บทที่7 สถานะแตกต่าง
1705 Words
น้ำตาลแทบอยากเข้าไปกระชากตัวหญิงสาวคนนั้นออกจากอ้อมอกแกร่งของนายใหญ่ปรวีร์ แต่ทำได้เพียงคิดในใจ มือเล็กแอบกำมือแน่นด้วยความริษยาพุ่งขึ้นขีดกำจัด ป้าสีนวลระงับอารมณ์โกรธลูกสาวเก็บกดไว้เมื่ออยู่ต่อหน้าชายหนุ่ม
พอพ้นจากปรวีร์ช้อนอุ้มหญิงสาวหน้าตาดี สวยงามเหมือนลูกคุณหนูเศรษฐีกว่าสาวใช้คนธรรมดาอย่างน้ำตาลเทียบไม่ติดเข้าสู่ด้านในตัวบ้านพร้อมลูกน้องคนสนิท เสียงกรีดร้องไม่ได้ดั่งใจดังลั่นขึ้นอย่างอดเก็บกดไม่ไหว
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร คนงานหญิงอะไรให้ไปนอนห้องเดียวกันกับเจ้านาย น้ำตาลไม่เชื่อว่ามันเป็นคนงานหญิงคนใหม่ของคุณวีร์”
“แม่ก็ไม่เชื่อเหมือนกัน หรือว่าจะเป็นคู่ขาคนใหม่ของนายใหญ่ที่ติดพ่วงมาจากกรุงเทพฯ เหมือนผู้หญิงคนอื่น” ป้าสีนวลพูดขึ้น
“มันจะเป็นใครมาจากไหนน้ำตาลไม่สน ถ้าหากมันคิดจะแย่งคุณวีร์ไปจากน้ำตาลล่ะก็ น้ำตาลไม่ปล่อยมันไว้ให้อยู่สุขสบายที่ไร่ภูฟ้านี้แน่”
ลูกสาวแม่บ้านใหญ่เกลียดขี้หน้าผู้หญิงคนนั้นแต่แรกเห็น น้ำตาลหาทางกำจัดคนงานหญิงคนใหม่ออกจากชีวิตปรวีร์ ในใจเธอร้อนรุ่มอยู่ไม่เป็นสุขเมื่อเห็นเขาห่วงผู้หญิงคนนั้นออกนอกหน้านอกตา!
กิ่งพยอมหลับด้วยฤทธิ์ยาลดไข้ หญิงสาวแอบเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเธอถูกเขาเปลี่ยนชุดพร้อมมานอนสถานที่ใหม่ไม่คุ้นเคย ไม่ใช่ข้างในบ้านหลังไม้เก่าแก่นั่น ตัวเธอไม่ได้ถูกเขาล่ามโซ่ติดตัวเอาไว้เหมือนทีแรก ทว่าเขายังกักขังตัวเธอไว้ที่นี่อยู่ดี
“โอ๊ย!”
