บทที่ 33
คีแรนออกจากห้องแต่เช้า และพยายามทำใจแข็งไม่สนใจพราวเนตรที่นอนสลบไสลอยู่ข้างตัว แต่ยังไม่ทันจะได้ออกไปทำงานเลย ลำดวนที่เขาใช้ให้ขึ้นไปปลุกพราวเนตรบนห้องนอนก็วิ่งหน้าตาตื่นมาเรียกถึงที่รถ
“มีอะไรหรือลำดวน ไม่เห็นหรือว่าฉันรีบ”
“น้องพราว...”
กรามแกร่งของคีแรนขบกันแน่น และพยายามไม่สนใจ “ถ้าเป็นเรื่องของแม่นี่ อย่าเอามาบอกให้รกหัวฉันอีก จะไปไหนก็ไปเลยลำดวน”
“แต่ว่าน้องพราว...ตัวร้อนจี๋เลยนะคะ”
คนที่ทำเป็นไม่สนใจหันขวับมามองคอแทบหลุด “ว่าอะไรนะลำดวน”
“เอ่อ น้องพราวตัวร้อนจี๋เลยค่ะ”
คีแรนไม่พูดอะไรออกมาอีก เขาวิ่งหน้าตั้งกลับขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเองด้วยความเร็วที่สุดในชีวิต และเมื่อมาถึงก็ตรงปรี่เข้าไปหาพราวเนตรที่ยังคงนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
“พราวเนตร...ตื่นสิ พราวเนตร...” เขาชักมือกลับแทบไม่ทันเมื่อสัมผัสกับผิวกายของพราวเนตร คีแรนหน้าตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล เขาหันไปสั่งลำดว
