น้ำเสียงเหยียดหยามพร้อมกับใบหน้านี้น้ำผึ้งจำได้ดีว่าเป็นผู้หญิงของโลกันตร์
"มีปัญญามาเที่ยวในที่แบบนี้ด้วยเหรอ...หรือว่ามีเสี่ยพุงพลุ่ยคนไหนพาเธอเข้ามาขายตัว วันละเท่าไหร่กันนะ" มะปรางเปิดประเด็นเธอจ้องมองฝ่ายตรงข้ามตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
"ฉันไม่ได้ขายตัวค่ะ และที่ตอนแรกไม่ปฏิเสธเพราะคิดว่าคงไม่จำเป็นจะอธิบายให้คนที่ไม่รู้จักรับทราบ"
"ปากเก่งแบบนี้สินะพี่โลกันตร์ถึงได้ติดอกติดใจแต่ของกินข้างทางมันก็แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ"
สายตานี้ยิ่งตอกย้ำความสัมพันธ์ของทั้งคู่ขณะที่น้ำผึ้งสับสนเพราะตอนแรกคิดว่ามะปรางเป็นน้องสาว
"มองหน้าเหมือนอยากมีปัญหาแต่ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอคงไม่มีปัญญาเดินมาตบฉันได้สินะ หึ"
"คุณเป็นคนรวยก็คงมีแต่เงินทองและอำนาจ ดูท่าทางแล้วคงจะขาดเพียงอย่างเดียว..ขาดสติ"
"!!!"
เมื่อการโต้เถียงเริ่มต้น ลูกสาวผู้มีอำนาจมากล้นอย่างมะปรางกำหมัดแน่นเธอส่งสายตาดุร้ายเข้าใส่น้ำผึ้ง
