บทที่3 ทรมานทั้งเป็น(NC20++)
1563 Words
มืออีกข้างไม่ได้ดั่งใจพร้อมออกแรงฉีกชุดเจ้าสาวกระโปรงฟองฟูที่เกะกะน่ารำคาญแล้วโยนทิ้งไปอย่างไม่แยแส ปากอุ่นร้อนทำหน้าที่ลากลิ้นหนากดจูบทำรอยขบเม้มทั่วตัวจนหญิงสาวเจ็บปวดรวดร้าวทั้งร่างกายแสนบอบบาง เขามันป่าเถื่อนมากที่สุด
“อื้อ เจ็บ”
“ไม่คิดว่าเธอจะหวานมากขนาดนี้ อ่า...”
กิ่งพยอมไร้เรี่ยวแรงต่อต้านหรือขัดขืนคนตัวใหญ่กว่า มือสองข้างถูกข้อมือแข็งแกร่งล็อคเอาไว้ตรงหัวเตียง เรือนร่างเปลือยเปล่าปรากฎให้แววตาหื่นกระหายในตัวเขา
“อึก เจ็บ”
ใบหน้าของกิ่งพยอมไม่แสดงออกว่ามีความสุขสม มีแต่เจ็บปวดแสบปวดร้อนที่ถูกคนใจทรามกระทำย่ำยีต่อเธอราวกับสัตว์เลี้ยงของเขาที่จะทำอะไรตามใจย่อมได้
ปรวีร์จงใจสร้างความเจ็บปวดด้วยการขบเม้มหัวนมสีชมพูน่าดูด ใจสั่นไหววูบอย่างไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวผู้หญิงคนไหนมาก่อน เธอเป็นคนแรกทำให้เขาปั่นป่วน อารมณ์ดิบเถื่อนตื่นตัวขึ้นรวดเร็วอย่างน่าประหลาดใจ
แก่นกายใหญ่โตเคยสงบกลับชี้ผงาดตั้งตรง อึดอัดตรงเป้ากางเกงจนเขาต้องถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งสิ่งปกปิดความเป็นชายใหญ่อันน่ากลัวที่ผู้หญิงคนไหนต้องเข็ดขยาดกับเซ็กซ์ร้อนแรงผิดเกินวิสัยของผู้ชายคนอื่นที่ปกติ
ด้วยความเร่งรีบทำเอาเขาไม่ได้พกถุงยางอนามัยติดตัวจากบ้านใหญ่ ทว่าชายหนุ่มตั้งใจเอาสดกับนางบำเรอสาวคนใหม่ตั้งแต่แรกเพราะอยู่ในแผนการแก้แค้นของเขา
“ฉันไม่ใช่นางบำเรอหรือสัตว์เลี้ยงของนาย อ๊ะ”
สาวเจ้าดื้อพยศต้องโดนเขาบดขยี้จูบสั่งสอนคนปากดี มืออีกข้างจับบีบเคล้นคลึงทรวงอกใหญ่ร่วมบดจูบดูดดื่มและรุนแรงไปในตัว
“จะนางบำเรอหรือสัตว์เลี้ยงมันก็ไม่ต่างกัน กิ่งพยอม”
อันธพาลเถื่อนแสยะยิ้ม มองดูผลงานตัวเองทำร่องรอยช้ำสีแดงเต็มเรือนร่างสวยงาม จากหงส์ฟ้าผู้สูงส่งกลายเป็นผู้หญิงโสเภณีบำบัดความใคร่อย่างไม่รู้จักพอ มือหนาบีบคางเล็กรุนแรงจนเธอเจ็บจนน้ำตาเอ่อคลอหน่วย
“อย่าคิดจะขัดใจฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะทรมานเธอให้ตายทั้งเป็น!”
“ไอ้เลว ไอ้ซาดิสม์ ถ้าฉันหนีรอดไปได้ ฉันจะจับนายเข้าคุก ข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวทารุณฉัน ฉันเกลียดนาย นายวีร์”
“เกลียดฉันให้มากๆ แล้วกัน เพราะฉันจะเสกเด็กเข้าท้องเธอ เธอจะได้รังเกียจตัวเองไปจนตาย กิ่ง!”
