เขาไม่ตอบ…มีเพียงรอยยิ้มมุมปากที่อันตราย ก่อนที่พี่แทนไทจะยกตัวฉันขึ้นอย่างง่ายดาย แขนแข็งแรงโอบใต้ต้นขาทั้งสองข้าง พาร่างฉันออกจากเคาน์เตอร์แล้ววางลงบนโต๊ะอาหารอย่างไม่สนว่าอะไรจะตกแตก เสียงของข้าวของบนโต๊ะกระทบพื้นดัง แกร๊ง! แต่ไม่มีใครสนใจ
ฉันแหงนมองเขา ดวงตาคมเข้มจ้องลึกมาที่ฉันเหมือนจะกลืนกินทั้งตัว ลมหายใจเขาร้อนจัดจนแทบจะแผดเผาผิว
“ยังจะกล้าท้าอีกไหม…” เขากดเสียงต่ำพลางใช้มือแกร่งแยกเรียวขาของฉันให้อ้าออกกว้างขึ้น ร่างสูงแทรกเข้ามาโดยไม่เสียเวลา ฉันยิ้มยั่ว ร่างกายตอบสนองก่อนสมองจะทันคิด มือทั้งสองตะโบมลงบนแผ่นอกแน่น ๆ ลูบลงต่ำแล้วขยำบั้นเอวเขาเต็มแรง
“กล้าสิ…มากกว่านี้ก็ได้” ฉันกระซิบเสียงพร่า ก่อนจะดึงเขาลงมาประกบปากอย่างหิวกระหาย ริมฝีปากบดขยี้กันรุนแรง เสียงหอบหายใจดังผสานกับเสียงจังหวะเร่าร้อนที่ยิ่งทำให้เลือดสูบฉีด
มือของเขาไม่อยู่เฉย สอดใต้เอวฉัน ลากขึ้นมาตามแนวสันหลัง ขย
