สิบแปดบวกอีกครั้ง

EP.2 จุดที่สอง

ปัจจุบัน

บ้านหลังใหญ่มีสามีและภรรยาซึ่งแต่งงานกันมานาน ทั้งคู่อาศัยร่วมกันอย่างสงบสุขโดยมีลูกสาวน่ารักวัย 18 ปีอยู่หนึ่งคน

แต่ลูกสาวช่างอาภัพเพราะเกิดมามีสายตาที่สั้นมาก จนมองอะไรก็มัวเห็นเพียงภาพเลือนรางมาตั้งแต่เด็กๆ

แม่อยากให้เธอไปทำเลสิกแต่เธอไม่กล้าและไม่ชอบใส่คอลเทคเลนส์ด้วย จึงทำได้แค่ใส่เพียงเเว่นตาหนาๆ เท่านั้น

"แม่ขา ช่วงนี้คุณพ่อไม่กลับบ้านเลย" เสียงลูกสาวเอ่ยถามแม่อย่างสงสัย

“คงจะยุ่งๆ ล่ะมั้ง ว่าแต่...ไลลาเตรียมตัวเข้ามหาลัยหรือยัง?” คุณแม่อธิบายก่อนจะถามกลับ

“เรียบร้อยเเล้วค่ะคุณแม่” ไลลายิ้มตอบ

สาวน้อยผู้ขี้กลัว เธอต้องเผชิญกับการถูกกลั่นแกล้งที่โรงเรียนมาตั้งแต่เด็กจนโต ในที่สุดก็ใกล้ถึงวันที่เธอได้ออกจากโรงเรียนนี้สักที

เช้าต่อมา โรงเรียนม.ปลายชื่อดัง

"อีไลลา มาซะเช้าเลยนะนึกว่าลูกภารโรง ฮ่าๆ" เพื่อนร่วมห้องคนนึงพูดด้วยรอยยิ้มเหยียด

“เห็นหน้าละเบื่อ คนอะไรแป้งไม่ทา หน้าซีดอย่างกะผี” เพื่อนอีกคนพูดขึ้นมาอย่างมีจริต

“ใช่ อีผี! สาระเเนไปรักรุ่นพี่ ใครเขาจะเอามึง” อีกคนเอ่ยเสริม

ทั้งสามคนรุมทึ้งดึงผมของไลลาไปมาอย่างสะใจพร้อมกับเสียงหัวเราะของคนอื่นๆ ในห้อง

"อีไลลาไม่สู้อีกละ น่าเบื่อว่ะ" เพื่อนร่วมชั้นอีกคนพูดอย่างเย้ยหยัน

แม้จะโดนกระทำแต่ฉันเองไม่เคยกล้าเถียงหรือด่าใครตอบ ทั้งที่มันรู้สึกเจ็บปวดจนไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว เพราะเเบบนี้ไงฉันถึงชอบเดินก้มหน้าตลอดจนเป็นนิสัย

บ้านไลลา 19.00น.

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูห้องของไลลาดังเบาๆ ก่อนที่พี่เลี้ยงจะก้าวเข้ามาพร้อมกับนมอุ่นๆ ในมือ

"คุณหนู ดื่มนมหน่อยค่ะ พี่บัวบานเพิ่งต้มอุ่นๆ เลย"

“ขอบคุณค่ะพี่บัวบาน” ไลลายิ้มตอบ แม้จะซีดเซียวไปบ้างก็ตาม

“คุณหนูโดนแกล้งที่โรงเรียนอีกแล้วเหรอคะ บอกพี่บัวบานได้นะ” บัวบานขมวดคิ้วขณะเอ่ยทัก

“ช่างเขาเถอะค่ะพี่บัวบาน” เธอตอบก่อนจะก้มหน้าลงหลบสายตา

บัวบานเป็นทั้งคนรับใช้และพี่เลี้ยงของบ้านหลังนี้ เธอสนิทกับไลลามากเพราะพ่อแม่ไลลาค้าขายอสังหาริมทรัพย์ เลยไม่ค่อยอยู่ติดบ้านเท่าไหร่ บัวบานจึงเป็นคนที่อยู่ใกล้ชิดกับไลลามาตลอด

"เขียนไดอารี่อีกแล้วเหรอค่ะ" บัวบานถามพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ไลลา

“ใช่ค่ะ หนูชอบ” ไลลาเผยรอยยิ้มขณะเขียนไดอารี่

การเขียนไดอารี่มันเริ่มต้นตั้งแต่ประถม คงเป็นเพราะฉันไม่มีเพื่อนและถูกเเกล้ง จึงระบายออกด้วยการเขียนเอาไว้ ทุกอย่างจะถูกบันทึกไว้ในสมุดไดอารี่ของฉัน

หลายวันต่อมา

เพียะ!

"คุณมันเลว ทำไมถึงทำแบบนี้ไม่สงสารลูกเหรอ ฮือ" หญิงสาวผู้เป็นเเม่ของไลลาตบเข้าที่หน้าของชายหนุ่มซึ่งเป็นสามีของเธอเอง

“ลูกมันโตเเล้วไม่ใช่เด็กๆ เดี๋ยวมันก็เข้าใจเอง อยากด่าก็เชิญ พรุ่งนี้เจอกันที่อำเภอ ผมต้องการหย่า!”

เขามีรักครั้งใหม่และจะแต่งงานกับอีกฝ่ายในไม่ช้า จึงต้องการหย่าอะไรให้เรียบร้อยเสียก่อน

“หย่า...เหรอคะ คุณพ่อ”

ไลลาพึมพำออกมาอย่างเหม่อลอย เธอเลิกเรียนกลับมาทันได้ยินคำพูดของคนเป็นพ่อพอดี

"โทษทีนะไลลา พ่อไม่ได้รักแม่ของลูกเเล้ว ดูแลตัวเองด้วย" พ่อพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

“ฮืออ” แม่ทรุดตัวลงกับพื้นราวกับคนไม่มีแรง

“แม่ขา” หญิงสาวร้องไห้ปรี่เข้าไปกอดแม่แน่น

ห้องนอนไลลา

"พี่คิงส์ ไลลาเจ็บปวดเหลือเกิน มีแค่พี่คิงส์ที่ทำให้ไลลาอยากมีชีวิตอยู่ต่อ..." ไลลลามองรูปในไดอารี่พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินหยดลงสมุด

คิงส์เป็นชายหนุ่มรุ่นพี่ของเธอ และเรียนจบไปก่อนเธอ 1 ปี เขาเป็นชายในฝันของผู้หญิงทั้งโรงเรียน แม้ประวัติจะไม่ดีนัก

เขาเป็นลูกนักการเมืองใหญ่ มีนิสัยเย่อหยิ่ง ชอบอวดรวยและก้าวร้าว แต่ไลลากลับชอบคิงส์มาโดยตลอดแม้อีกฝ่ายจะไม่เคยมองกลับมาที่ไลลาเลยสักครั้งก็ตาม