“แม่เป็นยังไงบ้าง ป่วยแล้วทำไมไม่บอกผม”
โนอาห์พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้ากึ่งเป็นห่วงกึ่งตำหนิผู้เป็นมารดาซึ่งขณะนี้กำลังนอนพักรักษาตัวอยู่ภายในโรงพยาบาลชั้นนำแห่งหนึ่งในแมนฮัตตัน
ใจเขาเร่งเดินทางอยากมาถึงตั้งแต่เมื่อวาน แต่ทุกอย่างไม่เป็นดังใจคิด กว่าเขาจะมาถึงก็เป็นเช้าวันนี้ ทว่าถึงอย่างนั้นเมื่อได้เห็นผู้เป็นมารดาเต็มๆ ตา โนอาห์ก็พลันรู้สึกโล่งใจเพราะท่านไม่ได้เป็นหนักอย่างที่เขาคาดคิด
เขาอาจจะสูญเสียอะไรไปมากมายในระหว่างที่เติบโต... ทว่าเขาไม่คิดว่าตัวเองจะสูญเสียมารดาไปในช่วงเวลาใกล้ๆ นี้
เขายอมทำทุกอย่างเพื่อยื้อให้ท่านอยู่กับเขาให้นานที่สุด... ก่อนที่จะยื้อทุกสิ่งทุกอย่างไม่ไหวอีกต่อไป
คนเป็นแม่ที่แม้จะมีสีหน้าซีดเซียวก็ส่งยิ้มให้เขา ก่อนจะตอบเสียงดุๆ ไปว่า “ก็ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงนี่นา แกไม่ต้องห่วงแม่ไปหรอก”
ถึงจะทำเป็นว่านี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร แต่โนอาห์ก็รู้ว่ามารดาดีใจมากแค
