บทที่9 ชิงตัวเมีย
1681 Words
‘นี่กิ่งตายแล้วเหรอ หรือว่าที่นี่คือโลกหลังแห่งความตาย’
ความรู้สึกแรกของกิ่งพยอมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากเห็นภาพเลือนรางก่อนหมดสติ หญิงสาวเห็นว่ามีรถยนต์คันหนึ่งกำลังมุ่งหน้าเหมือนชนเธอ
ทว่าน้ำเสียงเข้มไม่คุ้นหูของใครบางคนและห้องนอนไม่ใช่สถานที่นรกเหมือนเดิมทำให้เธอร้องไห้โฮ เธอยังไม่ตายตามใจปรารถนาเอาไว้ หรือว่าเธอยังเจ็บปวดทุกข์ทรมานไม่พอ
“คุณร้องไห้ทำไมครับ ใครทำอะไรคุณ”
เจ้าของรถยนต์คันหรูคันนั้นช่วยชีวิตหญิงสาวผู้น่าสงสารนอนหมดสติสภาพมอมแมมไว้ได้ทัน เธอสวยและน่ารักจนกระตุกหัวใจแกร่งจนหวั่นไหว
“ฮึก ฮือๆ มีคนจับตัวฉันมาขังไว้ในไร่ภูฟ้าค่ะ ฉันจึงหนีรอดจากที่นั่นมาได้ นี่ฉันยังไม่ตายจริงๆ เหรอคะ”
กิ่งพยอมปาดเช็ดน้ำตาออกลวกๆ หยัดตัวลุกขึ้นมองใบหน้าคนช่วยชีวิตชัดเจนแอบตกใจเมื่อเป็นชายหนุ่มหล่อเหลา หน้าตาดีไม่แพ้กันกับผู้ชายใจทราม เขาเป็นผู้มีบุญคุณสำหรับเธอในครั้งนี้มาก
“แล้วคุณคนสวยมีปัญหาอะไรกันกับเจ้าของไร่นั่นหรือเปล่าครับ เขาถึงได้จับตัวคุณมา ดูผิวพรรณคุณแล้ว คุณไม่น่าจะใช่คนพื้นที่แถวนี้เลยนะครับ”
วาคิมใจเต้นแรงเห็นใบหน้าอ่อนหวาน เดิมทีชายหนุ่มป็นคู่แข่งธุรกิจคอยขัดแข้งขัดขาปรวีร์ สงสัยว่าผู้หญิงคนนี้คงถูกปรวีร์ลักพาตัวมาทำเรื่องอย่างว่า
“คุณรู้จักผู้ชายชื่อปรวีร์ เจ้าของไร่ภูฟ้าด้วยเหรอคะ”
“ก็ไม่เชิงว่ารู้จักครับ แต่เราเป็นศัตรูคู่แข่งกันทางธุรกิจไร่ชากาแฟด้วยกัน ผมลืมแนะนำตัว วาคิม ศรินทรา เจ้าของไร่ศรินทรารีสอร์ต ผมทำรีสอร์ตและไร่ชา กาแฟด้วยครับ ไม่แปลกใจที่ผมเป็นศัตรูคู่แข่งกับมัน” วาคิมเอ่ยแนะนำตัวเองให้นางฟ้าของตนรู้จัก เขาถูกใจสาวสวยคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น
“ค่ะคุณวาคิม ฉันชื่อกิ่งพยอมหรือเรียกสั้นๆ ว่ากิ่ง ฉันเคยเป็นคนที่นี่แต่ไปอยู่กรุงเทพฯ ตั้งแต่เด็ก ฉันถูกเขาจับพาตัวมาในไร่ ถ้าคุณวาคิมจะช่วยกิ่ง ช่วยพากิ่งไปส่งกลับบ้านที่กรุงเทพฯ ได้ไหมคะ พ่อแม่กิ่งคงเป็นห่วงกิ่งมาก”
กิ่งพยอมเอ่ยเสียงสะอื้นไห้ ดวงตาคู่หวานแดงก่ำเพราะร้องไห้ตลอดเวลา เธอไม่มีความสุขแม้สักวินาทีเดียว
