โซดาเบิกตาโพล่งอย่างตกใจทันทีที่จู่ๆ ก็ถูกขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่ ส่วนคนขี้ขโมยตอนนี้เดินเปลือยท่อนบนหายเข้าไปในห้องน้ำไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงแค่เธอที่นั่งยกมือสัมผัสแผ่วเบาตรงบริเวณแก้มที่ถูกปลายจมูกโด่งกดลงมาแรงๆ เมื่อกี้ด้วยความรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงบริเวณหน้าอกข้างซ้ายที่มันทั้งเต้นแรงและสั่นไหวอย่างบ้าคลั่งจนเธอรู้สึกพร้อมทิ้งตัวนอนกัดฟันกรี๊ดใต้ผ้าห่มในที่สุด
.
.
.
หนึ่งชั่วโมงต่อมา...
หลังจากที่พระพายออกไปซื้อยาและของใช้อื่นๆ ที่จำเป็นพร้อมเข้าครัวทำอาหารเช้าให้คนบนเตียงเสร็จ เขาก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีก เดินตรงไปหาคนป่วยบนเตียงที่กำลังขยับตัวบิดขี้เกียจ
"ตื่นแล้ว ไปทำความสะอาดร่างกายก่อนกินข้าวหน่อยไหม จะได้สบายตัว" โซดาพยักหน้าตอบเบาๆ ก่อนจะยัดกายลุกขึ้นนั่งเตรียมหย่อนขาลงจากเตียงจะลุกขึ้นยืนจากเตียง
แต่...
ฟุบ!
หมับ!
จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าขาอ่อนแรงขึ้นมาจนเซถลาไปหาคน
