บทที่ 32
พราวเนตรเจ็บจนจุกไปทั้งตัว หล่อนดีดตัวขึ้นมองคนใจร้ายด้วยความเจ็บช้ำ
“อย่ามายุ่งกับพราว”
“ทำไมฉันจะยุ่งกับเธอไม่ได้ ในเมื่อเธอคืออีตัวของฉัน”
หล่อนเจ็บไปทั้งหัวใจ มองเขาอย่างน้อยใจ “ไปยุ่งกับผู้หญิงของคุณคีแรนเถอะค่ะ อย่ามายุ่งกับคนใช้ต่ำๆ อย่างพราวเลย หลีกทางด้วยค่ะ พราวจะกลับห้อง โอ๊ย...”
แขนของหล่อนถูกบีบแรงๆ ด้วยฝ่ามือของจอมมัจจุราช เขาบีบแรงๆ ราวกับต้องการทำให้แขนของหล่อนหัก
“เคทีกลับไปแล้ว และฉันก็ยังไม่อิ่ม”
“คุณคีแรนหมายความว่ายังไงคะ”
“ก็ในเมื่ออีตัวที่ฉันซื้อมากลับไปแล้ว อีตัวผูกขาดอย่างเธอก็ต้องทำหน้าที่แทนสิ”
“ไม่นะ พราวจะกลับห้อง”
“เอาไว้คลานกลับตอนเช้าก็แล้วกัน”
เขาเค้นเสียงเหี้ยมเกรียมออกมาจากลำคอ จ้องหล่อนด้วยสายตาที่ลุกเป็นไฟ เขาเหมือนกับกำลังโกรธแค้นหล่อนมาก แต่หล่อนยังไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด
แควก!!!
“ว้ายยย อย่า...อย่าทำพราว...”
เสื้อผ้าของหล่อนถูกฉ
