กรุงเทพมหานคร
15.00 น.
สองขาเรียวก้าวเข้าบ้านหลังใหญ่ที่ไม่ได้กลับมาหนึ่งสัปดาห์ ดวงตาบวมช้ำกวาดมองหาคนในบ้านสักคนทว่าไม่เจอใครเลย สองเท้าที่เหยียบย่ำบนพื้นกระเบื้องเดินตรงไปที่บันไดเพื่อขึ้นห้องนอนตัวเอง เธอเหนื่อยเหลือเกิน อยากจะนอนหลับให้เต็มอิ่ม แต่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ออกมาจากโถงห้องนั่งเล่น
“ม...มิเกลเหรอ”
“คุณพ่อ”
น้ำตาที่อัดอั้นไว้นานพากันไหลอาบสองแก้ม ใบหน้าน่ารักเหยเกเพราะร้องไห้อย่างหนักก่อนจะวิ่งไปกอดบุพการีที่วิ่งเข้ามาหาเช่นกัน วิชัยก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ขอบตาดำช้ำเพราะไม่ได้นอนหลายคืนตั้งแต่ที่มิเกลหายไป คนเป็นพ่อแทบใจสลายเมื่อเห็นลูกสาวที่รักกว่าดวงใจถูกใครก็ไม่รู้ลักพาตัวไปต่อหน้า วิชัยหาเงินห้าสิบล้านทุกทางและเขาก็ทำได้แต่ช้าไปสองวัน...เวลาสองวันที่มิเกลต้องอยู่กับคนแปลกหน้าพวกนั้นก็เนิ่นนานเหมือนสองปีสำหรับคนเป็นพ่อ ทุกวินาทีเขาเป็นห่วงลูกสาวเหมือนจะขาดใจ