เสียงหวานใสปลุกเอาชายหนุ่มเผลอนอนหลับเฝ้านักโทษสาวของเขาตื่นขึ้น
“ตื่นแล้วเหรอ หิวน้ำไหมหรือว่าอยากกินอะไร เดี๋ยวฉันจะให้อัคคี ลูกน้องฉันซื้อมา”
มือหนากุมมือเรียวสวยสองข้างวางไว้ตรงหัวใจด้านซ้ายของเขาที่เต้นแรงระรัวด้วยความลืมตัวว่าเธอเป็นจำเลยแค้น
“สิ่งเดียวที่ฉันอยากได้ตอนนี้คือการเป็นอิสรภาพจากนายวีร์ต่างหาก ฉันอยากกลับบ้านไปหาพ่อแม่”
ดวงตาเอ่อคลอหน่วย กิ่งพยอมไม่อยากตกอยู่ในสภาพนางบำเรอหรือนกน้อยในกรงทองที่หาความอิสระตามใจชอบไม่
“ต่อให้ฉันบอกเธอซ้ำกี่รอบว่าฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปจากฉันยกเว้นความตายที่จะพรากเราสองคน เธอเป็นเมียฉัน ผัวอยู่ที่ไหน เมียก็ต้องอยู่นั่น”
“ฉันไม่ใช่เมียนาย อย่ามากล่าวหามั่วๆ กิ่งไม่ชอบ”
กิ่งพยอมเกลียดคำว่าเมียอันธพาลเถื่อนจากปากผู้ชายตรงหน้ามาก สุดท้ายสิ่งที่เขาทำดีอยู่โรงพยาบาลคงสวมใส่หน้ากากหลอกลวงให้เธอตายใจ
“ไม่อยากเป็นก็ต้องเป็น เดี๋ยวผัวจะรื้อฟื้นความหลังให้เราสองคนลึกซึ้งแนบเนื้อต่อกันมากขนาดไหน”
“อย่านะไอ้ซาดิสม์ อื้อ”
ปากของเธอถูกผู้ชายวายร้ายฉกจูบบดขยี้รุนแรง เขาจับท้ายทอยเพื่อให้เธอรับรสจูบดุดันมากกว่าเดิม
“อุ๊ย! ตายแล้ว ขอโทษนะคะคุณวีร์”
เสียงช้อนส้อมตกลงกระแทกพื้นห้องด้วยความอิจฉาริษยาของสาวใช้คนโปรดนายใหญ่ที่ถือวิสาสะก้าวเข้ามาเห็นภาพบาดตาบาดใจสำหรับเธอ
ผู้หญิงคนนั้นมีสิทธิ์อะไรถึงได้รับจูบจากนายใหญ่ปรวีร์ก่อน ตอนอยู่กับนางบำเรอสวาท น้ำตาลไม่เคยได้รับจูบจากเขาเลยสักครั้งเดียว
“น้ำตาล ฉันไม่ได้สั่งให้เธอเข้ามาก้าวก่ายห้องส่วนตัวของฉันโดยที่ยังไม่รับอนุญาต”
ปรวีร์ส่งสายตาขวางแก่สาวคนใช้ น้ำตาลก้มหน้างุดยอมรับผิดแต่ภายในใจเหมือนมีใครสุมไฟกลางอก
“น้ำตาลขอโทษค่ะ น้ำตาลแค่หวังดีช่วยยกข้าวต้มและยาแก้อักเสบแทนอัคคีมาให้คุณวีร์กับ ‘คนงานหญิงคนใหม่’ คนนั้นแหละค่ะ ไหนๆ เธอก็มีสถานะลูกจ้างไม่แตกต่างจากน้ำตาล อยากทักทายเพื่อนใหม่เสียหน่อยนะคะ”
‘นี่เขากล้าบอกคนรับใช้ของเขาว่าเธอเป็นคนงานหญิงอย่างนั้นเหรอ เธอเป็นถึงลูกสาวคนเดียวของคุณหญิงมาลาตี ต้องมาทำตัวตกต่ำ ลูกจ้างของเขาเหรอ กิ่งไม่มีทางเป็นเด็ดขาด’
“ออกไปได้แล้ว ถ้าฉันไม่เรียก เธอก็อย่าสะเออะเข้ามา”
“ค่ะคุณวีร์”
น้ำตาลรับรู้ว่านายใหญ่ปรวีร์โกรธจริง ดูจากสายตาคนตรงหน้าตวัดมาทางเธอทำเอาสาวใช้หวาดกลัว
ลับหลังสาวใช้พ่วงตำแหน่งนางบำเรอคนโปรดกระแทกเท้าเดินออกจากห้องนอนส่วนตัวตามคำสั่งเจ้าของห้องผู้เกรี้ยวกราด กิ่งพยอมมองสาวใช้ที่จ้องตัวเธออาฆาตแค้นทำเอาเธอรู้ว่าสถานะตัวเองกับผู้หญิงชื่อน้ำตาลแตกต่างกัน
“นายบอกผู้หญิงของนายว่าฉันเป็นคนงานคนใหม่เหรอ ฉันไม่ได้เต็มใจเป็นคนงานของนายสักหน่อย”
“เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันแน่ใจว่าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเรื่องฟ้าใส เธออยู่ที่นี่ในฐานะนางบำเรอบนเตียงคนใหม่ของฉัน เป็นเมียดีๆ ไม่ชอบ ชอบอยากเป็นเหมือนคนอื่น”
ปรวีร์แสยะยิ้มมองดูเรือนร่างมีรอยฟกช้ำ รอยจูบแดงจางๆ นึกสมเพชผู้หญิงตรงหน้า
“นายมันเห็นแก่ตัว นายวีร์ ฉันขอให้นายไม่มีความสุขไปตลอดชั่วชีวิต”
“ถ้าฉันไม่มีความสุข เธอเองก็ต้องไม่มีความสุข ฉันเจ็บ เธอต้องเจ็บปวดทรมานทั้งเป็น”
ปรวีร์ผลักร่างบอบบางแสนบอบช้ำออกจากตัวก่อนเดินจากห้องด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นโดยง่ายดาย ยิ่งก่อสงครามประสาทเมื่อไหร่ อารมณ์โมโหรุนแรงจนตัวเขายากควบคุมมัน!
