ความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานหนักตลอดยี่สิบแปดวันมลายหายไป เมื่อคิดว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าก็จะได้กลับไปเจอคนในครอบครัวและใครบางคนที่รออยู่ ตลอดเวลาบนแท่นขุดเจาะวินทำงานอย่างหนักแทบเพื่อเรียนรู้งาน แม้นในวันหยุดยังต้องเรียนรู้เพิ่มเติมเพราะอยู่ที่นี่ไม่มีเวลาหยุดพัก แต่เขาไม่เคยยอมแพ้เขาตั้งใจเก็บเกี่ยวทุกประสบการณ์ เพราะนี่คือความฝันของเขา และยังเป็นสถานที่ที่พ่อเคยทำงานมาก่อน ทุกครั้งที่มีเวลาว่างเขามักจะเดินไปที่จุดต่างๆ ถ่ายรูปเก็บไว้ พยายามหาร่องรอยความทรงจำของพ่อที่เคยอยู่ตรงนี้มาก่อน
[จะให้พี่ไปหาหรือวินจะมาหาพี่เอง]
“วินไปหาพี่เจเองดีกว่าครับ”
รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของวิน ริมฝีปากขยับยิ้มจาง ๆ ขณะที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่รูปถ่ายของพ่อและรูปของตัวเองที่วางอยู่ข้างกัน บรรยากาศของแท่นขุดเจาะในภาพทั้งสองใบช่างละม้ายคล้ายคลึงกันจนแทบจะแยกไม่ออก วินถ่ายรูปมากมาย เป็นที่เดียวกั