“ถ้าอย่างนั้นผมจะช่วยคุณกิ่งกลับบ้านเอง ตอนนี้คุณกิ่งควรทานข้าวก่อนดีกว่านะครับ จะได้มีแรง”
“ขอบคุณค่ะ กิ่งคิดว่าคนในไร่เถื่อนจะใจดำใจร้ายทุกคน มีแต่คุณวาคิมคนเดียวที่กิ่งพอช่วยเหลือได้”
กิ่งพยอมเข้าใจว่าผู้ชายตรงหน้าเป็นสุภาพบุรุษและคนดีมากพอจะกระทำย่ำยีเหมือนปรวีร์ แต่หารู้ไม่ว่านั่นคือหน้ากากคนดีที่วาคิมสวมใส่ปกปิดสีหน้าชั่วร้ายแท้จริง
“คนกันเองทั้งนั้น ยังไงผมก็ต้องช่วยเหลือคนที่ตกทุกข์ได้ยากอยู่แล้วละครับ ผมขอตัวไปเอาอาหารและน้ำมาให้คุณกิ่งนะครับ”
วาคิมเอ่ยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฟัง ลับหลังพ้นประตูห้องเขาสั่งให้ลูกน้องเอายานอนหลับผสมใส่น้ำเปล่า
“คุณวาคิมคิดจะจริงจังผู้หญิงคนนี้เหรอครับ” ลูกน้องเอ่ยถามย้ำให้แน่ใจว่าเจ้านายไม่เอาผู้หญิงมาเป็นของบำเรอแก้เหงา
“คนนี้กูจริงจัง ยังไงกูต้องได้เธอมาเป็นเมีย”
วาคิมเอ่ยสถานะหัวใจชัดเจน ไม่มีสิ่งไหนที่เขาอยากได้และไม่ได้มันมาแม้กระทั่งผู้หญิงสวยคนนี้
……
วาคิมยิ้มกว้างแสนอบอุ่นยกถาดข้าวต้มและน้ำเปล่าตามที่กิ่งพยอมต้องการมาวางตรงหน้า หญิงสาวคิดว่าทานข้าวทานปลามีแรงก่อนแล้วค่อยหนีกลับบ้านพ้นจากอิทธิพลของอันธพาลป่าเถื่อนที่นี่
“ผมเพิ่งสั่งให้แม่ครัวทำมาใหม่ๆ ยังร้อนๆ อยู่ คุณกิ่งทานได้เลยครับ ไม่มีใครมาทำร้ายเขตพื้นที่ของผมได้แม้กระทั่งผู้ชายคนนั้นที่ทำร้ายคุณ”
“ขอบคุณค่ะ คุณเป็นคนดีสวนทางกับหน้าตาเลยนะคะ กิ่งจะไม่ลืมบุญคุณคุณวาคิมค่ะ”
กิ่งพยอมแอบหวาดกลัวเล็กน้อยกับหน้าตาโหดเถื่อนแต่สวนทางบุคลิกใจดีชอบช่วยเหลือคนลำบาก กว่าจะรู้ความจริงว่าวาคิมไม่ใช่คนดีคงสายเกินแก้
วาคิมซ่อนรอยยิ้มชั่วร้ายเอาไว้เมื่อเห็นว่าข้าวต้มกับน้ำเปล่าหมดเกลี้ยง ชายหนุ่มทำทีขอตัวเก็บถาดอาหารไปข้างนอกห้องรอยานอนหลับผสมน้ำเปล่าออกฤทธิ์ไม่เกินหนึ่งนาที
“โทรบอกไอ้วีร์ ว่าฉันมีเจอผู้หญิงของมันที่วิ่งออกมาจากไร่ของมัน แล้วให้มันมาเจอฉันข้างในบ้านเพียงคนเดียว”
วาคิมเอ่ยคำสั่งลูกน้องหนุ่มก่อนเดินเข้าสู่ตัวข้างในห้องนอนก็พบว่ายานอนหลับออกฤทธิ์เรียบร้อย
