บทที่8 ต้องหนี

1605 Words

“อัคคีพาสองคนแม่ลูกออกไปจากบ้านหลังนี้ ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวจัดการไล่เธอออก” ปรวีร์เอ่ยคำนั้นต้องทำให้ได้อย่างว่าทุกคำ สำหรับเขาไม่มีคำว่าปราณี ใจอ่อนหรือสงสารพวกผู้หญิงรอบสองเด็ดขาด ใครทำผิดกฎละเมิดที่เขาตั้งไว้แต่แรกไม่มีคำว่ายกเว้นแม้แต่คนเดียว “ครับนาย” อัคคีน้อมรับคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย เขาเองก็ช่วยเหลือสาวคนใช้มักใหญ่ใฝ่สูง ทะเยอทะยานอยากเป็นใหญ่โตไม่ได้! “กรี๊ด อย่าเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวฉัน สักวันคุณวีร์จะต้องเสียใจที่เลือกเชื่อนังอสรพิษอย่างมัน” น้ำตาลกัดฟันกรอด ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเอง สาเหตุเป็นเพราะกิ่งพยอมคนเดียว “อย่าเรียกกิ่งว่ามัน! เพราะอีกไม่นานกิ่งพยอมจะมาเป็นนายหญิงของที่นี่ จำไว้ซะ อย่ามาระรานคนของฉัน หาว่าฉันไม่ใจร้ายกับเธอและแม่ของเธอ น้ำตาล” ปรวีร์คว้าจับข้อมือเล็กของนักโทษสาวที่ออกตัวชัดเจนว่าเป็นผู้หญิงคนสำคัญสำหรับตนชนิดที่น้ำตาลเทียบเท่าไม่ติด เขาโกรธและโมโหนางบำเรอคน(ไม่)โปรดที่ทำตัวเกินหน้าเกินตา ทีแรกตัวเองก็ไม่คิดชายตามองลูกสาวป้าสีนวล แต่คืนนั้นเขาเมาหนักมากและน้ำตาลเป็นคนยั่วยวนอารมณ์จนไม่ไหว จนเป็นจุดเริ่มต้นที่เขารับเลี้ยงเธอเป็นนางบำเรอลับๆ “เจ็บมากมั้ย ฉันขอโทษแทนน้ำตาลด้วยที่ทำร้ายเธอแบบนี้” นายใหญ่พากิ่งพยอมมานั่งพักตรงห้องรับรอง เขาทั้งโกรธทั้งโมโหสุดขีดที่น้ำตาลทำร้ายคนสำคัญ การที่เขาปล่อยเธอกับแม่เธอไปอยู่บ้านหลังเล็กก็นับว่าใจดีมากพอแล้ว “ไม่เจ็บเหรอ โดนตบแค่นี้เอง ฉันว่านายควรไปปลอบโยนผู้หญิงของนายดีกว่า ไม่ต้องมาเป็นห่วงฉัน” กิ่งพยอมไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้เขาทะเลาะกับผู้หญิงของตน “ฉันตัดขาดน้ำตาลไปเรียบร้อยแล้ว ฉันไม่มีทางเอาสาวรับใช้ต่ำต้อยขึ้นมาเป็นตัวจริงในใจฉันหรอก” ปรวีร์พยายามหาทางกำจัดน้ำตาลพ้นจากการเป็นผู้หญิงของเขาตั้งแต่พากิ่งพยอมมาอยู่ที่ไร่ภูฟ้า พอมาเกิดเหตุการณ์น้ำตาลทำร้ายตบตีเธอจนได้รับบาดเจ็บ เขาจึงช่วงชิงโอกาสดีไล่สองแม่ลูกหิวเงินออกจากบ้านหลังใหญ่นี้ไป เพราะกิ่งพยอมจะมาเป็นนางบำเรอคนใหม่(คนเดียวของเขา)แทนที่น้ำตาล ‘ตัวจริงในใจของนายคงเป็นฟ้าใสเหมือนเดิมสินะ’ กิ่งพยอมรู้จักสถานะตัวเองดี เป็นเพราะอุบัติเหตุของฟ้าใสทำให้เธอต้องมาตกระกำลำบาก ทุกข์ทนทรมานทั้งกายทั้งใจ ทำไมหัวใจดวงน้อยแอบเจ็บปวดรวดร้าวที่เขารักฟ้าใส เพื่อนรักของเธอมาก คำพูดนั่นของฟ้าใสเคยพูดกับเธอตอนสมัยเรียนด้วยกันทำให้ตัวเองปกปิดความรู้สึกส่วนลึกบางอย่างไว้ไม่มีใครรู้ ‘ฟ้าแอบชอบคุณปรวีร์ กิ่งต้องช่วยฟ้าเข้าใกล้ชิดสนิทสนมเขาได้ไหม