ตอนที่ 7 กลับมาคิดบัญชี
1610 Words
มือหนากำโทรศัพท์แน่น เตย์กับปาร์คกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ เห็นใบหน้าของคนตรงข้ามก็ขนลุกขนชัน ทั้งสองหันมองหน้ากันเลิกลั่ก เตย์คิดในใจว่าไม่ควรบอกเลยจริงๆ และที่เขาอัดคลิปเสียงเอาไว้ก็เผื่อวันข้างหน้า ถ้าเพื่อนของเขาใจอ่อนไปชอบมิเกลจริงๆ และเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้คิดดี เตย์จะบอกความจริงแน่นอน แต่ตอนนี้เท่าที่เห็น มาร์ตินไม่มีวี่แววจะใจอ่อน แถมมิเกลก็หายหน้าหายตาไปเป็นอาทิตย์แล้ว ถ้าไม่ถูกบีบ เตย์ก็คิดว่าปล่อยให้เรื่องมันจบไปแบบเงียบๆ
ไม่คิดเลยว่าวันนี้...ท่าทางของมาร์ตินดูเปลี่ยนไป ทั้งเตย์และปาร์คมองออกว่าอีกฝ่ายก็มีใจให้มิเกลไม่น้อยอยู่เหมือนกัน
“ใจเย็นไอ้ติน น้องมันยังเด็ก เด็กแม่งก็เล่นอะไรพิเรนทร์แบบนี้แหละ”
“เออ ต่างคนต่างอยู่เหอะ มึงจะได้ตาสว่างและเลิกรอ”
เพื่อนทั้งสองพยายามหาคำมาพูดให้มาร์ตินใจเย็นลง เพราะคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามพวกเขาในตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ไม่มีใครอาจรู้ได้ สีหน้าของมาร์ตินคุกรุ่นแต่พยายามกักเก็บมันไว้ข้างใน แววตาที่ดุดันเป็นทุนเดิมอยู่แล้วฉายความโหดเหี้ยมไม่ปิดบัง เขาจะชอบหรือไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น แต่การที่อีกฝ่ายจงใจเข้ามาปั่นประสาท เพียงเพราะเกมบ้าๆ นั่น...ชายหนุ่มไม่สามารถจะให้อภัยได้
“ไอ้ติน มึงจะไปไหน”
ร่างกำยำลุกขึ้นจากม้านั่งทันที เขาไม่สนใจเสียงเรียกของเพื่อนที่ดังไล่หลัง มาร์ตินเดินดุ่มๆ ตรงไปยังคณะนิเทศศาสตร์ ทว่าเสียงเรียกเข้าของมือถือดังขึ้น และเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่โทรมา เขาจำเป็นต้องกดรับอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ครับพ่อ”
(กลับบ้านหน่อย มินตรามีปัญหา)
“...”
อีกฝ่ายพูดแค่นั้นก็กดวางสาย น้ำเสียงเยือกเย็นของปลายสายไม่ต่างจากเขาเท่าไรก็เพราะเราคือพ่อลูกกัน และประโยคที่บอกว่ามินตรามีปัญหาทำให้มาร์ตินเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ลานจอดรถทันที
คฤหาสน์ตระกูลเดชราชันย์
คฤหาสน์หลังใหญ่หรูหราเพราะเจ้าของคือ เหมันต์ เดชราชันย์ บิดาของมาร์ติน อีกฝ่ายคือเจ้าพ่อมาเฟีย ต้นตระกูลโด่งดังที่ทำธุรกิจสีดำจนร่ำรวยมหาศาลหลายต่อหลายรุ่น มาร์ตินนับว่าเป็นรุ่นที่สี่ เพราะอีกไม่นานพ่อของเขาจะสละตำแหน่งประธานใหญ่ และแต่งตั้งมาร์ตินขึ้นมาแทนหลังจากที่เขาเรียนจบ เมื่อสามปีที่ผ่านมานี้มาร์ตินได้รับมอบหมายให้ดูแลคาสิโนทั่วกรุงเทพที่มีมากกว่าสิบห้าแห่ง ทุกที่ล้วนอยู่นอกกฎหมายทั้งสิ้น เหมันต์อยากทดสอบลูกชายคนโตว่าจะสามารถเอาอยู่ได้หรือไม่ก่อนที่จะเข้ามาทำงานจริงและดูแลกิจการทุกอย่างไม่ใช่แค่คาสิโน และสามปีที่ผ่านมานี้ มาร์ตินบริหารคาสิโนทุกแห่งได้อย่างดี เขาคุมลูกน้อง จัดการศัตรูและหนอนบ่อนไส้ได้อย่างไร้ที่ติ นั่นทำให้เหมันต์มั่นใจว่ามาร์ตินจะสามารถดูแลทุกอย่างของเดชราชันย์ได้อีกไม่นาน