ฝ่ามือหนาลูบไล้แก้มขาวเนียนแดงระเรื่อบนใบหน้าแสนหวานอย่างหลงใหล วาคิมเคยผ่านผู้หญิงสาวมาตลอดชีวิตแต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนสวยสะดุดตาเขาตั้งแต่แรกเหมือนกิ่งพยอม ดูลักษณะท่าทางและผิวพรรณดีคงเป็นลูกคุณหนูฐานะร่ำรวยในตัวเมืองกรุงเทพฯ สิท่า ศัตรูคู่แข่งตาถึงเลือกผู้หญิงไม่ผิดสเปกเสียจริง
“กูไม่เชื่อหรอกว่าไอ้วีร์จะจับตัวมาแล้วไม่ทำอะไร ผู้หญิงของมึงต้องเป็นของกู คนนี้กูขอนะไอ้วีร์”
วาคิมโน้มใบหน้าตัวเองลดลงมาใกล้ชิดกลีบปากนุ่มน่าลิ้มลอง กลิ่นกายหอมกรุ่นติดตรึงปลายจมูกทำเอาราชสีห์ร้ายตนนี้แทบคลุ้มคลั่ง เขาจะทำให้ศัตรูหัวใจเจ็บปวดมากที่สุดเหมือนกรณีฟ้าใสกับลูกในท้องที่ตายไปเมื่อสิบปี!
............
“ไอ้ระยำ ไอ้เวร มึงคิดท้าทายกูใช่มั้ยไอ้วาคิม อัคคีออกรถ กูจะเอาเมียกูกลับคืนมาจากมัน!”
นายใหญ่เถื่อนของไร่ภูฟ้ากำมือแน่นจนด้วยความโกรธสุดขีดเมื่อรับรู้ข่าวจากลูกน้องวาคิมเป็นโทรมาบอกอัคคี ลูกน้องคนสนิท ทำเอาชายหนุ่มฟิวส์ขาด ตั้งใจอาละวาดและชิงตัวเมียของเขากลับมา
เธอกล้าหลอกให้เขาไว้วางใจ ยอมให้อิสระเธอด้วยการไม่ล่ามโซ่แต่แรก ชิงโอกาสทีเผลอหนีทางออกจากประตูหลังบ้านที่ไม่ได้ล็อคแน่นหนา ทว่าเธอหนีจากเขาไปได้ไม่ถึงหนึ่งวัน เขาจะลากตัวจำเลยแค้นเอง
“นายใหญ่แน่ใจเหรอครับว่ามันพูดนั่นมันเป็นความจริง คุณกิ่งพยอมจะไปอยู่ที่นั่นได้หรือครับ”
อัคคีกลัวว่าจะเป็นแผนการลวงนายใหญ่ไปหาอาณาเขตพื้นที่ของวาคิมเสียมากกว่า
“กูไม่สน! กูสนอย่างเดียวคือต้องตามเมียกูกลับคืนมา”
ปรวีร์ขับรถยนต์คันหรูด้วยตัวเองตามความต้องการของศัตรูคู่แข่งเพื่อความปลอดภัยของกิ่งพยอม เขามั่นใจว่าเธอต้องอยู่กับวาคิม เพราะแถวนี้มีสองไร่ชากาแฟใหญ่โตแค่สองที่ ถ้าไม่ใช่เขาก็เป็นมัน
“ไอ้วาคิม มึงเอากิ่งไปไว้ไหน ไอ้สันดานเลว”
ปรวีร์รีบวิ่งเข้ามาข้างในตัวบ้านหลังใหญ่หรูหราไม่ต่างกันกับบ้านของเขา ภายในใจร้อนรุ่มกระวนกระวาย ประตูห้องถูกเปิดออกทำเอาเขาแทบควบคุมสติไม่อยู่กับสภาพชุดผ้าคลุมอาบน้ำที่เปิดเปลือยท่อนบนด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย
“มึงมาเร็วกว่าที่กูคิดไว้นะไอ้วีร์ ขอโทษที พอดีกูเพิ่งทำธุระส่วนตัวกับเมียเสร็จ”
วาคิมทำหน้าตายียวนกวนประสาทผู้ชายตรงหน้า
“เมีย? ไอ้เลว วันนี้กูจะเอามึงตาย ไอ้ชาติชั่ว!”
