@เวลาต่อมา
มือหยาบกร้านกำโทรศัพท์ไว้แน่นจนข้อขาวขึ้น ดวงตาคมกริบฉายแววเย็นชาเฉียบขาด ทว่าในนั้นยังมีเปลวเพลิงแห่งความโกรธที่ลุกโชนอยู่ในเงาสีเข้ม ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่กลางห้องมืดสลัว มีเพียงแสงจากโคมไฟหัวเตียงสาดแสงสีอุ่นอ่อนลงบนใบหน้าเขาที่ครึ่งหนึ่งถูกกลืนไปในเงามืด เสียงต่ำห้าวลอดผ่านไรฟันแน่นตึง ฟังชัดว่าไม่ใช่คำขอ แต่เป็นคำสั่งที่ไม่มีทางปฏิเสธได้
"📞 อืม..เก็บกวาดให้เรียบร้อย อย่าให้เรื่องถึงหูตำรวจ"
เสียงตามสายตอบรับอย่างรวดเร็ว ไม่มีแม้แต่จังหวะลังเล หรือคำถามใด ๆ แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้น มีเพียงความเคร่งเคารพและสำนึกในหน้าที่อย่างถึงที่สุด
"📞 ครับนาย ผมจะจัดการไม่ให้เหลือแม้แต่ซาก"
ร่างสูงกระชับโทรศัพท์แน่นขึ้นแค่เสี้ยววินาทีก่อนที่เสียงครางแผ่วเบาจะดังขึ้นจากเตียงด้านหลัง
"อื้ออ~~"
เสียงนั้นไม่ได้ดังมากนัก แต่เพียงพอจะกระตุกสัญชาตญาณของเขาให้หันขวับไปมอง ดวงตาคมดุฉายแววตื่นตัวปะป
