวบอสจะโมโห เขาอารมณ์ดีเฟื่องก็ดีใจค่ะ ดีใจที่ได้ร่วมงานกับพี่เจนนะคะ พี่เจนเป็นพี่สาวที่น่ารักมากค่ะ เดี๋ยวค่อยนัดทานข้าวกันนะคะ”
“แล้วหนูเฟื่องจะทำงานไหมหลังเรียนจบ”
“แม่คงไม่ให้ทำค่ะ ไม่ก็คงหาอะไรทำแก้เบื่อเล็กๆ น้อยๆ อยู่กับแม่ก็สนุกดีค่ะ”
“บ้านรวยนี่ดีจังนะ ไม่ต้องนั่งหลังขดหลังแข็ง”
“ก็ดีนะคะ แต่ว่าไม่มีดวงเรื่องความรัก” เฟื่องลดาบอกกับเจนจิราด้วยรอยยิ้ม
“น้องขา สมัยนี้มีเงินซื้อกินค่ะ ไม่ต้องไปมีมันแล้วผัว มีไม่ได้ดั่งใจ ไว้พี่จะพาน้องเปิดประสบการณ์เที่ยวบาร์โฮสต์”
“ขอบคุณค่ะ ได้เลยค่ะเฟื่องจะรอนะคะ”
สองสาวร่ำลากันเสร็จแล้ว เจนจิราก็เดินมาส่ง เฟื่องลดาที่ด้านล่างตึก ยืนรอเพียงไม่นานรถที่บ้านของเธอ ก็มารับ
“ไปแล้วนะคะพี่เจน” เฟื่องลดาไปกอดลารุ่นพี่อีกครั้ง ก่อนที่จะขึ้นรถไปกับมารดา
“เพื่อนเหรอลูก” สกุนาถามลูกสาวที่ยืนกอดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินมาส่ง
“ใครบอกนี่แฟนใหม่เฟื่องค่ะแม่” หญิงสาวหยอกมารดา
“งั้นเหรอ งั้นก็ชวนแฟนลูกไปกินข้าวที่บ้านเราสิ แม่อยากโชว์ฝีมือทำอาหาร” ทั้งสองสาวหัวเราะต่อกระซิกกันสักครู่ แล้วก็โบกมือลา
เจนจิราหันหลังจะขึ้นไปด้านบน แต่ก็เห็นบอสวิ่งหน้าตาตื่นลงมา
“บอส มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เฟื่องลดาล่ะ”
“กลับไปแล้วค่ะ”
“ฮะ...ใครให้กลับ”
“ก็บอสบอกให้น้องจบฝึกงาน น้องไม่อยากให้บอสอารมณ์เสีย ก็ถือโอกาสกลับไปเลยค่ะ”
ภัสสกรณ์ เห็นว่าเฟื่องลดาออกไปนานและไม่ได้เข้ามาหาเขาอีก ทั้งที่อยากให้มาอ้อนวอน จนรู้สึกกระวนกระวายต้องออกมาดูที่โต๊ะ ปรากฏว่าไม่อยู่ที่โต๊ะทั้งคู่ ลางสังหรณ์บางอย่างก็ผุดขึ้น
เขาวิ่งลงมาด้านล่างเพื่ออยากจะบอกให้เธอไปเปลี่ยนเอกสารใหม่ จะได้ยื้อเพื่อจะคุยกับเธอสักหน่อย แต่ว่าเขามาเมื่อมันสายไปแล้ว
“ฉันประเมินแทบไม่ผ่านฝึกงาน แล้วก็ยังเอาเอกสารตัวนั้นไปนี่นะ”
“คงไม่เป็นไรมั้งค่ะ น้องตรวจดูแล้วก็บอกใช้ได้” เจนจิรางงกับบอส ที่เหมือนผลักใส แต่ก็วิ่งตามหา
- Writer