เขาโกรธจนขาดสติที่วาคิมกล้าย่ำยีผู้หญิงของตน หมัดหนักจากปรวีร์ต่อยสู่ใบหน้าคมสันอย่างรุนแรง
“โอ๊ย! มึงกล้ามากที่ต่อยกู วันนี้ถ้ากูไม่ได้เอาเลือดมึงออก อย่าเรียกกูว่าวาคิม”
ปัง!
ปรวีร์ช่วงชิงจังหวะหลบหลีกหมัดจากศัตรูคู่แข่งแล้วหยิบปืนออกมายิงถางที่ต้นแขนของวาคิม คนถูกยิงไม่ทันตั้งตัวทรุดลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
“ก่อนจะเอาเลือดกู กูคงได้เลือดมึงมาก่อน บอกกูมาว่าเอาตัวเมียกูไว้ไหน ถ้ามึงไม่อยากตายตรงนี้ ไอ้วาคิม”
บุคลิกมืดดำตื่นตัวควบคุมอารมณ์โกรธสุดขีดทำให้ดวงตาแข็งกร้าวน่ากลัวไม่เหมือนปรวีร์คนเก่า
“มึงมาช้าเกินไปแล้วไอ้วีร์ เมียเราอยู่ข้างใน โอ๊ย!”
วาคิมร้องสุดเสียงเมื่อถูกรองเท้าหนังชั้นดีของอันธพาลเหยียบบดขยี้หนักหน่วงจนเลือดไหลออกเยอะกว่าเดิม
“มึงกล้าพูดว่าเมียเรายังไงเหรอไอ้สันดานชั่ว มึงจำไว้ เธอเป็นเมียกูคนเดียว มึงไม่มีสิทธิ์แตะต้องเธอเด็ดขาด ไม่มีสิทธิ์!”
ปรวีร์ควบคุมอารมณ์ให้กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้งก่อนอารมณ์มืดดำจะควบคุมตัวเขาจนเกือบจะทำร้ายหรืออาจฆ่าคนด้วยใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล เขาไม่อยากเป็นคนโหดร้ายในสายตากิ่งพยอม
“กิ่ง! กิ่งตั้งสติ กิ่งพยอม”
ปรวีร์เข้ามาเห็นภาพแทบจะกลับไปซัดหมัดวาคิมอีกรอบ เขารู้ว่าเธอคงถูกชายโฉดวางยาจัดฉาก อย่าคิดว่าเขาโง่ที่ไม่รู้ทันศัตรูคู่แข่ง
กิ่งพยอมถูกวางยานอนหลับจนหมดสติไม่รู้เรื่องราวอะไร ปรวีร์เอาผ้าสีขาวคลุมร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวไว้พลางช้อนอุ้มแนบอกแกร่งก้าวเท้าออกจากบ้านวาคิม โดยอัคคีพาลูกน้องเขาตามมาทีหลังทำให้พวกลูกน้องของวาคิมไม่กล้ายิงตอบโต้เพราะมีเจ้านายเป็นตัวประกัน
“ได้ตัวเธอมาแล้ว กลับ!”
รถยนต์คันหรูของนายใหญ่ปรวีร์ขับออกจากบริเวณบ้านของวาคิมได้ไม่นาน คนถูกยิงถางต้นแขนแอบเจ็บใจ ประกาศกร้าวในใจว่า ‘กูกับมึงคงอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ ไอ้วีร์!’
- Writer