“ต่อให้ตาย ฉันก็ไม่มีวันท้องกับนายเด็ดขาด”
สิ้นเสียงหญิงสาวดื้อพยศ ปรวีร์ส่งความเป็นชายเข้าสู่ข้างในอันคับแคบแน่นกว่านางบำเรอคนเก่า และนั่นทำเอาคนป่าเถื่อนร้องครางดังลั่นก่อนออกแรงสะโพกสอบกระแทกกระทั้นเข้าออก ปากอุ่นร้อนไม่หยุดนิ่งเลื่อนไล้ตักตวงชิมความหวานจากโพรงปากนุ่มของนางบำเรอสาวแสนสวย ทำเอาเขาแทบบ้าคลั่ง
“อะ...อื้อ”
เธอทั้งเจ็บทั้งชาคาวเลือดกลบปากที่ถูกเขากดจูบขบเม้มริมฝีปากหวานรุนแรง ไม่มีคำว่าปราณีหรือใจอ่อนแม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็กๆ ไร้ทางสู้
แรงสั่นสะเทือนลงมาถึงขาเตียงคับแคบไม่ค่อยแข็งแรงแต่ก่อนยังสั่นระริก เสียงดังเอี้ยดอาดจนได้ยินเสียงทั่วดังลั่นออกจากข้างนอกบ้านหลังไม้เรือนเล็กนี้
“พะ พอเถอะ เจ็บ”
เซ็กซ์ที่หญิงสาวได้รับมันคือความเจ็บปวด ทุกข์ทรมาน รังเกียจร่างกายตัวเองแตกต่างจากชายหนุ่มร้องครางสุขสมอยู่คนเดียว
“ยังไม่พอ ฉันจะเอาเธออีก อ๊า คับแน่นดีอะไรเหลือเกิน ที่รัก”
ความคับแคบของช่องทางรักนุ่มหยุ่นยิ่งปลุกเร้าอารมณ์เถื่อนมากกว่าเก่า
มือหนาจับขาทั้งสองข้างพาดบ่าไหล่กว้าง ยิ่งตอกย้ำหัวมนสีแดงข้างในเข้าลึกสุด ยิ่งตอกย้ำจุดอ่อนไหวมากเท่าไหร่
ความซาบซ่านสยิวแรงขึ้น อารมณ์วาบหวามหญิงสาวจุดต่อมกระตุ้นร่วมพิศวาสกับชายหนุ่ม ทั้งที่ใจไม่ต้องการให้มันเป็นอย่างนี้เลยสักนิด
เสียงสะโพกสอบเข้าออกรุนแรงและหนักหน่วงไม่มีท่าว่าจะหยุดยั้งเสียง่ายดาย มิหนำซ้ำยังโหมกระหน่ำอย่างเอาเป็นเอาตายบวกเสียงร้องครวญครางของคนใต้ร่างร้องขอร้องเว้าวอนด้วยความทนรองรับรุนแรงของเขาไม่ไหว
อัคคีรอให้นายใหญ่บำเรอสวาทกับนางบำเรอ(ลับ)คนใหม่จนเสร็จสุขสมอารมณ์หมาย ก่อนประตูบ้านไม้ถูกระชากเปิดออกด้วยสีหน้ากระปรี้กระเปร่าแจ่มใสของนายใหญ่ผู้เกรี้ยวกราด
ต่างจากเมื่อคืนสีหน้าบึ้งตึงแอบเดินลัดเลาะทางมานอนยังบ้านหลังเก่าที่มีนางบำเรอคนใหม่สาวสดกว่าคนเก่า แสดงว่านายใหญ่คงลงโทษจนอิ่มพอใจ
“ดูท่าคุณกิ่งจะทำให้นายใหญ่พึงพอใจมากนะครับ”
“อย่าเสือก! ถ้าปากมึงอยากเก็บไว้กินข้าวก็หุบปาก มองดูเงียบๆ ไปซะ”
นายใหญ่เอ่ยขู่ลูกน้องคนสนิท แต่แววตาเต็มเปี่ยมประกายสดใสจนอัคคีเห็นชัดเจนว่าเขาหลงใหลนางบำเรอคนใหม่เป็นพิเศษ
“ครับนาย”
“ฉันสั่งให้นายฝากไปซื้อของใช้ส่วนตัว และเสื้อของผู้หญิงคนอยู่ข้างในด้วย ฉันไม่อยากเห็นสัตว์เลี้ยงของฉันต้องนอนเปลือยเปล่า ไม่มีเสื้อผ้าใส่ให้อุจาดตา”
“ละ แล้วเสื้อผ้าชุดตัวเก่าที่เธอใส่มาทีแรกล่ะครับ”
“เป็นลูกน้องหรือเป็นเมียกูถึงได้ซักไซร้ถามมากขนาดนี้ กูสั่งอะไร หน้าที่มึงต้องไปทำตาม ไม่ใช่มาสอบถามกูให้มากความ ไป!”
