บทที่ 46
“พราวจะไปไหนน่ะ” ลำดวนที่ถูกสั่งให้ตามติดพราวเนตรทุกฝีก้าวรีบเอ่ยถาม เมื่อเห็นพราวเนตรกำลังจะก้าวเท้าขึ้นไปชั้นบนของตัวคฤหาสน์
“เอ่อ...พราวจะขึ้นไปทำความสะอาดข้างบนน่ะค่ะ”
“ไม่ได้นะคะพราว”
ลำดวนรีบส่ายหน้าคัดค้าน และเดินตรงเข้ามาหาพราวเนตรด้วยความเป็นห่วงทันที
“หน้าซีดเผือดขนาดนี้ พี่ว่าพราวไปพักผ่อนที่ห้องก่อนดีกว่า เชื่อพี่เถอะ”
“แต่พราวไม่เป็นไรจริงๆ นะคะพี่ลำดวน”
“หน้าซีดขนาดนี้ยังจะมาปากแข็งอีก นี่อีกไม่เกินยี่สิบนาทีคุณคีแรนก็จะกลับมาพาพราวไปหาหมอแล้ว”
“คุณคีแรนกำลังจะกลับมาเหรอคะ” ดวงตาของพราวเนตรเบิกกว้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“ใช่น่ะสิ คุณคีแรนโทรมาถามอาการของพราวกับพี่หลายรอบมาก เมื่อกี้นี้ก็เพิ่งวางสายไป เห็นบอกว่าจะรีบกลับมาพาพราวไปหาหมอ”
“แต่พราว...ไม่เป็นไรจริงๆ นะคะ”
พราวเนตรพยายามจะอธิบาย แต่ลำดวนพยุงร่างอวบอิ่มของหล่อนให้มานั่งบนโซฟาเสียก่อน
