แบงค์ บวรวิชญ์
"อย่ามาทำท่าทางสำออยนะ หาเรื่องเจ็บตัวเอง!" เป็นอีกหนึ่งประโยคส่งท้ายที่มันพูดใส่ผม แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างหน้าตาเฉย ผมเจ็บใจ… เจ็บใจที่สุดที่ไม่สามารถทำอะไรได้ หนทางเดียวที่ผมกำลังทำในตอนนี้ นั่นคือการยกมือขึ้นมาประคองแก้มบริเวณใกล้มุมปากที่ถูกหมาบ้ามันอาละวาดใส่เมื่อสักครู่
รอยแผลแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรผมได้หรอกครับ ความกังวลที่เกิดขึ้นภายในใจผมมากกว่า ที่กำลังกัดกร่อนความรู้สึกของผมทุกขณะ ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้ามาภายในห้องนอนอย่างเบามือ ทำให้ไอ้หมาบ้าตัวเมื่อเมื่อกี้ไม่รู้ตัวว่าผมกำลังยืนดูพฤติกรรมอันเลวทรามของมันทุกย่างก้าว แล้วการที่ผมรีบเดินเข้าไปสวมกอดคอหลานชายจึงเป็นหนทางที่จะทำให้สถานการณ์ไม่เลวร้ายไปมากกว่านี้ ผมรู้ว่ามันคงไม่หยุดแค่นี้แน่ มีอะไรบ้างที่มันอยากได้แล้วมันไม่ได้ แต่วิธีนั้นมันก็ช่วยให้หลานชายของผมรอดน้ำมือของมันไปอีกวันหนึ่งได้ก็ยังดี ถึงแม้ว่าผมจะ
