บทที่ 45
ร่างเล็กอ่อนแรงของพราวเนตรทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวอย่างสิ้นเรี่ยวแรง หล่อนวิ่งอาเจียนทั้งวันจนตอนนี้แทบไม่มีแม้แต่แรงจะหายใจด้วยซ้ำ
หญิงสาวยกมือขึ้นลูบใบหน้าซีดเผือดของตัวเองอย่างอ่อนล้า ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความวิตกกังวลในอาการที่เกิดขึ้นโดยเฉียบพลันของตัวเอง
นี่หล่อนเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้อาเจียนมากมายขนาดนี้ หรือว่าจะเป็นโรคกระเพาะ อาจจะใช่ คงเป็นเพราะหล่อนกินข้าวผิดเวลาบ่อยเกินไปนั่นเอง
พราวเนตรถอนหายใจแรงๆ กำลังจะกัดฟันลุกขึ้นยืน แต่เสียงสาวใช้รุ่นน้องดังขึ้นเสียก่อน หล่อนหันไปมองก่อนจะถามด้วยความสงสัย
“มีอะไรกับพี่เหรอ”
สาวใช้รุ่นน้องระบายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ไร้สายในมือให้กับหล่อน
“มีคนโทรหาพี่พราวค่ะ”
พราวเนตรระบายยิ้มกว้าง เพราะคิดว่าต้องเป็นคีแรนแน่ๆ หลังจากที่เขาบึ้งตึงกับหล่อนเมื่อเช้า เขาคงหายโกรธหล่อนแล้วล่ะ มือเล็กรีบคว้าโทรศัพท์ไร้สายขึ้นมาแนบหู
“พ