“กิ่งไม่อยากเป็นนางบำเรอหรือสัตว์เลี้ยงของใคร ต้องหนี! คืนนี้ต้องหนีไปจากที่นี่”
ทางออกเดียวที่จะหนีรอดพ้นจากผู้ชายป่าเถื่อน โรคจิต เซ็กซ์ซาดิสม์รุนแรงได้อย่างปลอดภัยคือหาทางหนีจากไร่ภูฟ้า ตัวจังหวัดเชียงราย ซึ่งเธอจะออกไปตายเอาดาบหน้า โทรศัพท์ติดต่อถูกคนใจทรามทำลายจนพังยับเยิน
หญิงสาวไม่ได้ถูกเขาล่ามโซ่เอาไว้เมื่อตอนลักพาตัวอยู่บ้านไม้ท้ายไร่ ริมฝีปากบางยิ้มน้อยๆ พลางลุกขึ้นสำรวจรอบห้อง หาทางหนีจากปรวีร์โดยที่เขาไม่มีทางตามตัวเธอเจอ
“หลังห้องเป็นจุดเชื่อมต่อออกจากหลังบ้านออกสู่ถนนข้างหน้า ถ้าเราหนีออกจากที่นี่ได้จริง อาจมีความหวังให้คนข้างหน้าช่วยเหลือ”
กิ่งพยอมทำตัวเป็นปกติ อดใจรอถึงคืนนี้แทบทนไม่ไหว คืนนี้เธอจะหนีรอดพ้นจากเสือร้ายเสียที
___________
น้ำตาลหงุดหงิดใจที่นายใหญ่ปรวีร์สั่งการให้เธอเข้าไปตามกิ่งพยอมมาทานข้าวเย็น ทำเหมือนกับว่าผู้หญิงคนนั้นพิเศษกว่าเธอ ตำแหน่งคนงานหญิงคงเป็นข้ออ้างของนายใหญ่สุดแสนเจ้าชู้เสียมากกว่า
“ทำไมต้องเป็นน้ำตาลคนนี้ด้วย คอยดูเถอะ ถ้าน้ำตาลเอาชนะใจคุณวีร์เมื่อไหร่ ฉันจะ...”
