บทที่4 สัตว์เลี้ยงของปรวีร์
1541 Words
“เธอก็รู้แล้วนี่ว่าหัวใจฉันมันด้านชาไปหมด นับตั้งแต่ที่เธอทำร้ายความรักของฉันมาตลอด ฉันมันโง่เองที่รักคนที่เขาไม่ได้รัก กินซะ อย่าอิดออด!”
มือหนากระแทกถ้วยชามรุนแรง ข้างในไม่ใช่อาหารข้าวคลุกเคล้าเหมือนนักโทษ ทว่าเป็นอาหารเม็ดเอาไว้สำหรับอาหารสุนัขกินกัน
มือเรียวสวยกำชายกระโปรงแน่น ไม่ใช่ปรวีร์ เพื่อนเล่นเคยเล่นด้วยกันสมัยเด็กๆ ภายในไร่แสนอ่อนโยน จิตใจดีเหมือนแต่ก่อน ผู้ชายตรงหน้าเป็นปรวีร์คนใหม่ คนไม่มีหัวใจ จิตใจแข็งกระด้าง เย็นชาจนเธอไม่อาจคาดคิดว่าจะเป็นคนคนเดียวกัน
“ฉันไม่กิน!”
“แต่เธอต้องกินมัน กินเข้าไป”
ผู้หญิงคิดจะขัดใจนายใหญ่ไร่ภูฟ้าต้องเจออารมณ์แปรปรวนลูกพายุทอร์นาโดลูกใหญ่ ปรวีร์จับบังคับหัวของนักโทษสาวให้ก้มลงตรงถ้วยชามอยู่ตรงหน้า หญิงสาวพยายามดิ้นรนขัดขืนพร้อมกรีดร้องสุดเสียง
“กรี๊ด”
“เธอต้องกินมัน สัตว์เลี้ยงของฉัน”
ปรวีร์เอ่ยหัวเราะบ้าคลั่ง สะใจมากเมื่อเห็นสภาพลูกคุณหนูต้องตกอับถึงขนาดทานอาหารสุนัข
กิ่งพยอมไม่ยอมกินจึงผลักถ้วยชามกระเด็นออกจากตัว นึกสมเพชตนเองที่กลายเป็นจำเลยแค้นของเขาโดยเจ้าตัวไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับการตายของฟ้าใส
“ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของนาย เมื่อไหร่นายจะปล่อยฉันไป ฉันไม่ใช่คนทำกับเพื่อนตัวเองแบบนั้น นายแก้แค้นผิดคนแล้ว”
เธอเอ่ยขอร้องเขาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ถ้าหากเป็นคนผิดจริง เธอพร้อมจะยอมมอบตัวตามกระบวนการยุติธรรม
“ไม่มีทาง! เธอต้องอยู่กับฉันที่นี่ตลอดไป และเธอหนีจากฉันไม่รอด”
อันธพาลเถื่อนลูบหัวของจำเลยสาวเบาๆ ท่าทางเปลี่ยนไปรวดเร็วจนเธอแอบหวาดกลัว
“ฮึก ฮือๆ อย่าทำแบบนี้เลยนายวีร์ นายวีร์คนที่ฉันรู้จักไม่ใช่คนเลว สมัยเด็กเราก็เล่นเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน นายลืมไปแล้วเหรอ”
เสียงสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวด ท่าทางรังเกียจทำเอาเขาหยุดชะงัก
“ไม่ต้องร้อง ฉันขอโทษที่เผลอทำรุนแรงกับเธอ แต่ฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เธออย่าทิ้งฉันไปไหน อยู่กับฉันที่นี่นะ”
น้ำเสียงอ่อนโยนอบอุ่นเหมือนปรวีร์คนเดิม คนเธอเคยรู้จัก เธอมีความหวังว่าเขาอาจใจดีสงสารผู้หญิงตัวเล็กๆ ก็เป็นไปได้
“ถ้านายรู้สึกผิดจริง นายช่วยปล่อยฉันกลับบ้านได้ไหม ฉันคิดถึงพ่อแม่”
เพียงเท่านั้น สายตาคมกริบที่เคยอบอุ่นกลับเป็นแววตาแข็งกร้าว โหดดุดันเหมือนเดิม ชายหนุ่มโอบกอดหญิงสาวไว้ปล่อยห่างออกมาจากร่างบอบบาง
เขาจ้องมองดวงตาคู่สวยพยายามค้นหาความคิดในใจจากผู้หญิงชั่วช้าว่าเธอคิดอะไรของเธอ เขาอยากรู้
“ไม่! เธอไม่มีทางหนีจากฉันได้ ไม่มีวัน”
ปรวีร์ให้สัญญากับตัวเองว่ากักขังกิ่งพยอมไว้ข้างกายเขาตลอดชีวิต ภายในใจลึกๆ ยอมรับว่าเขาขาดเธอไม่ได้ ถ้าหากเธอหาทางหนีออกจากพื้นที่อิทธิพลตนเองเมื่อไหร่ เขาจะพลิกแผ่นดินตามตัวหญิงสาวกลับมา เพราะเธอเป็นเมียเขาเพียงคนเดียว!
