ลุ่มหลงรักนายวิศวะเจ้าเล่ห์ (พระพายxโซดา)

บทที่ 5 "พี่รหัสตัวป่วน"

ฉันนั่งขมวดคิ้วจ้องข้อความในโทรศัพท์ตัวเองนานนับนาที อ่านข้อความที่ถูกส่งมาซ้ำๆ 'มารับไอ้พระพายที่ผับซีหน่อย มันเมา'

เหอะ! เฮ้อ~ ฉันอยากจะหยิบค้อนไปตีหัวไอ้พี่รหัสบ้านั่นจริงๆ เลย ประเด็นที่หนึ่งคือ จะไปค่ายพรุ่งนี้อยู่แล้วยังมีเวลาไปสำมะเลเทเมาอีกเหรอ ประเด็นที่สองคือ เห็นฉันเป็นเบ้ตัวเองหรือไงฉันถึงต้องไปรับที่ผับด้วยอะ มีปัญญาไปได้ก็ต้องมีปัญญากลับเองสิ

Unknow : ไม่ต้องมัวนั่งคิดอยู่หรอก อ่านแล้วก็รีบมารับมันซะ

โห่ ไอ้นี่นี้มันเป็นใครวะเนี่ย ออกคำสั่งเก่งมาก

Soda : คุณเป็นใครอะ

Unknow : ไคโร รุ่นพี่ของเธอไง ในฐานะที่เธอเป็นน้องรหัสไอ้พระพาย ฉันขอสั่งให้เธอมาแบกมันกลับไปเดี๋ยวนี้

ตุบ!

คุณพระ! หัวเกือบหลุดจากบ่าแล้วไหมล่ะยัยโซ

ทันทีที่ฉันรู้ว่าคนที่ส่งข้อความมาเป็นรุ่นพี่ไคโร มือไม้ก็อ่อนยวบจนทำโทรศัพท์ในมือร่วงลงบนเตียงทันที ไอ้บ้าเอ้ย คือว่ารุ่นพี่ไคโรส่งข้อความมาเองเลยเหรอเนี่ย แล้วแบบนี้ฉันจะกล้าปฏิเสธยังไงล่ะไอ้บ้า!

ฉันนั่งคิดคำที่จะพิมพ์เพื่อที่จะได้ปฏิเสธแบบเนียนๆจนเครียดขึ้นสมองแต่ก็คิดคำปฏิเสธไม่ออกจริงๆ สุดท้ายฉันเลย...

Soda : ได้ค่ะ รบกวนพี่ส่งโลเคชั่นร้านมาหน่อยนะคะ

Unknow : Send location

เฮ้อ~ เวรกรรมอะไรของฉันวะที่ต้องไปรับไอ้ขี้เมาอย่างพี่รหัสบ้านั่นเนี่ย แทนที่จะได้นอนหลับฝันดี ตื่นเช้าพรุ่งนี้จะได้เดินทางสบายๆ หึ่ย! คอยดูเถอะเจอตัวฉันจะด่าให้สร่างเมาเลย

บ่นกระปอดกระแปดในใจคนเดียวด้วยความแค้นเสร็จ ฉันก็ลงจากเตียงหยิบกุญแจรถลงไปชั้นลานจอดรถทันที และใช่ค่ะ ฉันไปมันทั้งชุดนอนแบบนี้นี่แหละ ชุดนอนสายเดี่ยวผ้าซาตินเนื้อผ้าชั้นดียาวถึงหัวเข่าสวมทับด้วยเสื้อคลุมอีกชั้น ใครเห็นใครจะว่าอะไรฉันก็ช่างหัวมันเถอะ ฉันไม่สนหรอก เพราะตอนที่ไปถึงผับฉันลากไอ้ตัวปัญหาขึ้นรถเสร็จก็จบแล้ว

.

.

@C Club

Soda : ถึงหน้าผับแล้วค่ะ พี่ช่วยแบกมาส่งหน้าผับได้ไหมคะ

รุ่นพี่ไคโร : อืม เดี๋ยวจะมีการ์ดออกไปส่ง

ฉันอ่านข้อความของรุ่นพี่ไคโรเสร็จไม่ถึงหนึ่งนาที เงยหน้าขึ้นไปดูตรงประตูทางออกของผับก็เห็นการ์ดตัวใหญ่สองคนกำลังหิ้วปีกพี่รหัสของฉันออกมาพอดี ฉันก็เลยรีบลงจากรถแล้วเปิดประตูด้านหน้าฝั่งข้างคนขับรอไว้ ไม่นานไอ้ตัวปัญหาอย่างพี่พระพายก็ถูกหิ้วปีกมาถึงรถ

