ตอนที่ 7 คำตอบ
1754 Words
หลังจากที่ได้สัมภาษณ์งานผ่านและวินได้เข้ามาทำงานที่โรงแรมนี้อย่างปกติและจะต้องทำงานผ่านช่วงการทดลองงานสามเดือน แต่ว่าในรอบนี้เป็นรอบพิเศษที่พนักงานใหม่ทำงานครบหนึ่งเดือนก็ได้บรรจุเลย วินในนามของเวจะได้รับการเซ็นสัญญาบรรจุเป็นพนักงานประจำของโรงแรมนี้ และในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเจเดนก็เหมือนจะเงียบไปแต่วินรู้ว่าที่เขาเงียบไปเป็นเพราะเวมาอยู่ในสายตาเขาต่างหาก วินมั่นใจว่าคนอย่างเขาต้องให้คนติดตามความเคลื่อนไหวของเขาในนามของเวแน่นอน
“ตรงนี้ค่ะ...น้องเว” พนักงานฝ่ายบุคคลชี้ให้เขาเซนชื่อ
วินไม่รู้ว่าการเซนชื่อที่ตกลงเป็นพนักงานประจำที่นี่จะเกิดอะไรขึ้น เขาเพียงต้องการให้เรื่องที่ถูกเจเดนรังครวญเวนั้นจบลงไปและหากเวมาอยู่ที่นี่ในสายตาเขา วินคิดว่าจะไม่มีคนของเขาไปติดตามที่บ้าน วินห่วงว่าแม่และเวจะเป็นอันตราย ตอนนี้แม่กับน้องผ่านชาวงเวลาหลังผ่าตัดมากช 2 เดือน ก็เริ่มแข็งแรงดีแล้ว วินจะไม่ยอมให้มีใครมาทำร้ายร่างกายเวได้
“โรงแรมของเรายินดีต้อนรับนะคะ แหมทำได้ทุกอย่าง ไม่ขาด ไม่ลา ไม่สายแบบน้องเวเนี้ยพี่ชอบ แถมหล่อมากด้วย ทั้งสาวทั้งหนุ่มกรี้ดไปตามๆกัน” หนิงหนิงหัวหน้าฝ่ายบุคคลพูดกับพนักงานประจำคนใหม่ที่พึ่งผ่านโปร อย่างหน้ายิ้มหน้าชื่นชอบเวมากเพราะเป็นคนน่ารักและแล้วยังคอยช่วยเหลือทุกอย่างที่ทุกคนขออีกด้วย
“อ้อ น้องเวท่านประธานเรียกพบแหนะ ...ไว้อีก20นาทีค่อยขึ้นไปแต่อย่าเลทนะคะ ท่านไม่ชอบคนไม่ตรงเวลา”
“ท่านประธานเรียกพบผมเหรอครับ พนักงานตัวเล็กๆนี่นะครับ” เวถามด้วยความแปลกใจ แต่ใจเขาพอจะรู้อยู่บ้างว่าเพราะอะไร เจเดนน่าจะวางแสนยานุภาพของตัวเองกับเวแน่นอน
“เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแหละ คุณแพทเลขาท่านไม่ได้บอกมาว่าเรียกพบน้องเวเรื่องอะไร”
“อ๋อครับ ให้ขึ้นไปเลยใช่มั้ยครับ”
เมื่อออกจากห้องฝ่ายบุคคลได้วินรีบขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังชั้นบนสุดของโรงแรมทันที 20 นาที ที่ว่าคงเผื่อเวลาให้เธอขึ้นไปชั้นบนสุดนี่แหละ เมื่อถึงชั้นที่สูงลิ่วของตึกประตูลิฟต์ได้เปิดออก ร่างสูงเพรียงของวินเดินออกมาก็พบว่ามันเป็นทางเดินโล่งๆ มองไปสุดทางเดินพบว่าที่นี่มีพนักงานสาวสวยสองคนนั่งก้มหน้าง่วนอยู่กับงาน ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง วินจึงเดินเข้าไปแนะนำตัวแล้วทวนคำพูดของหัวหน้าฝ่ายบุคคลให้สองคนฟังอีกรอบ
“สวัสดีครับ ผมมาพบท่านประธานครับ”
“ท่านรออยู่แล้วค่ะ เชิญทางนี้” แพทเดินนำวินเข้าไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ก่อนจะเอื้อมมือเรียวบางไปเคาะสองสามทีแล้วเปิดประตูเข้าไป
วินเดินเข้ามาพบว่าภายในห้องชั้นเกือบบนสุดของโรงแรมเป็นห้องที่โอ่อ่ามีเครื่องอำนวยความสะดวกอย่างครบครัน ซ้ำภายในห้องฝั่งซ้ายมือยังมีประตูที่เปิดไปยังอีกห้อง ขณะนั้นได้มีแม่บ้านทำความสะอาดเปิดประตูออกมาพอดี วินจึงรู้ว่าประตูนั้นคือประตูที่เปิดไปยังห้องนอน
แพทพาวินเดินเลี้ยวขวาเข้ามาจนสุดทางเดินสีขาวเป็นห้องทำงานที่มีกระจกบานใหญ่ใสแจ๋วเห็นวิวกรุงเทพฯ ไกลสุดลูกหูลูกตา
“โชคดีนะคะคุณเว” แพทก็บอกให้ยืนรออยู่ตรงนี้ หน้าโต๊ะทำงานอันใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง พบเพียงเก้าอี้ที่หันหลังให้เขา
“สวัสดีครับท่านประธาน” ถึงแม้จะเตรียมใจมาแล้วว่าคนที่เป็นท่านประธานคือเจเดน วินก็อดเกร็งและสั่นไม่ได้ ตอนแรกวินตั้งใจจะหลบหนีแต่พอคิดแล้วคงหนีไม่พ้น สู้เข้ามาอยู่ในสายตาดีกว่าจะได้ตามหาสาเหตุของเขาว่าเกลียดเวเพราะอะไร
“คุณเจเดน” วินลังเลใจในตัวเองว่าเขาต้องทำท่าทีตกใจกลัวหรือไม่ แต่เพื่อความสมจริงตกใจกลัวเขาหน่อยก็ได้
“คุณเจเดน อย่าบอกนะว่าคุณ” วินบอกด้วยน้ำเสียงตกใจ(แบบการแสดง)
“ยินดีต้อนรับ....”