เสียงปิดประตูดังกระแทกตามอารมณ์ฉุนเฉียวของนายใหญ่ เธอปล่อยโฮออกมาราวกับคนสิ้นหวังในชีวิต หญิงสาวไม่อยากตกอยู่ในสภาพนางบำเรอสวาทของคนเอาแต่ใจ ไม่มีใครช่วยเธอหลุดพ้นจากดินแดนนรกทั้งเป็นของคนใจทรามบ้างเลย
“ฮึก ฮือๆ กิ่งอยากออกไปจากที่นี่ กิ่งไม่อยากอยู่แล้ว”
……
น้ำตาลแอบสังเกตพฤติกรรมก้าวร้าว ฉุนเฉียวเร็วกว่าปกติของนายใหญ่ปรวีร์ แววตาดุกร้าวอย่างไม่มีสาเหตุ ทำตัวลับๆ ล่อๆ บางวันก็ไม่อยู่ในห้องนอนตัวเอง จนนางบำเรอคนโปรดสงสัยว่าเขาไปทำอะไรมากันแน่
เพราะบ้านไม้อยู่ท้ายไร่ถูกคำสั่งจากนายใหญ่ว่าเป็นเขตพื้นที่ส่วนตัว ห้ามใครฝ่าฝืนคำสั่งเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นไล่ออก หรืออาจไม่มีชีวิตอยู่ต่อ ทำให้สาวใช้สุดเซ็กซี่ไม่กล้าเฉียดกรายเข้าใกล้บ้านไม้เก่าแก่สุดน่ากลัวนั่น
“นายใหญ่จะไปทำงานในไร่กาแฟเหรอคะ ให้น้ำตาลขอติดรถไปด้วยนะคะ น้ำตาลจะได้เตรียมอาหารเที่ยงไว้ให้นายด้วย”
นางบำเรอคนโปรดคอยเอาอกเอาใจชายหนุ่ม ไม่เคยขัดใจเขาเลยสักครั้ง อีกอย่างเธอแอบเงี่ยหูฟังเขาพูดกับลูกน้องว่าจะเข้าทำงานไร่กาแฟวันนี้
ส่วนไร่ชาให้อัคคีเป็นคนคอยควบคุมงานฝั่งโน้น เธอจึงแต่งตัวในชุดทะมัดทะแมงพร้อมใบหมวกปีกกว้างกันแดดร้อน
“จะไปทำไม ไม่กลัวแดดร้อนทำลายผิวสวยๆ ของเธอเหรอ ไหนบ่นว่าแดดร้อนไง”
ปรวีร์ช้อนมือปลาหมึกโอบเอวบางที่เธอนั่งตักแกร่งพลางเอ่ยถามน้ำเสียงนุ่มนวล อย่างเคยทำอยู่เป็นประจำ
“ไม่ร้อนค่ะ ถ้ามีนายใหญ่ไปด้วย อยู่บ้านก็เบื่อ ให้น้ำตาลไปด้วยนะคะ”
ผู้ชายไม่ว่าจะเก่งกล้าแค่ไหนก็แพ้ให้กับมารยาหญิงแทบทุกราย ไม่เว้นแม้แต่เขา
“ตามใจ”
“ขอบคุณนะคะ น้ำตาลรักนายใหญ่มากที่สุด”
ปรวีร์ไม่เข้าใจตัวเองมีอาการข้างในใจเปลี่ยนแปลงจนเขาไม่รู้ตัว ความคิดเขามีแต่จำเลยสาว ใจเหม่อลอยคิดถึงผู้หญิงชื่อกิ่งพยอม
น่าแปลกปกติเขามีอารมณ์กับน้ำตาลเหมือนทุกเช้า ทว่าช่วงนี้ตนเองคิดถึงเรือนร่างหอมหวานและปากนุ่มน่าลิ้มลองซ้ำไม่รู้จักเบื่อมากกว่า
“พักนี้นายใหญ่ไม่ค่อยเรียกหาน้ำตาลเลยนะคะ น้ำตาลไปหานายที่ห้องกลับไม่อยู่ทุกคืน นายใหญ่หายไปไหนมาเหรอคะ”
“งานบนไร่เยอะมาก ฉันเลยไปนอนค้างคืนที่ออฟฟิศเล็ก อย่าถามมาก็ได้มั้ยน้ำตาล เธอก็รู้ว่าฉันตั้งกฎเอาไว้ว่ายังไง”
มือหนาผลักดันสาวคนใช้ออกจากตักแกร่งอย่างน่ารำคาญ เขาไม่ชอบผู้หญิงทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเกินขอบเขตกฎที่ตั้งไว้แต่แรก
“ขอโทษค่ะ น้ำตาลลืมตัวไปหน่อย”
น้ำตาลทำหน้าเศร้าสลด กฎของเขามีไว้ให้กับนางบำเรอคือห้ามก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว ห้ามหึงห้ามหวงในระหว่างที่เขามีคู่ขาหรือนางบำเรอคนอื่นคลอเคลียและห้ามทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของทำตัวเหมือนราวกับเป็นเมียเขา
“ถ้าอยากจะไปก็รีบมา”
นายใหญ่ปรวีร์ลอบถอนหายใจเบื่อหน่ายผู้หญิงทำตัวเกินขอบเขต ไม่ยอมฟังกฎของเขาเลยสักนิด เขาคิดหาทางวิธีเขี่ยทิ้งน้ำตาลไปอย่างเนียนๆ เพราะตนเองได้นางบำเรอคนใหม่สาวสดกว่าของเก่าอย่างน้ำตาล!
