น้ำผึ้งลนใจ

EP.3 วันแรก วันเสี่ยง

สถานีรถไฟ

บรรยากาศตอนตีหนึ่งเยือกเย็นสงบ ผู้คนบางเบาเพราะเป็นช่วงเวลาพักผ่อน สาวน้อยวัยสิบแปดปีนั่งกอดกระเป๋าเดินทางอยู่ที่เก้าอี้ข้างชานชาลา เสียงฝีเท้าบางคนใกล้เข้ามาระยะประชิด

"น้ำผึ้ง"

"____"

น้ำเสียงหวานนี้คือน้าสาวของฉันเอง เราไม่เจอกันตั้งแต่ฉันอายุเจ็ดขวบ ถามว่าทำไมยังจำได้บอกตามตรงว่าไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันไม่เคยลืมใบหน้าของน้าสักครั้ง

ปู๊นนน ฉึกฉึก

รถไฟแล่นออกจากสถานีจากเหนือมุ่งสู่ใต้ สองน้าหลานนั่งเคียงข้างโดยที่ไม่พูดจาอะไร คงเพราะน้ำผึ้งรู้สึกเหนื่อยเกินไปอีกทั้งหัวใจอาลัยแม่ยังคงเจ็บปวด

สมองเธอมีคำถามมากมาย ทุกอย่างฉุกละหุกและกะทันหันไปซะหมดแต่โชคชะตามักกลั่นแกล้งเธอจนชินดวงตาเล็กพับปิดลงพักผ่อน

สายใต้

ปู๊นนน

"เราถึงแล้วเหรอคะน้า"

"อืม รีบไปกันเถอะ"

สองคนน้าหลานเดินทางหลายชั่วโมงจนมาถึงทางใต้ของไทย น้ำผึ้งก้าวขาลงมองรอบกาย ผู้คนและภาษาหลากหลายทำให้เธอตื่นเต้นไม่น้อย น้าสาวจับคว้าแขนเพื่อนำทางไปยังที่พัก

ซอยเเปด

"แคบหน่อยนะ น้าทำงานที่โรงแยกปลาอีกซอย แถวนี้ทุกอย่างแพงหมดจึงหาที่เช่าถูกได้แค่นี้"

"น้าพินรู้ไหมว่าพ่อกับแม่จะหนีไปไหน..ทำไมไม่มาด้วยกัน แล้วน้ามารับหนูล่วงหน้าได้ยังไง?"

"พ่อกับแม่แกมันโตแล้วเอาตัวรอดได้อย่าห่วงให้มาก ส่วนที่ไปรับล่วงหน้าเพราะปิดเทอมตั้งใจให้มาช่วยงาน"

"แล้วแม่..."

ยังพูดไม่จบน้าพินก็เดินไปหยิบกุญแจห้องสำรองนี้ยื่นให้ คงเพราะไม่อยากตอบคำถามใด

"น้าทำงานไม่ตรงเวลาส่วนมากเป็นกะ บางวันเช้าบางวันดึกและเขาไม่อนุญาตให้ใช้มือถือ ดูแลตัวเองได้ใช่ไหม"

"ดะ ได้ค่ะ"

"จะไปไหนทำอะไรก็ส่งข้อความทิ้งไว้น้าจะได้ไม่ห่วง"

"ค่ะ"

สาวน้อยคว้ากุญแจเอาไว้เธอนั่งอยู่ที่พื้นแหงนมองหน้าน้าสาวที่ยังสวยไม่เปลี่ยนแปลง

"มองอะไร" น้าเอ่ยถาม

"น้าพินยังสวยมากเหมือนเดิมเลยนะคะ"

"สวยอะไร..ปีนี้น้าก็สามสิบหกย่างสามสิบเจ็ด"

"ก็ยังดูสวยอยู่ค่ะ"

ตั้งแต่เด็กในตอนที่น้ายังสาวอยู่ เธอมักทำขนมด้วยฝีมือตัวเองให้น้ำผึ้งกิน จึงเป็นอีกเหตุผลที่เธอซึมซับความชอบในการทำขนมมาตลอด

หลายวันผ่านไป

ห้องเช่าติดกันของโรงงานถูกล้อมไปด้วยตึกโรงแรมเก่า ซอยคับแคบผู้คนแออัด เสียงดังก็ได้ยินไปทั้งซอย น้ำผึ้งคอยเฝ้ารอโทรศัพท์จากแม่แต่ก็ไร้วี่แวว ช่วงนี้น้าสั่งให้เธอพักผ่อนก่อน

"นะคะให้หนูทำเถอะ" หลังจากน้ากลับมา ฉันร้องขอบางอย่าง "งานเสิร์ฟหนูถนัดมากเคยทำมาแต่เด็กตอนนี้อายุสิบแปดหนูจะได้หาเงินเต็มจำนวน"

"ที่นี่ไม่ได้มันอันตราย แล้วรู้ไหมแถวนี้มีหลายกลุ่มหลายแก๊งรบกันบ่อย อยู่เฉยๆ น้าไม่อยากให้ไปเหยียบตีนใครเดี๋ยวตายฟรี"

