บทที่ 43
คีแรนเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะทำงานภายในคฤหาสน์ของตัวเอง มองพราวเนตรที่ก้าวเข้ามาด้วยสายตาคิดถึง
“กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย มานี่สิ” เขากวักมือเรียก ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแย้มมีความสุข
พราวเนตรพยายามควบคุมอารมณ์ แต่ก็ทำได้ยากนัก หล่อนเดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะไม้ที่เขานั่งอยู่ด้านหลัง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขุ่นคลั่ก
“ทำไมถึงไม่รักษาสัญญาคะ”
“พูดบ้าอะไรของเธอ”
คีแรนลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ และเดินอ้อมโต๊ะมาหยุดตรงหน้าพราวเนตร
พราวเนตรจ้องหน้าคนตัวโตอย่างผิดหวัง ทั้งโมโหทั้งเป็นห่วงจนแยกไม่ออก
“คุณคีแรนส่งคนไปทำร้ายพี่ชัยอีกทำไมคะ ทำแบบนั้นทำไมอีก ในเมื่อพราวก็ไม่ได้ออกไปหาพี่ชัยอีกแล้ว หรือว่าคำสัญญาของคุณมันเป็นแค่คำพูดส่งเดชที่ไม่มีความหมายคะ”
คนที่มึนงงพอถูกกล่าวหาเรื่องที่ไม่เป็นความจริงก็ชักโมโหขึ้นมา เขาจ้องหน้าหญิงสาวเขม็ง
“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉัน”
“คุณก็ดีแต่เผด็จการ สั่งให้คนอื่นทำ