ฉันก็เลยจ้องหน้าพี่รหัสตัวเองตาขวางไปหนึ่งที โทษฐานที่ทำให้ฉันต้องลำบากมารับตัวเขากลับ

"มีแฟนเป็นนักดื่มก็ต้องทำใจหน่อยนะครับ" พี่การ์ดหนึ่งในคนที่หิ้วปีกพี่พระพายมาส่งขึ้นรถเอ่ยพูดกับฉันสีหน้ายิ้มด้วยแววตาเห็นใจฉัน แต่พี่ค่ะไอ้คนที่พี่หิ้วปีกมาเนี่ยเขาไม่ใช่แฟนฉันค่ะ

"โอ๊ยพี่ หนูไม่ตาต่ำคว้าขี้เหล้าแบบนี้มาทำแฟนหรอกค่ะ"

"เอ้า ไม่ใช่แฟนน้องเหรอครับ"

"ค่ะ ไม่ใช่แฟน เขาเป็นพี่รหัสหนู ช่วงนี้เมาหนักหน่อยได้ข่าวว่าโดนเมียทิ้ง"

"ถึงว่าละมาดื่มแทบทุกคืน"

"เออ งั้นน้องก็ต้องดูแลรุ่นพี่ของน้องให้ดีหน่อยนะ ไม่รู้เป็นซึมเศร้าหรือเปล่า" โอ้ย ระดับตัวพ่อแบบนี้เหรอจะเป็นซึมเศร้า? เศร้าตรงไหนก่อนเดี๋ยวก็หาเมียใหม่มาดามใจต่อ เชื่อฉันสิ ซึมเศร้าทำอะไรพี่พระพายไม่ได้หรอก

"ค่ะพี่ ขอบคุณมากนะคะ" ฉันยิ้มแห้งพร้อมบอกขอบคุณพี่การ์ดสองคนเสร็จก็ปิดประตูรถเสียงดังปังใส่หน้าพี่พระพายที่กำลังนั่งหลับคอพับอยู่ในรถ ตามด้วยหันไปก้มศีรษะเบาๆ และฉีกยิ้มบางๆ ให้พี่การ์ดสองคนก่อนจะหมุนตัวเดินไปขึ้นรถเพื่อไปจัดการไอ้ขี้เมาอย่างพี่พระพายต่อ

ฟุบ!

ปัง!

"พี่พระพาย" หลังจากที่ขึ้นมานั่งบนรถแล้วฉันก็กดเสียงเรียกชื่อคนที่หลับตาพริ้มแก้มแดงเป็นตูดลิงด้วยความรู้สึกเคืองใจอย่างนึกโมโห

"อาราย เรียกทำมายคนจานอน!!" แต่นั่นแหละ ฉันกะว่าจะด่าให้สร่างเมาสักหน่อย แต่เจอเสียงยานครางและท่าทางหงุดหงิดรำคาญพอดี ทำเอาฉันที่กำลังจะอ้าปากด่าต้องหุบปากลงนั่งเงียบแบบไปไม่ถูกพร้อมถอนหายใจเหนื่อยออกมาแทน ก่อนที่สุดท้ายจะเปลี่ยนเป็นถามทางไปคอนโดที่ฉันไม่เคยรู้จักและไม่เคยไปเลยสักครั้งแทน

"ก่อนจะนอนพี่บอกทางกลับคอนโดพี่มาก่อน โซจะได้ไปส่งถูก"

ฟึบ!

"โซเหรอ ใช่โซดาน้องรักของพี่หรือเปล่า" หลังจากที่ฉันพูดกับพี่พระพายจบ จู่ๆ พี่พระพายก็เด้งตัวออกจากเบาะพุ่งตัวมาทางฉัน พร้อมวางมือพยุงร่างกายตัวเองไว้บนพวงมาลัยของฉันกับมืออีกข้างที่จับตรงหัวเบาะของฉัน ค่อยๆ ขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันพร้อมปรือตาเพ่งมองหน้าฉันอย่างพิจารณาจนฉันต้องค่อยๆ ถอยห่างติดประตูรถอะคิดดูสิ

แล้วประเด็นคือจู่ๆ ก็เด้งตัวเข้ามาหาฉันแบบนี้ เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย!

"แล้วพี่คิดว่าไงล่ะ ใช่โซดาน้องรหัสของพี่หรือเปล่า" ฉันถามเสียงแข็งติดรำคาญเล็กน้อย

"ใช่ เพราะโซดาตัวหอมแบบนี้เลย"

"อึ่ย~ ไอ้โรคจิต!"