เขาเอ่ยต้อนรับหลังเอนกายพิงไปบนเก้าอี้หลังสีดำเงาทำงานตัวใหญ่ ก่อนยกนิ้วขึ้นลูบไล้ริมฝีปากไปมาพลางใช้สายตากวาดมองบนคนตรงหน้าที่อยู่ในชุดพนักงานของโรงแรมของเขาแล้วยิ้มด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างคาดเดาไม่ได้
“คุณเองเหรอที่เป็นเจ้าของที่นี่” วินคิดในใจ ตกใจให้เขาพึงพอใจเสียหน่อย
“ตกใจอะไร” เจเดนถามก่อนจะลุกจากเก้าอี้เดินปรี่เข้าไปหาวิน
“ตัวสั่นเชียว มึงกลัวกูขนาดนั้นเลยเหรอ” น้ำเสียงเยือกเย็นท่าทางเย็นชาของเจเดนรัตน์ทำให้วินอดกลัวขึ้นมาจริงๆไม่ได้เพราะนึกถึงวันที่เจเดนมาหาเขาที่ร้าน คิดถึงแล้วในใจมันก็หวาดกลัว บวกกับภาพความทรงจำที่ปืนกำลังจี้หัวด้วย แต่ครั้งนี้วินตั้งใจเดินเข้ามาถ้ำเสือ ถิ่นของเขา โรงแรมนี้เขาเป็นเจ้าของ 100 %
“คุณเป็นคนบีบให้ผู้จัดการร้านไล่ผมออกสินะ”
“แล้วจะยังไง”
“คุณนี่มันป่าเถื่อนจริงๆ” หากวินไม่ได้มีแพลนจะลาออกอยู่แล้ว ถ้าเป็นเวคงต้องคิดหนักแน่ๆเพราะที่บาร์โฮสต์ทำเงินได้ดีมากๆ
เจเดนลุกจากเก้าอี้เดินปรี่เข้าไปหาวินที่อยู่ในชุดพนักงานห้องอาหารของโรงแรมเขา สัญชาตญาณบอกให้วินถอยห่างทันทีเมื่อพบว่าอีกคนเดินเข้ามาหา
“คนอย่างมึงรอให้กรรมตามทันมันช้าเกินไป เงินที่มึงปอกลอกน้องกูมันไม่พอ” เจเดนเปิดประเด็นความแค้นของเขาขึ้นมา
“ปอกลอกใคร คุณจะบอกว่าผมไปปอกลอกน้องสาวของคุณ” ความอยากรู้เรื่องราวของวินส่งผลให้เขาดพร่งถามออกไปอย่างไม่เกรงกลัว
“มึงมันชั่ว หลอกน้องกูจนหลงหัวปักหัวปำ หลอกทั้งเงินหลอกทั้งตัว พอน้องกูท้องมึงก็ทิ้ง บอกให้ไปทำแท้ง ” เจเดนกระชากคอเสื้อวินมาตะคอกใส่หน้า
“ผมไม่เชื่อ”
“ไม่เชื่อก็เรื่องของมึงแต่ถึงเวลาที่มึงต้องชดใช้ให้น้องกูแล้ว”เจเดนบอกเหตุผลออกไป วินกำลังเก็บข้อมูลเพื่อจะได้นำไปประติดประต่อแล้วค่อยสอบถามเวเพื่อยืนยันอีกครั้ง
“น้องสาวคุณคือใคร” วินเอ่ยปากถามเจเดน
“….” ไม่มีคำตอบจากเขา เขายื่นรูปถ่ายของหญิงสาวที่ระบุชื่อว่า แองจี้
“น้องกูเจ็บปวดเสียใจ ทำร้ายตัวเองจนตอนนี้ยังไม่ฟื้น เป็นเพราะมึง เพราะมึงไอ้ชั่วเว”
“ผมต้องการเจอน้องสาวคุณ”
“มึงได้เจอแน่”
“ผมต้องชดใช้ยังไงให้พวกคุณ”
“มึงคิดว่ายังไงล่ะ”
“คุณต้องการอะไรจากผมเงินหรือชีวิตผม”
“กูจะอยากได้เงินไปทำไม เงินกูใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด ส่วนชีวิตมึงถ้าฆ่าให้ตายก็ง่ายไป”
“ผมอยากให้มันจบ”
“อะไรที่มึงจะทรมาณใจที่สุด”
“อะไร ไม่นะ”