แววตาเป็นห่วงของน้าทำให้น้ำผึ้งถอนหายใจ แต่เธออยากทำงานช่วยแบ่งเบาภาระ

"หนูดูแลตัวเองได้นะคะ" ฉันยังอ้อนวอน

"ไม่ได้"

"แล้วถ้าสมมุติวันหนึ่งหนูต้องอยู่คนเดียวจะทำยังไง? ตอนนี้หนูไม่มีแม่แล้วถ้าน้าแต่งงานมีครอบครัวหนูจะลำบากใจที่เป็นภาระนะคะ"

"____"

คำพูดหลานสาวทำน้าคิดหนัก สุดท้ายยอมจำนนพาน้ำผึ้งไปฝากร้านบาร์ริมหาด เป็นเพียงคาแฟ่เล็กที่ขายเหล้าปั่นมีสาวสวยบริการ

"หุ่นสวยหน้าตาดีใสสะอาดโอ้โหรับเลย" เจ้าของร้านวัยสามสิบชมเชย

"ขอบคุณนะคะเฮียหลานสาวมาจากเหนือ"

"เริ่มงานได้คืนนี้เลยนะร้านเปิดหนึ่งทุ่มปิดเที่ยงคืน"

น้ำผึ้งรีบยกมือไหว้ขอบคุณอย่างดีใจ เธอรีบกลับห้องไปอาบน้ำแต่งตัว

ห้องเช่าเก่า

"แน่ใจนะว่าไหว...ทำงานแบบนั้นคงต้องมีถึงเนื้อถึงตัวกันบ้างแหละ"

"ไหวแน่ค่ะน้าไม่ต้องห่วง หนูสัญญาจะดูแลตัวเองอย่างดีที่สุด"

"อืม และอีกอย่างช่วงนี้น้าทำโอทียาวติดกันหลายวันอาจไม่ได้กลับห้อง มาถึงล็อกประตูหน้าต่างให้แน่นใครมาเคาะก็ห้ามเปิดเข้าใจไหม"

"เข้าใจแล้วค่ะ"

ควับ

ทันทีน้ำผึ้งก็พุ่งไปกอดน้าสาวแนบแน่น ในหัวใจอบอุ่นขึ้นเพราะคิดถึงแม่

"ขอบคุณนะคะน้า"

"ยังขี้อ้อนตลอดนะเด็กคนนี้"

หลังจากน้าเก็บกระเป๋าเตรียมตัวไปนอนโรงงานเพื่อทำโอที สาวน้อยก็แต่งตัวแต่งหน้าสวยพริ้ง ทางร้านมีชุดบันนี่กระต่ายสีดำให้

"โป๊ไปหรือเปล่าเนี่ย..." ชุดอะไรแหวกหน้าหลัง กางเกงสั้นเสมอหูแต่ตอนนี้ไร้ทางเลือก "สู้เว้ย!!"

ร้านบาร์ริมหาด

วิ๊ด หวิ๊ดดด

ทุกสายตาจับจ้องสาวน้อยในชุดบันนี่กระต่ายสีดำ เธอแต่งหน้าสวยเพราะเรียนรู้จากแม่อีกทั้งผิวขาวสะท้อนตากระแทกใจใครต่อใคร

"น้ำผึ้งชื่อหวานเหมาะกับหน้า" เจ้าของร้านยกถาดเหล้ามา "ไปเสิร์ฟโต๊ะสามดูแลดีๆ"

"ได้ค่ะหนูจะทำเต็มที่"

"เยี่ยม"

ตึบ

เหล้าถาดยกมาวางไว้ให้โต๊ะลูกค้า ชายหนุ่มสามคนมองพร้อมสายตากระหาย

หมับ

"มาใหม่สินะพี่ไม่เคยเห็นหน้า"

"ใช่ค่ะ"

"ชื่ออะไรเรา?"

"น้ำผึ้งค่ะ"

ฉันตั้งสติเเกะมือเขาออกจากข้อแขนแต่สัมผัสถึงการลวนลามเมื่อเปลี่ยนทิศทางมาลูบเอวแทน

"อุ๊ย! พี่ชอบเหล้าซ็อตสินะคะเดี๋ยวหนูลองหารสชาติใหม่มาเสิร์ฟดีกว่า"

"เดี๋ยว น..น้อง"

แผนหลีกหลบได้ผล เอวบางสะบัดจนมือหลุดเธอรีบเบี่ยงความสนใจเดินไปยังเคาน์เตอร์ผ้าใบทันที สักพักก็สั่งเหล้าแต่กลับให้พนักงานคนอื่นไปเสิร์ฟแทน

"เฮ้ออ~นี่แค่วันแรกนะ" เพราะเจออะไรแบบนี้บ่อยจึงไม่ค่อยกังวล พอทำงานร้านใกล้จะปิดจึงเดินไปห้องน้ำซึ่งอยู่แยกห่างออกไป

หมึบ

"อื้ออออ"

"อย่าแหกปากหรือดิ้นมากได้ไหม เดี๋ยวมีดที่กูถืออยู่ก็เสียบคอมึงหรอก หึ"

"!!!"