EP.3 จุดเกิดเหตุ

1230 Words

14 กุมภาพันธ์ วาเลนไทน์ ย้อนกลับไปหลายปีก่อน ซ่องเจ๊ศรี "กูกราบล่ะอีดอก...รัก! เลิกทะเลาะแล้วเตะปากเเขกสักทีอีสัสกูปวดหัว ต้องมานั่งก้มกราบขอโทษแขกอีกเนี่ย" เจ๊ศรีพูดอย่างหงุดหงิดขณะจ้องดอกรักตาเขม็ง “ก็มันกวนตีนอะเจ๊ศรีแหบบบ!” ดอกรักตอบกลับอย่างยียวน “ขยันเติมชื่อให้กูจริงๆ อีสัส กูอดผวนไม่ได้เลย” เจ๊ศรีมองบน “เอาน่า ฉันจะเพลาๆ ลงบ้างละกัน แล้วไหนวันนี้เเขกเป็นใคร?” ดอกรักถามกลับ “คนต่างประเทศ ทิปหนักแน่นๆ แน่นอน เพราะเห็นว่าไปซ่องอื่นมาแล้วเขาลือกันว่าจ่ายหนัก กูเลยยกให้มึง” เจ๊ศรีพูดอย่างใจดี “กราบ..นมเหี่ยวๆ เจ๊ศรีแหบค่า!” ดอกรักยกมือไหว้ด้วยใบหน้าทะเล้น “เออๆ อีสัส ไปได้เเล้วฮ่าๆ” เจ๊ศรีโบกมือไล่ปนขำ ตอนนี้ฉันก็อายุ 27 ใกล้ 28 แล้ว และวันนี้ก็เป็นวันเกิดของฉันเอง ในชีวิตฉันเคยฝันนะว่าจะเก็บเงินสักก้อนนึงไปเรียนต่อแล้วเลิกทำอาชีพแบบนี้สักที เฮ้อ ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปซิงได้ ฉันจะเก็บความซิงนั้นไว้อย่างดีเลย แต่ก็ได้แค่คิดล่ะนะ ห้อง 101 เวลา 20.20น. “เฮ้ยยย!?” เจ๊ศรีปิดปากแน่น “ฮืออ อีดอกรัก อีสัส มาทิ้งกูไปได้ไง ไอ้เหี้ยมึงทำอะไรมัน" เจ๊ศรีร้องไห้โวยวายอย่างคนยอมรับความจริงไม่ได้ “มันลื่นผ้าแล้วล้มเอง หัวดันฟาดลงขอบเตียงพอดี” แขกในห้องรีบอธิบายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเพราะยังตื่นตระหนกตกใจไม่หาย เจ๊ศรีแน่นิ่งไปราวกับช็อกหนัก ก่อนจะปล่อยโฮลั่น “ตามรอยเเม่มึงไปติดๆ เลย อีดอกกรักกก ฮือออ” ดอกรักตายคาที่เหมือนกับเเม่ของตัวเองไม่มีผิด ตายเพราะหัวฟาดขอบเตียงจนแน่นิ่งไป ปัจจุบัน 14 กุมภาพันธ์ วาเลนไทน์ ตึก ตึก ซู๊ดดด เอ๊ยๆ ไวๆ ส่งมาดิ ฉันมักมานั่งข้างสนามเพื่อดูพี่คิงส์เล่นบาสกับเพื่อนทุกวัน แถมวันนี้ฉันยังถือช็อกโกแลตมาให้พี่เขาด้วย ก็วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์นี่นะ แล้วก็เป็นวันเกิดของฉันด้วยล่ะ ฟู่ว ตื่นเต้นจัง อยากบอกพี่คิงส์ว่าฉันชอบพี่เขามากแค่ไหนเหลือเกิน ตึก ตึก ตึก ฉันเดินมาหยุดตรงหน้าพี่เขา ก่อนจะกลั้นใจพูดออกไปอย่างตื่นเต้น "พะ...พี่คิงส์ หนูมีอะไรจะให้" ไลลาพูดเสียงสั่น “น้องก้มหน้านิ กล้าเดินมาคุยละเหรอ แล้วมองแต่พื้นดินเนี่ยนะน้อง ฮ่าๆ” เพื่อนของคิงส์เอ่ยกลั้วหัวเราะ “วันนี้วันเกิดหนูด้วยค่ะ” เธอพูดทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ “แล้วไง? ให้ไปแจ้งนายอำเภอให้ไหม” คิงส์ถามเสียงเรียบทำเอาทุกคนในกลุ่มเขาหัวเราะลั่น ตึกๆๆ ใจของไลลาเต้นรัวขณะจับช็อกโกแลตในมือแน่น ควับ! ใครบางคนดึงช็อกโกแลตในมือไลลาออกไปอย่างแรง "อุ๊ยย หลุดมือ" สาวสวยที่อยู่ข้างคิงส์พูดอย่างมีจริต ขณะที่ปล่อยช็อกโกแลตในมือลงก่อนจะเหยียบซ้ำจนบี้แบน "พอเถอะ อย่าไปแกล้งเด็ก สงสารว่ะ ดูแล้วคงยังไม่หย่านมแม่ ไปเถอะแคนดี้กูอยากเอาแล้ว" คิงส์พูดก่อนจะดึงเเขนสาวสวยเดินออกไปอย่างไม่ใยดี อึกก ฮึบบ น้ำตาฉันค่อยๆ ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ พี่คิงส์เป็นรักแรกและรักเดียว ของฉัน เพราะเขาเคยช่วยลูกแมวข้ามถนน แล้วฉันบังเอิญไปเจอเลยตกหลุมรักเขาตั้งแต่วันนั้น เเม้รู้ดีว่าต้องเจ็บปวดเพราะเขาไม่เคยมองฉันบ้างเลย แต่ฉันก็ห้ามหัวใจตัวเองไม่อยู่จริงๆ แล้วพอมาเจอเรื่องแบบนี้ บวกกับคิดถึงพ่อด้วยมันก็ทำให้ฉัน...