"ใช่เลยชัดเจน เสียงแว้ดดุๆ แบบนี้ ใช่เลย ถูกเผงเลย~ คอนโดพี่ชื่อเอสคอนโด เธอรู้จักใช่ไหม พี่อยู่ชั้นสามสิบห้องสามศูนย์หนึ่งหก" พอพี่พระพายพูดด้วยน้ำเสียงยานครางจบ เขาก็ดึงตัวเองกลับไปทิ้งตัวบนเบาะที่เดิมด้วยสภาพคอพับอีกครั้ง ฉันที่เห็นว่าคนตัวหนาหลับตาไปแล้วก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับส่ายหน้าให้เบาๆ ก่อนที่จะหันมาขับรถมุ่งหน้าสู่คอนโดเอสตามที่พี่พระพายบอกไว้

ฉันใช้เวลาเกือบจะสามสิบนาทีในการขับรถมาถึงคอนโดเอสของพี่พระพาย พอมาถึงปุ๊บฉันก็รีบแบกพี่พระพายที่ตัวสูงกว่าฉันหลายเซนลงจากรถจากนั้นก็หิ้วปีกเข้าคอนโดอย่างทุลักทุเลต่อ กดลิฟต์เสร็จก็ประคับประคองเข้าไปด้านในลิฟต์ต่อ

แต่...

หมับ!

ตุบตุบ! ตุบตุบ!

ขณะที่ฉันกำลังยื่นมือกดปุ่มลิฟต์ จู่ๆ พี่พระพายก็คว้าเอวบางของฉันไปกอดไว้ก่อนที่จะเอาหน้าหล่อๆ ของตัวเองซุกไว้ตรงบริเวณซอกคอของฉัน ปล่อยลมหายใจอุ่นๆ รดบริเวณต้นคอของฉันจนขนลุกซู่ไปหมด

ให้ตายเถอะ ฉันตัวแข่งทื่อจนหายใจไม่ทั่วท้องแล้วนะที่จู่ๆ ไอ้พี่พระพายเขาเอาหน้าซุกคอฉันแบบนี้ พอฉันใช้มือดันหัวเขาออก เขาก็เอาหน้ากลับมาไว้ที่เดิมอีก

โอ้ยฉันจะบ้ายตายรายวันแล้วไอ้ลิฟต์บ้าเนี่ยก็ไม่รู้ว่าจะถึงชั้นสามสิบเมื่อไหร่กัน

คือว่าเข้าใจอารมณ์และความรู้สึกตอนนี้ของฉันกันไหม ที่มีมือหนากำลังจับอยู่บริเวณเอวและมีลมหายใจอุ่นๆ กำลังเป่ารดตรงบริเวณต้นคออยู่อะ แถมทั้งหัวใจทั้งร่างกายมันก็ดันตอบสนองสัมผัสจากพี่พระพายอย่างพร้อมเพรียงกันอีก

เล่นเอาฉันอ่อนระทวยจนยืนไม่ตรง ไหนจะหัวใจที่เต้นโครมครามตอนนี้อีก เป็นพวกเธอ พวกเธอจะรู้สึกหงุดหงิดไหม

แต่...

ติ๊ง!

เฮ้อ~ เสียงสวรรค์มาโปรด!

ก่อนที่ฉันจะเอนตัวฟุบไปกับผนังลิฟต์เพราะขาอ่อน โชคดีมากๆ ที่ลิฟต์จอดชั้นสามสิบพอดี ฉันก็เลยรีบเรียกสติของตัวเองกลับมาแล้วรีบก้าวขาออกจากลิฟต์พร้อมหิ้วปีกไอ้พี่พระพายเดินตามหาหมายเลขห้องที่เขาเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ทันที

'3016'

เมื่อยืนอยู่หน้าประตูห้องแล้ว ฉันก็จับมือพี่พระพายสแกนนิ้วที่ประตูห้องค้างไว้ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปหิ้วคนตัวสูงกว่าไปทางประตูห้องนอนที่เปิดแง้มไว้ ถึงเตียงนอนปุ๊บฉันก็จัดการโยนพี่พระพายลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ทันที ก่อนจะยืนเท้าเอวมองหน้าหล่อๆ ของพี่รหัสตัวเองด้วยความเหนื่อยหอบเล็กน้อย

"ให้ตายเถอะ ตัวหนักอย่างกับควาย" ฉันยืนบ่นพร้อมหายใจแรงๆ ด้วยความเหนื่อยหอบอยู่ตรงปลายเตียง ขณะที่จ้องหน้าหล่อๆ นั่นที่หลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องราวไปด้วย มองจนพอใจแล้วก็เตรียมตัวจะหมุนตัวเดินออกจากห้องนอนพี่พระพายเพื่อกลับไปที่คอนโดของตัวเองต่อ แต่...

หมับ!

ตุบ!

จุ๊บ!

O_o