“จะทำอะไรฉันเหรอ คุณคนใช้ส่วนตัวนายใหญ่”
กิ่งพยอมกำลังเปิดประตูห้องนอนใหญ่มากลับหูดีได้ยินเสียงจากสาวใช้ที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเกลียดเธอเข้าไส้
“คุณกิ่งพยอม”
“รู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ”
“คุณวีร์บอก”
น้ำตาลแอบเบะปากใส่ผู้หญิงคนใหม่ของเขาอย่างเกลียดขี้หน้าตั้งแต่แรก ไม่รู้ว่าทุกอากัปกิริยาอยู่ในสายตากิ่งพยอมตลอด
“แล้วมาหาฉันทำไม เธอคงเกลียดขี้หน้าฉันที่ฉันเป็นคนพิเศษสำหรับคุณวีร์ของเธอเหรอ น้ำตาล”
คุณหนูไฮโซผู้สูงส่งกอดอกยืนวางท่าทางเหมือนเหนือกว่าสาวรับใช้ทำตัวบำเรอนายใหญ่บนเตียงแต่ทำตัวเย่อหยิ่งราวจะใหญ่ที่ไร่ภูฟ้าแห่งนี้เสียมากกว่า
“อย่าคิดว่าคุณวีร์เอ็นดูเธอเป็นพิเศษแล้วจะเหนือกว่าฉันได้ ฉันมาอยู่ที่นี่ก่อนเธออีก และฉันเป็นผู้หญิงของเขาคนแรกที่ทำให้อยู่นานกว่าคู่ขาคนอื่นของเขา เพราะฉันกำลังจะเป็นนายหญิงที่นี่”
“เขาบอกเธอเหรอว่าเขาพิศวาสเธอจนอยากยกย่องตำแหน่งนายหญิง เพ้อเจ้อไปหรือเปล่า เขาเบื่อสาวใช้อย่างเธอเต็มทนแล้ว เขาจึงพาตัวฉันมาที่นี่ยังไงละ”
กิ่งพยอมไม่ยอมถูกต่อว่าฝ่ายเดียว เธอสะใจลึกๆ ต่อว่าสาวคนใช้หน้าชาวาบ
“แกกล้าดียังไงมาด่าฉัน”
น้ำตาลโกรธสุดขีดที่ถูกผู้หญิงคนใหม่ของปรวีร์ต่อว่าว่าเธอมีค่าเป็นที่ระบายความใคร่แก่ผู้ชายไม่รู้จักพอ ฝ่ามือของสาวใช้ตบเข้าหน้าแสนหวานเต็มแรง
“น้ำตาล! เธอทำอะไร”
ปรวีร์บังเอิญผ่านมาเห็นสาวใช้ตบทำร้ายผู้หญิงคนพิเศษของตัวเองจึงรีบเข้าไปปกป้องกิ่งพยอม ส่วนน้ำตาลถูกเขาผลักออกห่าง
“คุณวีร์!” สาวใช้หน้าถอดสีทันที
“นายวีร์ นายต้องจัดการคนใช้ของนายที่ทำร้ายกิ่ง เธอกลัวว่ากิ่งจะแย่งนายไปจากเธอ กิ่งเจ็บมากเลยค่ะ”
กิ่งพยอมทำทีออดอ้อนนายใหญ่ของน้ำตาลเพื่อเยาะเย้ยสาวใช้ที่มักใหญ่ใฝ่สูง น้ำตาลเม้มปากแน่นเก็บกดความโกรธแค้นไว้ในใจ สถานะเธอกับกิ่งพยอมเทียบเท่ากันไม่ติด
“น้ำตาล ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ใช่ของเธอ ดูท่าว่าเธอจะลืมกฎข้อห้ามคู่นอนว่าห้ามทำตัวเป็นเจ้าของฉัน ยังจำได้ไหมว่าบทลงโทษของฉันคืออะไร”
สายตาดุกร้าวตวัดมาทางสาวใช้อย่างเอาเรื่องให้ถึงที่สุด
“บทลงโทษ? คืออะไรเหรอคะ”
“ฉันจะให้เธอกับแม่ของเธอย้ายไปอยู่บ้านหลังเล็กและห้ามมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ฉันเบื่อหน่ายเธอเต็มทน!”
คำประกาศิตเด็ดขาดจากนายใหญ่ปรวีร์ทำเอาน้ำตาลช็อคที่เขาไม่ต้องการเธอเป็นนางบำเรอคนโปรดอีกต่อไป
“ไม่นะคะคุณวีร์ น้ำตาลรักคุณ ให้น้ำตาลขออยู่รับใช้คุณวีร์เหมือนเดิมเถอะนะคะ น้ำตาลผิดไปแล้วจริงๆ ฮึก ฮือ ๆ”
- Writer
