น้ำผึ้งลนใจ

EP.1 ขายตัวโสโครก

เพล้ง

ผัวะ

"ไอ้ระยำ ฮื้อออ"

"กูเหรอระยำ! มึงมากกว่าทั้งที่ไปขายตัวตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น กลับมามีเงินแค่สองพัน อีพิ้ง!!"

"แล้วมึงเสือกอะไรด้วยก็แค่ผัวที่ขี้เมาเกาะกูแดกไปวันๆ เหมือนแมงดา"

เพียะ!!

"โอ๊ยยย ปล่อยกู ฮื้อ"

เสียงข้าวของแตกกระจายพร้อมเสียงทุบตีกันใน อะพาร์ตเมนต์เก่า ภายนอกสีอาคารหลุดลอกสนิมเขรอะรวมทั้งภายในห้องสี่เหลี่ยมด้านก็เช่นกัน

"อีผึ้ง! มึงอยู่นี่เอง"

"พะ พ่อจ๋า"

"มึงมาดูแม่มึงนี่กูตบนิดเดียวสลบเหมือด ฮ่าๆ"

ดวงตาสาวน้อยวัยประถมจ้องมองเลือดสีแดงไหลเลอะพื้น สภาพของผู้เป็นแม่ยับเยิน

"เก็บกวาดห้องให้สะอาดเดี๋ยวแขกแม่มึงมาจะตกใจ! เหอะ กูไปก่อน" บุหรี่มวนถูกจุดคาบโดยที่คราบเลือดยังเปื้อนเสื้อที่สวมใส่ ชายวัยกลางคนแสยะยิ้มก่อนจะหันหน้ามาพูดกับลูกสาว "ดูไว้นะอีผึ้ง ใครที่ไม่เชื่อฟังกูมันจะมีสภาพแบบนี้"

แกร๊ก

หลังจากพ่อเดินจากไป ผึ้ง รีบวิ่งไปเรียกแม่ที่นอนอยู่ เธอคว้าผ้าชุบน้ำเช็ดบนใบหน้าจนฟื้นสติ หลายนาทีต่อมา

"แม่เจ็บไหมคะ ฮึก"

"เจ็บตัวไม่เท่าไหร่แต่เจ็บใจนี่สิ อือ"

"หนูไปต้มข้าวให้แม่นะ"

"ไม่ต้อง! เดี๋ยวแขกกูจะมา มึงรีบเก็บห้องให้อยู่สภาพเดิมแล้วไสหัวไปซะ"

เด็กน้อยว่าง่ายเดินไปหยิบไม้กวาดเก็บเศษที่กระจัดกระจาย มองผู้เป็นแม่อาบน้ำแต่งตัวทาปากสีแดงสดเพื่อรอใครบางคน

ก๊อก ก๊อก

ทันทีที่เสียงเคาะประตูเก่าดังขึ้น แม่ก็หันมาหาลูกสาวพลางบอกสัญญาณบางอย่าง

อ๊าย์~โอว์~อืมม

อิ๊ด อิ๊ด อิ๊ด

"ฮึกกกก"

สะ เสียงนี้อีกแล้ว...ฉันรีบเอามืออุดหูสองข้างท่ามกลางพื้นที่อึดอัด เนื่องจากสภาพแวดล้อมมีแต่ป่าจึงไม่สามารถไปไหนคนเดียวได้ ทุกครั้งที่มีคนมาหาสิ่งที่ต้องทำก็คือหลบซ่อนในตู้เสื้อผ้า เฝ้ารอจนกว่าเสียงโหยหวนของแม่จะหยุด

บางครั้งก็เหมือนจะนานเพราะฝีเท้าหลายคู่ซึ่งแปลว่ามาหลายคน ฉันไม่เข้าใจหรอกนะเพราะเพิ่งจะอายุสิบขวบ แต่ก็ต้องเชื่อฟังและรับคำสั่งไม่อย่างนั้นจะโดนลงโทษให้อดข้าวอดน้ำ

"ฮื้อ กะ กลัว"

ความมืดมิดกำลังสร้างปมบางอย่างในใจ การทะเลาะตบตีของพ่อแม่ทำให้เด็กน้อยชินชา เวลาผ่านไป จากเด็กประถมสู่การเป็นนางสาวตามคำนำหน้าบัตรประชาชนอายุสิบห้าปีบริบูรณ์

โรงเรียนวัดมัธยมต้น

"ห้าบาทค่ะ" ฉันหอบหิ้วขนมมาขายในตอนเช้าที่โรงเรียน "อันนี้สิบบาทค่ะ"

"ทำมาอีกนะอร่อยดีป้าชอบ"

"ขอบคุณมากนะคะหนูลองทำตามหนังสือ ออกมาก็น่าอร่อยจึงนำมาขายหารายได้เสริม"

