หลังจากเอ่ยบอกกึ่งสั่งคนของซูเยว่แล้ว ไป่จวินก็เดินกลับขึ้นไปด้านบน ทั้งที่อาภรณ์ส่วนบนก็ยังมิได้สวมใส่ ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูง เขาจ้องมองสตรีตัวน้อยที่หลับอยู่ก่อนจะสั่งให้นางกำนัลทั้งสองออกไป
“ท่านอ๋องพระชายาทรงเจ็บปวดพระทัยมากพอแล้ว หากมิทรงรักใคร่ก็ปล่อยนางไปเถอะเพคะ” เสี่ยวชิงเอ่ยขึ้น หวังเพียงผู้ที่อยู่เหนือกว่าจะเมตตาผู้เป็นนายของตน
“นางเป็นเมียข้า และข้าจะมิยอมให้เกิดเรื่องเช่นนี้อีก” ไป่จวินเอ่ยเสียงเรียบ เขามิจำเป็นต้องบอกใครเลยทั้งนั้น แต่ยามนี้อ๋องไป่จวินคนเดิม ดูท่ามันจะเลือนหายไปตั้งแต่เห็นน้ำตาของคนบนเตียงแล้ว เมื่อได้ฟังคำของอ๋องร้ายเช่นนี้ สองนางกำนัลก็จำต้องเดินออกไป แม้ทุกอย่างจะยังไม่แจ้งชัดจนวางใจได้
ไป่จวินคลานขึ้นเตียง ก่อนจะรั้งเอาร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก ความอบอุ่นที่คุ้นเคยทำให้ซูเยว่หลงลืมความโกรธ เพราะยังคงอยู่ในห้วงนิทรา นางหันกลับเข้าซุกอกอุ่นทันที
“พ