ร่างสูงในชุดนักศึกษาที่ไม่ถูกระเบียบนักเดินเข้าไปตัวคฤหาสน์ สาวใช้นับสิบต่างก็ยืนเคารพนายน้อยของบ้านก่อนจะหันไปทำงานของตัวเองต่อ จุดหมายของมาร์ตินคือห้องทำงานของบิดา เขาขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์ ก่อนจะเคาะประตูไม่กี่ครั้ง คนด้านในก็อนุญาตให้เขาเข้าไป
มาร์ตินเห็นร่างสูงใหญ่ของบิดานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน แม้เหมันต์จะมีอายุเข้าเลขห้าแล้ว ทว่าความหล่อเหลายังคงอยู่ มาร์ตินถอดแบบมาจากบิดาอย่างกับแกะ
และทุกครั้งที่เหมันต์มองหน้าลูกชายคนนี้ เขาคิดว่าตัวเองส่องกระจกทุกที เพราะมาร์ตินเหมือนเหมันต์เมื่อสามสิบปีที่แล้วทุกอย่าง...และนับวันยิ่งโหดเหี้ยมกว่า ไม่เสียแรงที่เหมันต์เลี้ยงมาร์ตินมาและคายตะขาบความเป็นผู้นำองค์กรตั้งแต่อีกฝ่ายยังเด็ก
“มินตราเป็นอะไรครับ?”
เสียงทุ้มเอ่ยถาม เหมันต์วางปากกาลง เขาจ้องหน้าลูกชายผ่านแว่นสายตา
“น้องแกอกหัก”
“อะไรนะ?”
“มินตราอกหัก ตอนนี้อยู่กับแม่แกในห้อง”
มาร์ตินขมวดคิ้วแน่น เพราะ มินตรา น้องสาวของเขา และเป็นน้องสาวฝาแฝดที่คลาดตามเขาออกมาห่างกันเพียงสี่นาที อีกฝ่ายเป็นแฝดน้องผู้หญิง ส่วนเขาคือแฝดพี่ผู้ชาย และถึงจะมีสายใยที่แน่นแฟ้นกันเกินกว่าพี่น้องทั่วไป แต่นิสัยของทั้งคู่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง
มาร์ตินเหมือนพ่อ ส่วนมินตราเหมือนแม่
เหมันต์ พ่อของเขาเหี้ยมโหด เด็ดขาด เพราะเป็นผู้นำองค์กรใหญ่ยักษ์ ดูแลกิจการมากมายและลูกน้องอีกหลายพันชีวิต
ฟางข้าว แม่ของเขาเป็นผู้หญิงธรรมดาที่มีจิตใจที่อ่อนโยน เมตตา โอบอ้อมอารี
ฟังดูแล้วทั้งคู่ไม่น่าจะมารักกันได้ก็จริง แต่ตอนนี้ทั้งสองคนก็เป็นสามีภรรยาที่รักกันมาก แต่กว่าจะมาถึงวันนี้ก็ฝ่าฟันอุปสรรคมาไม่น้อยเช่นกัน
“น้องแกมีแฟนตอนไหน ทำไมพ่อไม่รู้”
เหมันต์ยิงคำถามใส่ลูกชาย เพราะมินตราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับมาร์ติน แต่น้องสาวของเขาเรียนคณะบริหารธุรกิจ และวันๆ เราก็แทบจะไม่ได้เจอกันที่มหา’ ลัย
“ผมไม่เคยรู้ว่ามินตรามีแฟน”
“แกรู้ใช่ไหมว่าจะทำยังไงกับคนที่ทำให้น้องเจ็บ”
ไม่ต้องบอก...มาร์ตินก็รู้ เขารับรูปถ่ายมาจากบิดา ในรูปถ่ายใบหน้าปรากฎใบหน้าของผู้ชายที่เป็นแฟนของน้องสาวเขา มาร์ตินมองรูปนั้นชัดๆ ร่างกายก็ชาวาบทันที เพราะผู้ชายคนนี้คือคนเดียวกับในรูปที่เขาเห็นบนมือถือของเตย์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้
ภูมิ คนที่พึ่งเปิดตัวคบกับมิเกล ไอ้เวรนั่นทำน้องสาวเขาอกหักอย่างนั้นเหรอ?
