“พราวจะขอใช้โทรศัพท์ค่ะ”
“จะโทร.หาใคร”
“โทร.หาน้าหรูเจ้าของร้านดอกไม้ค่ะ แต่ถ้าคุณจ้าวไม่สะดวกให้พราวใช้โทรศัพท์ ก็แค่ให้พราวกลับก็ได้นะคะ พราวกลับเองได้”
“แล้วจะกลับยังไง”
“ก็...เดินค่ะ พราวไม่ได้พกเงินมา”
พราวเพตราไม่ได้ประชด เธอไม่ได้พกเงินติดตัวมาสักเหรียญเพราะตอนออกมาจากร้านไม่ได้ถือกระเป๋าติดมาด้วย
จ้าวไป่เฟิงเลิกคิ้วมอง ก่อนที่เขาจะหยิบมือถือที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา ปลายนิ้วเรียวยาวเลื่อนปลดล็อคที่หน้าจอก่อนจะส่งมันให้หญิงสาวด้วยการวางบนโต๊ะ
“เปิดลำโพงด้วย”
เขาเอ่ยเสียงเรียบ พราวเพตราได้แต่เม้มเรียวปากแน่น หญิงสาวทำอะไรไปไม่ได้นอกจากทำในสิ่งที่เขาออกปากสั่ง มือบางเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดต่อสายหาฟ่านหรู
“สวัสดีค่ะ ร้านดอกไม้ฟ่านฟ่านค่ะ”
“น้าหรู นี่พราวเองนะคะ”
จ้าวไป่เฟิงได้ยินเสียงปลายสายแจ่มชัดหากแต่มาเฟียหนุ่มทำท่าทางคล้ายไม่ใส่ใจ เขายังคงหยิบแฟ้มงานขึ้นม