ฟ้าชอบเขามาก เขาเป็นเหมือนแสงสว่างของฟ้า กิ่งสัญญากับฟ้าได้มั้ยว่าจะกิ่งต้องอยู่ห่างๆ เขามากที่สุด ฟ้าไม่ชอบที่เขาใกล้ชิดกิ่งมากเกินไป’ ‘ได้สิ เพื่อฟ้า กิ่งยอมทำได้ทุกอย่าง เพราะฟ้าเป็นเพื่อนรักคนเดียวของกิ่งที่ไว้ใจได้’ “เป็นอะไรหรือเปล่า” ปรวีร์ลอบสังเกตอาการใจเหม่อลอยของหญิงสาว ระหว่างที่เขาลูบไล้แก้มขาวเนียนที่มีรอยแดงตบชัดเจนด้วยความเป็นห่วงสุดใจ “เปล่า” เธอรีบปฏิเสธทันควัน “แน่ใจว่าไม่มีอะไรปิดบังฉัน?” เขาคาดคั้นคำตอบจากเธอต่อ “แล้วนายบังเอิญผ่านมาเห็นฉันถูกน้ำตาลทำร้ายได้ยังไง” กิ่งพยอมเปลี่ยนเรื่องถาม เธอทำตัวปกติไม่ให้เขารู้ว่าตัวเองมีแผนหนีจากที่นี่คืนนี้ “ฉันสั่งให้น้ำตาลไปตามเธอมากินข้าวเย็นกับฉัน แต่เห็นว่าไปนานผิดปกติจึงลุกออกมาตามเองก็เจอเธอกับน้ำตาลทะเลาะกัน น้ำตาลไปพูดอะไรให้เธอหรือเปล่า” “เธอก็แค่กลัวว่าฉันจะมาแย่งตำแหน่งนายหญิงไปจากเธอ ทั้งที่ความจริงฉันเองก็มาอยู่ที่นี่ไม่ต่างอะไรจากนักโทษ จำเลยแค้นของนาย เธอก็เลยโมโหจึงตบทำร้ายฉันอย่างที่เห็น” หญิงสาวโมโหสาวใช้คนนั้นมากกว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงไร้ศักดิ์ศรีต้องขายตัวหรือนางบำเรอโดยเต็มใจด้วยซ้ำที่ต้องลดตัวอยู่ในฐานะระดับเดียวกันกับน้ำตาล “แล้วเธออยากรู้มั้ยว่าตำแหน่งนายหญิงแห่งไร่ภูฟ้า ฉันจะมอบมันให้ใคร” สายตาคมกริบจ้องมองใบหน้าแสนหวานด้วยความลึกซึ้ง จนเธอไม่แน่ใจว่าเขารักหรือแค้นจำเลยสาวกัน “ฉันไม่อยากรู้ ฉันหิวข้าวแล้ว” “แต่เธอต้องรู้ ตำแหน่งนี้ฉันจะมอบให้เธอคนเดียว กิ่งพยอม” “ฉันไม่ต้องการ เพราะฉันไม่ได้รักนาย ความรู้สึกตอนนี้มันมีแต่คำว่าเกลียด เกลียดจนฉันไม่ให้อภัยนาย นายวีร์!” …… หลังจากทานอาหารเย็นด้วยกันสองคนเสร็จ กิ่งพยอมไม่มีทีท่าว่าขัดขืนคนโรคจิตหื่นกามจับเธออาบน้ำพร้อมกันและทำเรื่องอย่างว่าอีกตามเคย ทุกครั้งเขาไม่เคยสวมใส่เครื่องป้องกันถึงแม้ข้างเตียงนอนจะมีกล่องถุงยางวางไว้ และบนไร่เถื่อนไม่มียาคุม เพราะคนเผด็จการกักขังเธออยู่แต่ในห้องคับแคบ ทำตัวเหมือนเธอเป็นนักโทษมีความผิดร้ายแรงเกินให้อภัย ถึงปรวีร์ค่อนข้างแปลกใจจากพฤติกรรมว่านอนสอนง่าย ไม่ขัดขืน ดื้อพยศต่อใส่เขาทุกครั้งที่มีอะไรกันตั้งแต่วันแรกถูกพาตัวมาด้วยวิธีเยี่ยงโจรป่าเถื่อน อีกใจหนึ่งคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอคงเหนื่อย สู้ไปก็มีแต่แพ้ก็เลยยอมอ่อนข้อให้เขาตักตวงชิมความหวานอย่างไม่รู้จักอิ่ม และนั่นทำให้ชายหนุ่มหลงใหลในความน่ารักของเธอที่อยู่บนเตียง ถึงเวลาเที่ยงคืนกว่า ปรวีร์ออกแรงหนักหน่วงจึงหลับใหลไม่ได้สติด้วยความอ่อนล้าทั้งวัน ทว่าคนใต้ร่างเสแสร้งแกล้งหลับก่อนเขากลับลืมตาตื่นขึ้น