เครียดเหลือเกิน สะพานติดแม่น้ำใหญ่ เวลา 20.20น. เด็กสาวผู้เต็มไปด้วยความเจ็บปวดในใจ เธอทั้งไร้เพื่อนให้คำปรึกษา เเละต้องมาเห็นแม่ร้องไห้ทุกวันเพราะคิดถึงพ่อของเธอ ตั้งแต่พ่อเเต่งงานใหม่เขาก็ไม่เคยกลับมาเยี่ยมไลลาและแม่เลยสักครั้ง ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาในใจ จนสาวน้อยทนไม่ไหว เธอยืนบนสะพานสูงมองไปยังเเม่น้ำกว้างใหญ่ด้วยแววตาเหม่อลอย เธออ่อนแอมากเหลือเกิน... โต๊มม แม่น้ำสายใหญ่กลืนกินร่างของเธอจนจมดิ่งหายไปในที่สุด วี๊วอออ โรงพยาบาล "ฮืออ คุณหนูของบัวบาน" พี่เลี้ยงก้มหน้าร้องไห้หลังจากทราบเรื่อง “ทำไมทำแบบนี้ไลลาลูก ฮือออ” แม่ร้องไห้ออกมาราวกับคนจะขาดใจ แกร๊กก ชายวัยกลางคนในชุดกาวน์เปิดประตูห้องฉุกเฉินออกมา แม่ของไลลามองไปที่คนตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง "หมอเสียใจด้วยนะครับ เราช่วยเธอไว้ไม่ได้เนื่องจากจมน้ำเป็นเวลานานเกินไป" หมอนิ่งไปสักพักก่อนจะพูดออกมาอย่างลำบากใจ ฮือออ!! หญิงวัยกลางคนร้องไห้หนักจนแทบสลบไป “คุณนาย!” บัวบานรีบเข้าไปประคองแม่ของไลลาทั้งน้ำตา ตึก ตึก เสียงเดินเร็ว "คุณหมอคะ อยู่ๆ ชีพจรคนไข้ก็กลับมาค่ะ" พยาบาลพูดอย่างตื่นเต้น ทั้งหมดรีบเข้าไปในห้องฉุกเฉิน อยู่ๆ ร่างสาวน้อยที่ซีดเผือดกลับมามีเลือดฝาดอีกครั้ง หัวใจเธอเต้นราวกับปฏิหาริย์ ห้องพิเศษ "พระเจ้าคุ้มครองลูกแม่ ตื่นมาไวๆ นะคนดี" แม่พูดขณะจับมือไลลาไว้แน่น “คุณนายไปพักก่อนเถอะค่ะ เดียวบัวบานดูแลคุณหนูไลลาเอง” บัวบานพูดอย่างเป็นห่วง แม่นิ่งไปพักนึง แต่เพราะความอ่อนล้าที่ถาโถมจึงต้องพูดออกมาอย่างไม่เต็มใจ “ฝากด้วยนะบัวบาน ฉันยังต้องกลับไปเคลียร์งานที่ค้างไว้ด้วย ถ้าไลลาฟื้นแล้วรีบโทรมาบอกฉันด้วยนะ” เช้าต่อมา เวลา08.00น อะ..โอ๊ยยย "คุณหนูของพี่บัวบาน" บัวบานรีบเดินมาช่วยปรับเตียงให้อยู่ในท่านั่ง “คุณหนูฟื้นเเล้ว เป็นยังไงบ้างคะ จำบัวบานได้ไหม” “บัวบาน?” ไลลาขมวดคิ้วขณะมองไปรอบๆ อย่างสับสน “โถ่...คุณหนูไลลาของบัวบาน” “ใครคือไลลา” สาวน้อยพูดออกมาอย่างมึนงง “…ก็คุณหนูไงคะ” บัวบานน้ำตาซึมเมื่อเห็นท่าทีสับสนของสาวน้อยตรงหน้า “เพ้อเจ้อ ซี๊ดดด ปวดเยี่ยว” ไลลาพูดก่อนจะพยายามลุกขึ้น “เดี๋ยวบัวบานช่วยค่ะ” บัวบานใจหายวาบ ถึงอย่างงั้นก็รีบเข้าไปประคองช่วยพาไลลาไปห้องน้ำก่อน "สายเหี้ยไรเต็มมือไปหมดวะ สรุปที่นี่ที่ไหน หรูฉิบหาย" ไลลามองรอบๆ ขณะพึมพำ วืบ ย้อนกลับมามองที่กระจก "หวัดดี!!" ไลลาทักทายคนในกระจก จนกระทั่งรู้ตัวว่านั่นคือเธอเอง กรี๊ดดด!? ฉันตกใจสุดขีดเมื่อมองผ่านกระจกในห้องน้ำกลับเห็นเด็กสาวคนนึง จนฉันต้องเดินถอยหลังกลับมาดูอีกครั้งให้ชัดเจน จะทำยังไงเมื่ออยู่ๆ ก็ตื่นขึ้นมาอยู่ในร่างเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ ฉิบหายละนี่มันนิยายชัดๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more