ร่างสูงก้าวเท้าเข้าไปหาวินที่ยืนตัวสั่นกัดกรามแน่นเพราะความกลัวที่เขาพร้อมจะบีบคอของวินให้ขาดอากาศหายใจได้ในทันที และแล้วเจเดนก็ก้มลงกระซิบบางประโยคที่ข้างหูของวินและขบเม้มใบหูหนักจนวินสะดุ้ง
“หา เป็นของเล่นให้คนแบบคุณเหรอ คุณมันตัณหากลับจนหน้ามืดตามัวจนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีกันไปหมดแล้วไปแล้วหรือไง ถึงได้กล้าพูดแบบนี้ ผมขอแนะนำให้ไปหาซื้อเอาที่อื่นเถอะ ผมไม่ทำ! ไม่เด็ดขาด จะฆ่าจะแกงก็เชิญแต่ขอให้จบ” ความตั้งใจแรกของวินเมื่อรู้สาเหตุแล้วจะเสนอเงินเพื่อชดใช้ให้เขา แต่มันเป็นสาเหตุที่เวเคยบอกไว้ว่าไม่ได้ทำ เวไม่เคยโกหกวินเรื่องผู้หญิง น้องชายฝาแฝดบอกเขาทุกครั้งเพื่อป้องกันการรักผู้หญิงคนเดียวกัน แต่พอได้ยินว่าเจเดนต้องการให้เวบำเรอเขา วินแทบไม่อยากจะเชื่อ อยากจะรีบพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ทว่ากลับต้องหยุดชะงักเมื่อโดนอีกฝ่ายพูดดักไว้ซะก่อน
“ครอบครัวเล็กๆของมึงนี่ดูน่ารักดีนะ ได้ข่าวว่าแม่กับพี่มึงยังเข้าออกโรงพยาบาลอยู่”
“คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง....หรือว่าคุณสืบมาทั้งหมดเลย”
“ประวัติพนักงานของกูทุกคนผ่านตากูมาทั้งนั้นแหละ...ถ้าตอนนี้มึงไม่มีงาน แม่ป่วยพี่แฝดมึงที่เสียสละตัวเอง จะ” เจเดนยังไม่ทันพูดจบประโยค
“อย่ายุ่งกับครอบครัวผม ให้มันจบที่ผม ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง”
ข้อมือของวินถูกเขากระชากไปหาเขาอย่างแรงจนร่างสูงเพรียวของวินชนเข้ากับแผงอกของเจเดนอย่างแรง สายตาโกรธแค้นที่ถูกไฟสุมอกจนรุ่มร้อนของเจเดนอยากจะลงมือแก้แค้นคนชั่วตรงหน้าคนเขาในตอนนี้เสียจริงๆ ปกติใครที่กล้ามาต่อปากต่อคำกับเขาแม้แต่คำเดียวแบบนี้ป่านนี้คงได้กลายเป็นผีไปแล้ว
“อย่ามาสั่งกู อยากฆ่ากูก็จะฆ่า”
“หยุดยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวผม”
ปึก!
วินใช้กำปั้นจะชกเข้าที่หน้าของเจเดนแต่เจเดนไวกว่ามา เขาจับข้อมือวินเอาไว้และหันมามองวินด้วยสายตาเกรี้ยวกราดพร้อมจะทำลายคนตรงหน้าให้แหลกคามือไปเลยเดี๋ยวนี้ สันกรามบวมปูดเพราะความโกรธที่กล้าจะทำร้ายเขา
“หยุดพูดข่มขู่คนอื่นดูสักที คุณอย่าคิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรก็ได้บ้านเมืองมีกฎหมาย คุณอย่ามาแสดงอำนาจแบบนี้” เมื่อวินรู้ว่าไม่มีทางสู้ก็เลยพูดเรื่องกฎหมายบ้านเมือง แต่คนตรงหน้าหาได้แสดงท่าทีสนใจไม่
“มึงคิดว่ากูเป็นใคร”
อึ้ม!!!อ๊ะ”
- Writer