"น้ำผึ้งทั้งขยันทั้งเรียนเก่งดีจริงๆ"

"ขอบคุณค่ะ"

ตะกร้าสานที่เต็มไปด้วยขนมถ้วยฟูแสนน่ารักของฉัน ทุกเช้าจะต้องมาโรงเรียนก่อนเข้าแถวเคารพธงชาติ ป้าแม่บ้านมักจะมาเหมาไปกินตลอด เหลือไม่กี่ชิ้นก็ขายให้เด็กนักเรียน

"อีผึ้งเอาอะไรมาขายอีกวะ"

"เดือนก่อนขายไข่เจียวอาทิตย์ที่ผ่านมาขายไก่ย่าง"

"อีกหน่อยก็คงขาย...เหมือนแม่"

เสียงเพื่อนนักเรียนหญิงร่วมชั้นพูดจากระแหนะกระแหนทั้งสายตาเหยียดหยามดูแคลน

"กินขนมถ้วยฟูไหมจะได้เงียบปาก"

"อ้าว อีผึง!!"

กลุ่มนักเรียนหญิงไม่พอใจที่โดนโต้เถียงจึงลุกจากเก้าอี้ตรงดิ่งมาหาผึ้งที่ยืนถือตะกร้าอยู่พร้อมพูดจาเสียดเเทง

"ใครก็รู้ว่าแม่มึงขายตัวได้ยินว่ามาอ้าขาให้ ผอ. เพื่อแลกกับค่าเรียนด้วย อุ๊ย น่าสมเพช"

เคว้ง

ห้องปกครอง

"น้ำผึ้ง พิชญา เธอทำร้ายเพื่อนทำไม" ครูผู้ชายวัยกลางคนไต่สวน "ผลักจนเพื่อนล้มใส่โต๊ะหมู่บูชาพระแรงไปหรือเปล่า"

"หนูไม่ได้เริ่มก่อนนะคะ"

"แต่ถึงยังไงก็ไม่ควร!"

"ขอโทษค่ะ"

ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนเรียกเข้าห้องปกครอง โรงเรียนสำหรับฉันก็ไม่ต่างจากบ้าน อยู่ด้วยความอึดอัดและแค้นใจแต่ทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับกรรม

"ยกมือไหว้ขอโทษเพื่อนซะน้ำผึ้ง"

"ทำไมครูไม่ถามสาเหตุก่อนล่ะคะ"

"ไม่จำเป็นต้องถาม! เพราะใครก็เห็นว่าเธอผลักเสาวรสก่อน"

"แต่.."

"ขอโทษสิ!!"

น้ำเสียงตะคอกเริ่มดัง ครูอาวุโสสั่งเสียงแข็ง น้ำผึ้งจำใจหันกลับหลังเพื่อยกมือไหว้เพื่อนร่วมชั้นเรียน ขณะที่อีกฝ่ายส่งยิ้มเย้ยสะใจ

บี เสาวรส ลูกของครูคณิตศาสตร์ ไม่แปลกใจที่ทำไมถึงไม่ถูกต่อว่า ระบบลูกท่านหลานเธอยังมีข้อกังขาทุกยุคสมัยไม่เปลี่ยน

พักกลางวัน

"อีบีมึงนี่เก่งมากดูอีผึ้งหงอยไปเลย" เพื่อนในกลุ่มกำลังกินข้าวกันที่โรงอาหารพูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่าน "เอาอีกนะมึงกูชอบที่อีผึ้งโดนด่าทำตัวหยิ่งกระแดะ!"

"คงคิดว่าสวยเต็มประดา แหวะ"

"ใช่ค่ะเพราะมึงสวยกว่ามันมาก"

"กูว่างั้น ฮ่าๆ"

ทั้งกลุ่มพูดคุยกันแต่คล้ายต้องการให้ได้ยิน เพราะสายตาต่างจับจ้องไปยังน้ำผึ้งที่กำลังเขี่ยจานข้าวไปมา เพราะเธอมีหน้าตาแสนน่ารักจึงทำให้ใครหลายคนอิจฉาไม่ชอบหน้า

"อีพวกมาร"

บางอย่างสะท้อนในใจจนต้องสบถออกมา ฉันจับช้อนในมือแน่นมากเพื่อระงับอารมณ์นี้ ทุกครั้งที่ฉันถูกทำร้ายไม่เคยมีใครเข้าข้างหรือรับฟังเหตุผล เมื่อโลกไม่มีความยุติธรรม ทำไมฉัน..ต้องเป็นฝ่ายถูกรังแกซ้ำๆ

กรี๊ดดด

"ครูขาน้ำผึ้งจะฆ่าเสาวรส!!!"