ไป่จวินหารือกับแม่ทัพหนุ่มอยู่เนิ่นนาน ยามนี้เขากำลังวางแผนที่จะลอบสังหารอนุชาอีกครั้ง
“ล่าสัตว์คราวนี้อย่าให้พลาดเด็ดขาด หรานจวิ้นต้องสิ้นชื่อ มิเช่นนั้นข้าคงมิอาจเป็นสุขได้”
“พะย่ะค่ะ กระหม่อมตระเตรียมคนไว้แล้ว ล้วนแต่เป็นยอดฝีมือจากต่างแดนทั้งนั้น พวกมันยอมตายแม้จะถูกจับได้ คราวนี้อ๋องหรานจวิ้นมิมีทางรอดไปได้เป็นแน่”
“อย่างไรเจ้าก็อย่าประมาทอนุชาข้าเชียว หรานจวิ้นอาจส่งคนของมันสอดส่องในจวนเจ้าก็ได้”
“เรื่องนั้นกระหม่อมระวังเป็นอย่างดีพะย่ะค่ะ” จงซีเอ่ย ก่อนจะยกชาขึ้นดื่ม ยามนี้เขากำลังนึกถึงใบหน้างามของพระชายาซูเยว่ ซึ่งพบเจอกันในตอนที่เดินทางมา อีกฝ่ายเอ่ยทักในขณะเขาอยู่บนหลังม้า
ยิ้มหวานที่นางมักส่งให้ทำเอาใจแกร่งเต้นแรงทุกครา ก่อนนี้ก็นึกเสียใจที่คู่หมั้นอย่างมินจูปันใจไปให้อ๋องหรานจวิ้น อีกทั้งยังแอบลักลอบได้เสียกันมานานแต่มิมีผู้ใดรู้ หากอ๋องไป่จวินมิเอ่ยบอกเขาก็คงโง่ต่อไป
“ย