นัยน์ตาวาวโรจน์แดงก่ำในฉับพลัน มาร์ตินไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่เท่านี้มาก่อน
เขาถูกตัวเมียมันปั่นหัว ส่วนน้องสาวของเขาถูกตัวผัวมันปั่นหัว
“ไปได้แล้ว”
เหมันต์เอ่ยกับลูกชาย ถึงจะไม่พูดตรงๆ มาร์ตินก็รู้ว่าพ่อของเขาหมายความว่ายังไง และถึงไม่ออกคำสั่ง เขาก็ไม่ปล่อยให้พวกมันลอยหน้าลอยตาอยู่ต่อหรอก ร่างกำยำหมุนตัวทำท่าจะไปที่ประตู ทว่าประตูก็ถูกเปิดออกจากคนด้านนอกซะก่อน มาร์ตินหยุดเท้าชะงัก เพราะคนที่เข้ามาคือฟางข้าว มารดาของเขา
“คุณเหมันต์ ข้าวบอกว่าอย่าพึ่งบอกลูกไงคะ!”
เสียงหวานของฟางข้าวเอ่ยขึ้น เธอหันไปทำตาเขียวใส่สามีตัวเอง เหมันต์กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ฟางข้าววัยห้าสิบกว่า ทว่าอายุไม่ได้ทำให้ความสวยของเธอลดลง ร่างเล็กเดินไปหยุดตรงหน้าลูกชาย ก่อนจะแย่งรูปถ่ายในมือของมาร์ตินมา เธอเงยหน้าจ้องตากับลูกคนโต
“แม่ขอสั่งห้ามให้มาร์ตินไปทำอะไรเด็กคนนี้”
น้ำเสียงของฟางข้าวเด็ดขาด เธอชูรูปถ่ายของภูมิขึ้น มาร์ตินขมวดคิ้วแน่นเพราะไม่เข้าใจแม่ตัวเอง
“แต่มันทำน้อง”
“ให้มินตราได้เรียนรู้ว่าชีวิตไม่มีอะไรที่สมหวังได้ทุกอย่าง ลูกก็ด้วยนะมาร์ติน”
“...”
“แม่ยอมให้ลูกทำตามพ่อ และทำตามใจตัวเองแค่เรื่องงานเท่านั้น แต่เรื่องส่วนตัว ถ้าเอะอะไม่พอใจหรือไม่ถูกใจใคร ก็จะเอาอำนาจของเราไปจัดการเขา มันได้ที่ไหนกัน”
“...”
“แม่ขอสั่งให้ลูก ห้ามไปทำอะไรกับเด็กคนนี้เด็ดขาด เรื่องความรักของเด็กๆ ไม่จำเป็นจะต้องไปตัดอนาคตหรือฆ่าแกงกัน คุณเหมันต์ คุณก็เหมือนกันนะคะ ให้ลูกได้รู้จักผิดหวังบ้างว่ามันคือรสชาติของชีวิต ต่อไปนี้มินตราเขาจะแข็งแกร่งขึ้น จะไม่มีใครมาทำร้ายเขาได้อีก”
ฟางข้าวตวัดสายตาแข็งกร้าวมองสามีตัวเอง เหมันต์ถอนหายใจและเบือนสายตาไปทางอื่นเพราะเถียงเมียไม่ได้ และฟางข้าวก็ไม่คนที่จะงี่เง่าไร้เหตุผล ถ้าเป็นเรื่องงานหรือธุรกิจ ภรรยาของเขาจะไม่มาก้าวก่ายเลย ยกเว้นเรื่องส่วนตัวของลูกๆ ที่แม่อย่างเธอจะเป็นคนสั่งสอนเอง
“ว่ายังไงมาร์ติน ที่แม่ขอ ลูกรับปากใช่ไหม?”
ฟางข้าวหันมาสบตากับลูกชายอีกครั้ง เธอเห็นว่าอีกฝ่ายอ่อนลง ก่อนที่มาร์ตินจะเอ่ยขึ้น
“ครับ ผมรับปาก”
“ดีมากลูกแม่”
“แต่ถ้าพวกมันพลาดเองเมื่อไร ผมจะไม่ใจดีเหมือนวันนี้”
“...”
“และถึงตอนนั้นจริงๆ แม่ก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามผม”
.
.
.
.
ปัจจุบัน
“...พี่มาร์ติน”
“ไง นึกว่าจะจำกันไม่ได้ซะแล้ว”
ภาพเก่าๆ ผุดเข้ามาในหัวสมองของทั้งคู่ นัยน์ตาสีดำสนิทดุดันแข็งกร้าว เขาจ้องมองหญิงสาวร่างเล็กตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก่อนจะเคลื่อนสายตาคู่คมมองใบหน้าของเธออีกครั้ง สามปีกว่าที่ไม่ได้เจอกัน...ผู้หญิงตรงหน้าเขายังเหมือนเดิมทว่าสิ่งที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดคือเธอโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นโดยเฉพาะใบหน้าที่ดื้อรั้น มุมปากหยักยกยิ้มร้ายกาจ ในหัวสมองของมาเฟียหนุ่มที่เอาแต่คิดเรื่องราวต่อจากนี้ด้วยความสนุก
- Writer
