“เป็นสิทำไมจะไม่เป็นเล่า” เขาสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะขึ้นไปยังบนห้องทำงานของตัวเอง แล้วคว้าโทรศัพท์เพื่อติดต่อกับเธอ
แต่....
โทรก็ไม่ติดแล้วยังส่งข้อความไปทุกช่องทางแต่ว่าเขาไม่ได้รับการตอบกลับจากเธอเลย
“โธ่...! รับสิ”
ปาวลีเห็นภัสสกรณ์ร้อนรนเป็นครั้งแรก ก็อดยิ้มไม่ได้ ปกติเธอและเขาเป็นเพียงแค่คู่ควงออกงานสังคม เพราะเธอไม่เคยคิดจับเขา แม้ว่าใครก็ต่างมองว่าทั้งคู่สนิทกัน แต่ทว่าเราสองคนเหมือนกันเกินไป เหมือนจนไม่สามารถเติมเต็มกันและกันได้
“รักเขาทำไมไม่พูด” ปาวลีเอ่ยขึ้น อาการของคนที่รักกันมักจะเป็นแบบนี้ พออยู่ใกล้แล้วไม่เคยใส่ใจ แต่พอห่างกันแค่นิดเดียวก็รู้สึกเหมือนจะเป็นจะตาย
“ปาพูดอะไร” ชายหนุ่มสะดุดกับคำว่ารัก ซึ่งเป็นคำที่น่ากลัวสำหรับเขามาก เขาไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง
“แค่มองก็รู้แล้วค่ะ อย่าลืมสิเราสนิทกันขนาดไหน” เขาและเธอเป็นดั่งเพื่อนสนิท เธอมักเล่าเรื่องที่เล่ากับใครไ