จากเรือนร่างสวยงามขาวสะอาดบริสุทธิ์ถูกผู้ชายใจทรามกระทำย่ำยีจนมีบาดแผลเต็มหลังและลำคอขาวมีรอยตีตราประทับเจ้าของจนนึกรังเกียจร่างกายตัวเอง ยิ่งคืนนี้เธอถูกเขากลายร่างปีศาจร้ายซุกซ่อนในยามค่ำคืน เข็มขัดหนังชิ้นดีถูกใช้ฟาดตีหลังเธอรุนแรงระหว่างบทรักซาดิสม์จนเจ็บปวดรวดร้าว ช่องอวัยวะเพศของหญิงสาวเคยฉีกขาดกลับถูกซ้ำเติมอีกรอบจนปวดท้องน้อยแทบลุกขึ้นเดินไม่ไหว “ลาก่อน นรกแสนจะทรมาน” กิ่งพยอมค่อยพยุงตัวเองให้เงียบเบาที่สุดก่อนแผนแตก หญิงสาวคว้านหาเสื้อผ้าตัวเก่าที่เขาซื้อมาให้ใส่เปลี่ยน กิ่งพยอมไม่ได้เอาอะไรติดตัวไปด้วยเหมือนตอนถูกลักพาตัวมาจากเจ้าของไร่เถื่อน ถ้าเธอหนีจากตัวจังหวัดเชียงรายได้ เธอกับเขาไม่มีอะไรติดค้างกันอีกและขอพ่อแม่ไปอยู่ต่างประเทศอย่างถาวรและไม่มีวันกลับมาให้คนเลวเหยียบย่ำหัวใจดวงน้อยอีก “ลาก่อน คุณปรวีร์” …… ร่างระหงเดินไม่ค่อยทรงตัวเป็นคนเดินปกติเท่าไหร่ เพราะความเจ็บแสบตรงหว่างขายังคงระบมอยู่ หญิงสาวกัดฟันสู้ทนความเจ็บอันน้อยนิดออกจากบริเวณไร่ภูฟ้าได้สำเร็จ โชคเข้าข้างที่ไม่มีใครเห็นร่างน้อยนิดออกจากอาณาเขตอันธพาลเถื่อน กิ่งพยอมยิ้มกว้างที่พ้นจากปรวีร์ได้เสียที นกน้อยออกจากกรงทองเคลือบฝังเพชร อิสรภาพที่เธอโหยหาอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม หญิงสาวเดินลัดเลาะเข้ามาสู่เส้นทางถนน เธอรีบหนีมาจนไม่ทันสวมใส่รองเท้าธรรมดาที่เขาซื้อให้ใส่ ถึงแม้เจ็บปวดตรงเท้ามากแค่ไหนแต่ต้องหนีพ้นจากผู้ชายชื่อปรวีร์ให้จงได้ “โอ๊ย เจ็บ” หญิงสาวทนความเจ็บปวดทรมานที่สุดในชีวิตก่อนทรุดนั่งลงบนพื้นถนน ไม่นานฝนก็ตกโหมกระหน่ำลงมาอย่างตอกย้ำความเจ็บ ยิ่งเสียใจหนักมากกว่าเดิม “ฮึก ฮือๆ ทำไมฉันไม่ตายให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าฉันตายเพื่อชดใช้ที่ดูแลฟ้าใสไม่ดีแทน เรื่องทุกอย่างคงจบ!” กิ่งพยอมอับอายจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ สู้ตายโดดเดี่ยวตอนนี้ดีกว่า เสมือนฟ้าเบื้องบนรับรู้ความรู้สึกนึกคิดของเธอ แสงไฟจากรถยนต์ขับทะยานเข้ามาด้วยความเร็ว กิ่งพยอมนึกสมเพชกับชีวิตตัวเองต้องมาตายน่าอนาถที่พื้นถนนก่อนสติจะดับวูบลงไปตลอดกาล ปรวีร์สะดุ้งตื่นขึ้นราวฝันร้ายน่ากลัว ในฝันเหมือนมีใครควักหัวใจของเขาบดขยี้เล่นด้วยความเจ็บปวดก่อนเขาพบว่าตัวเองฝันไป นาฬิกาบ่งบอกเวลาว่าตีห้าครึ่ง สายตาคมกริบเหลือบมองหญิงสาวข้างกาย ทว่าเจอแต่ความว่างเปล่า หัวใจเขาร้อนรนอยู่แทบไม่เป็นสุข “อัคคี ออกตามหากิ่งพยอมให้เจอ เธอหายตัวไป!” “ครับนาย” “เธอกล้ามากนะที่หนีจากฉันไป ฉันจะทำให้เธอรู้จักว่าเวลาฉันโกรธสุดขีดจะเป็นยังไง กิ่งพยอม!” #หนีไปให้พ้นจากอีพี่วีร์เลยค่ะ เดี๋ยวมีคนดิ้นคลั่งตายแถวนี้ที่เมียหนี

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more