______________
รถยนต์ส่วนตัวของนายใหญ่แห่งไร่ภูฟ้าขับออกมาจากบ้านหลังใหญ่เข้ามาสู่ที่ทำงานเล็กพร้อมบรรยากาศไร่กาแฟ คนงานทุกคนต่างทำหน้าที่ตัวเอง
ขุนเขา หัวหน้าคนงานเหลือบมองรถของนายใหญ่ เจ้าของไร่ชาและไร่กาแฟเข้ามาตรวจตราผลผลิตสัปดาห์นี้ หลังจากหายหน้าหายตาทำธุระอยู่กรุงเทพฯ เกือบเดือนหนึ่ง
อัคคีทำหน้าที่ขับรถให้นายใหญ่ปรวีร์ก้าวเดินลงมาจากรถพร้อมน้ำตาล ลูกสาวแม่บ้านใหญ่ก้าวมาตามหลังพร้อมควงแขนแกร่งสนิทสนม มืออีกข้างถือปิ่นโตตั้งใจทานอาหารเที่ยงที่นี่ คนงานต่างรู้ว่าน้ำตาลเป็นคนโปรดของนายใหญ่และคงไม่พ้นตำแหน่งนายหญิงภายในอนาคต
“นายใหญ่”
ขุนเขารีบเข้ามาต้อนรับเจ้านายหนุ่ม ลูกชายรองของเจ้าของไร่คนเก่า
“ผลผลิตที่จะต้องเตรียมส่งภายในสัปดาห์นี้ต้องมากกว่าสัปดาห์ก่อน เพราะพี่ชายฉันต้องการมากกว่าเดิมหลายเท่า” ปรวีร์เอ่ยสั่งการขุนเขา
“นายใหญ่วางใจได้เลยครับ สินค้าล็อตนี้เป็นไปตามเป้าหมายที่นายต้องการ ทว่าแบบนี้ผมกลัวว่าเจ้าของไร่ตรงข้ามเราจะหาทางกลั่นแกล้งอีก”
นี่คือขุนเขาหนักใจปัญหางานบางอย่างเกี่ยวกับศัตรูคู่แข่งงานของปรวีร์
“ไอ้วาคิมมันไม่มีทางขัดขวางหรือกลั่นแกล้งฉันได้ ไม่อย่างนั้นฉันกับมันคงได้เห็นดีกันอีกแน่!”
สายตาเข้มดุกร้าวเอ่ยขึ้นเมื่อพูดถึง ‘วาคิม’ ลูกชายเจ้าของไร่ชาและไร่กาแฟที่เคยเป็นศัตรูคู่แข่งของพ่อของเขา วาคิมอิจฉาปรวีร์ที่มีผลผลิตส่งออก
กำไรเยอะกว่าไร่ของเขา อันธพาลจึงหาทางกลั่นแกล้งคนป่าเถื่อนด้วยการใส่ร้ายป้ายสีหรือจงใจวางแผนทำให้การขนส่งล่าช้าหรือมีปัญหาแทบทุกสัปดาห์
“ผมก็หวังเช่นนั้นเหมือนกันครับ” ขุนเขาขอตัวกลับไปทำงานของตัวเองต่อ
“เดี๋ยวก่อน”
นายใหญ่ปรวีร์เอามือของน้ำตาลออกจากแขนก่อนเข้ามาเอ่ยกระซิบกระซาบเรื่องสัตว์เลี้ยงของตน
“มีอะไรเหรอครับนาย”
“ไปดูอาการผู้หญิงคนนั้นว่าเป็นอย่างไรบ้างแล้วค่อยมารายงานฉัน”
“ครับนายใหญ่”
อัคคีอมยิ้มเล็กน้อย อย่างน้อยเจ้านายไม่ใจจืดใจดำ เป็นห่วงอาการนักโทษสาวคนนั้นอยู่ดี
“คุณวีร์แอบคุยอะไรกับลูกน้องกัน” น้ำตาลแอบสงสัย
- Writer