น้ำเสียงเข้มปนเกรี้ยวกราดของนายใหญ่แผดตะคอกดังลั่นทำเอาลูกน้องคนสนิทเลิกเอ่ยกระเซ้าแหย่เจ้านาย
“ครับนาย”
อัคคีกลัวถูกนายใหญ่เริ่มอารมณ์หงุดหงิดแต่เช้า อาจถูกอวัยวะเบื้องล่างลอยเข้าสู่เขาก็ได้
“ไอ้พวกนี่ ชอบเผือกเรื่องคนอื่น”
พอพ้นจากลูกน้องคนสนิทชอบแหย่เจ้านายอยู่เรื่อย รอยยิ้มละไมผุดขึ้นปากหยักได้รูปเบาๆ เขายังคงอารมณ์ดี ยิ้มแย้มทั้งวัน ร่างกายกระปรี้กระเปร่า หลังจากตักตวงความสุขสมของกิ่งพยอม
“กิ่งพยอม ฉันจะทำให้เธอทุกข์ทรมานทั้งเป็น! ให้สมกับความแค้นที่เธอทำไว้กับฉันและฟ้าใส”
……
เสียงร้องไห้สะอื้นเอ่ยดังไม่หยุด เสียงครวญครางแทบขาดใจ ความเจ็บปวดตามตัวร่างกายไม่เท่ากับคนทำร้ายเธอเจ็บแสบถึงขั้วจิตใจ
เรือนร่างในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดบริสุทธิ์กลับเปื้อนด้วยเลือด มือเล็กพยายามจับโซ่ผูกติดข้อเท้าขาวทั้งสองข้างเต็มรอยเลือด เธอหาทางหนีรอดจากอันธพาลทำตัวป่าเถื่อนในพื้นที่อิทธิพลของตนเอง
กิ่งพยอมถูกกักขังมาไว้ที่บ้านหลังไม้ท้ายไร่แห่งหนึ่งเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ข้าวปลาถูกคนใจทรามสั่งห้ามไม่ให้กิน ซ้ำทำร้ายเธอทุกค่ำคืนจนปวดแสบปวดร้อน ไม่มีใครช่วยเธอได้เลยสักคน หญิงสาวเกลียดคนที่นี่ เกลียดเจ้าของไร่ภูฟ้า นายปรวีร์
“ฮึก ใครก็ได้ ช่วยกิ่งด้วย ช่วยออกไปจากที่นี่ที”
หญิงสาวร้องคร่ำครวญปานขาดใจ น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยเสียงแผ่วเบาหวิว ร่างกายซูบผอมเพราะไม่มีอะไรผ่านลงท้องแม้แต่น้ำสักหยดก็ยังไม่มี ช่วงล่างเจ็บระบมชอกช้ำจนไม่มีแรงเดินได้สะดวกเพราะทุกคืนเขาต้องมาร่วมหลับนอน ทำรุนแรงราวกับเธอไม่ใช่คน
ชุดเจ้าสาวถูกคนใจโหดอำมหิตฉีกกระชากจนเห็นเนินอกขาวมีรอยแดงเป็นจ้ำเด่นชัด วันนั้นวันเขาขืนใจ ลูกน้องเอาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เธอเปลี่ยน ทว่าเธอไม่ยอมเปลี่ยน ถึงแม้ชุดเจ้าสาวแปดเปื้อนด้วยเลือดและสภาพฉีกขาดแล้วก็ตาม
น้ำตาไหลพรากพร้อมเสียงสะอื้นไห้ กิ่งพยอมแอบหวาดกลัวทุกคืน หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ปรวีร์บีบบังคับฉุดกระชากลากถูช้อนอุ้มร่างบางมีรอยแดงช้ำตามตัวด้วยฝีมือตนเองอาบน้ำพร้อมกันในห้องน้ำ เป็นอย่างนี้ทุกคืนจนเธอรังเกียจตัวเอง
“ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย กิ่งอยากตาย ฮึก ฮือ ๆ”
“เธอยังตายตอนนี้ไม่ได้!”
ปรวีร์เข้ามาได้ยินคำพูดหมดอาลัยตายอยากที่ต้องตกอยู่ในสภาพนักโทษไร้อิสระของหงส์ปีกหัก ไร้ที่พึ่งพิง
“แค่นี้ยังสะใจนายไม่พอหรือยังไง นายต้องการอะไรจากฉันอีก นายวีร์” พลางเค้นเสียงถาม เธอเกลียดผู้ชายคนนี้ยิ่งกว่าไส้เดือนดิน เกลียดจนไม่อยากเข้าใกล้
“บทลงโทษผู้หญิงชั่วช้าอย่างเธอก็แค่เริ่มต้น นรกของจริงมันโหดร้ายกว่าที่เธอคาดคิดเอาไว้”
แววตาโกรธแค้นชิงชังทอดมองผลงานตัวเองทำรอยพร้อมแสยะยิ้มพึงพอใจ เธอต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ ซึ่งเขานี่แหละจะเป็นศาลเตี้ยตัดสินโทษคนร้ายปากแข็งเอง
“กินซะ! สัตว์เลี้ยงของฉัน กินแบบสัตว์ไงที่เคยกินกัน หรือว่าอยากให้ฉันป้อน”
“ฉันอยากรู้ว่าหัวใจนายเป็นสีอะไร ถึงได้ทำเหมือนกับว่าฉันไม่ใช่คน!”
“.....”
- Writer
