ตอนที่ 8 ห้าสิบล้าน
1159 Words
ต่างจากอีกคนที่ตัวสั่นเทา มิเกลกอดแขนบิดาแน่นพลางจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของคนตัวสูง สามปีกว่าที่มิเกลไม่ได้เจอมาร์ติน ภายนอกของเขาดูเปลี่ยนไปมากโดยเฉพาะร่างกายที่กำยำล่ำสันขึ้น และอีกอย่างก็คือรอยสักลวดลายสวยงามที่ท่อนแขนขวาทั้งลำแขน ดวงตากลมสั่นไหวสบตากับนัยน์ตาคู่คม
มาร์ตินในตอนนี้น่ากลัวกว่าก่อน เขาเปรียบเสมือนปีศาจในคราบมนุษย์อย่างแท้จริง
ภาพที่เขาใช้ปืนยิงคนตายในตึกร้างเมื่อสามปีก่อนผุดขึ้นมาเสมือนฝันร้ายของมิเกล เธอเกือบจะลืมเรื่องราวทุกอย่างได้แล้วเชียว รวมถึงเขาที่ไม่ได้อยู่ในสารระบบความทรงจำของมิเกลเลยนับตั้งแต่วันที่เธอเห็นอีกฝ่ายฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น
เธอพอจะรู้ว่ามาร์ตินไม่ใช่บุคคลธรรมดาทั่วไปเหมือนกับเธอ
เขาคือคนที่อยู่เหนือกฎหมายทั้งปวง หรือเรียกง่ายๆ ว่ามาเฟีย และที่สำคัญมาเฟียโหดเหี้ยมคนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ
มุมปากของเขาที่ยกขึ้นเล็กน้อยแทบตลอดเวลา ดวงตาแข็งกร้าวทว่าเป็นประกายเมื่อมองมา
มิเกลกอดแขนบิดาแน่น ความหวาดกลัวฉายชัดบนใบหน้าหวาน
“เข้ามาในบ้านของผมได้ยังไง ออกไปให้หมดเลยนะ ไม่งั้นผมจะแจ้งตำรวจ!”
วิชัยโพล่งขึ้นดังสนั่น กวาดสายตามองชายชุดดำที่จ่อปืนใส่คนรับใช้ในบ้าน แม้ว่าชายวัยกลางคนจะรู้สึกหวาดกลัวไม่ต่างจากคนอื่นๆ แต่เขาก็ต้องปกป้องคนในปกครอง
“แจ้งตำรวจ? น่าสนุกดี”
ทว่าสุ้มเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น มาร์ตินเงยใบหน้าขึ้นเล็กน้อยและกดสายตามองพ่อลูกที่ยืนข้างกัน เยื้องไปข้างหลังเป็นผู้หญิงที่มาร์ตินไม่คุ้นหน้าแต่รู้ว่าน่าจะเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด กันตายืนหลบหลังสามีของตัวเอง สีหน้าซีดเผือดไร้เลือด มาเฟียหนุ่มไม่อยากพูดพร่ำทำเพลง เขาเอ่ยขึ้นทันที
“ยี่สิบล้าน รวมดอกเบี้ยทั้งหมด ห้าสิบล้าน”
“ว...ว่าไงนะ!!!”
“ถ้าไม่มีจ่าย คุณก็เลือกเอาว่าจะส่ง ‘ใคร’ มาขัดดอก”
นัยน์ตาสีดำวาววับ เขาจ้องใบหน้าของกันตาสลับกับมิเกล ผู้หญิงทั้งสองหน้าซีดตัวสั่นไม่ต่างกัน แต่ที่ต่างกันก็คือแววตา
กันตาเอาแต่หลุบมองพื้นไม่กล้าเงยหน้าสักวินาทีเดียว
ส่วนมิเกล...ผู้หญิงคนนั้นจ้องหน้าเขาเขม็ง ดวงตาคู่กลมแข็งกร้าวราวกับกระต่ายป่าที่กำลังปกป้องตัวเองทั้งที่รู้ว่ายังไงก็ตกเป็นเหยื่อ
วิชัยได้ยินแบบนั้นก็เบิกตาถลน ส่ง ‘ใคร’ ไปขัดดอก อย่างนั้นเหรอ
แปลว่าเขาต้องเลือกระหว่างลูกสาวกับภรรยา วิชัยส่ายหน้า แววตาแข็งกระด้าง
“ผมขอเวลาอีกหน่อย ผมจะหามาคืนให้คุณทั้งต้นทั้งดอก แต่ขอเวลาสองสามวัน”
แม้ว่าเตชะปรีดาสกุลจะเป็นเจ้าของธุรกิจชื่อดังก็ตาม แต่เงินห้าสิบล้านในสถาการณ์การเงินของบริษัทที่ค่อนข้างแย่ ไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ สำหรับพวกเขา ไหนจะผู้บริหารคนอื่นๆ ที่ต้องรับรู้หากจะดึงเงินในส่วนของกลางมาใช้ในเรื่องส่วนตัว วิชัยทำได้ แต่คงต้องขอเวลาสักหน่อย
“ไม่ได้”
“...!!!”
“ทางนี้ให้เวลาพวกคุณมามากพอแล้ว”
ทว่ามาร์ตินเอ่ยเสียงเยือกเย็น เขาเห็นวิชัยก้มหน้าอย่างคิดหนัก ร่างสูงยิ้มเหยาะในใจ
พวกลูกหนี้ชั้นแย่น่าสมเพชแบบนี้ทุกรายเลยสินะ
“ฮึก คุณวิชัย อย่าให้ตาไปกับคนพวกนี้นะคะ ถ้าตาไปแล้วลูกจะอยู่ยังไง กัปตันยังเล็ก—”
“หยุดพูดเถอะหน่า!”
วิชัยหันไปตวาดใส่ภรรยา กันตาสะดุ้งน้ำตาไหลพราก มิเกลกอดแขนบิดาแน่น เธอไม่รู้จะพูดอะไรออกมาให้ทุกอย่างมันดีขึ้นกว่านี้ เพราะภาพจำของหญิงสาว เขาคือคนที่ไร้หัวใจและเลือดเย็น และเธอก็กลัวว่ามาร์ตินจะทำกับเธอและพ่อ เหมือนที่ทำกับผู้ชายโชคร้ายในตึกร้าง
เขาเห็นแค่พวกเธอเป็นลูกหนี้ห้าสิบล้าน เจ้าหนี้บ่อนพนันผิดกฎหมายก็ไม่ต่างอะไรกับเจ้าหนี้นอกระบบ มาร์ตินสามารถทำอะไรครอบครัวของเธอก็ได้
คนอย่างเขาไม่น่าจะมีจิตใจที่เมตตาใครด้วยซ้ำ
“ผมเข้าใจแล้ว”
ฉับพลันวิชัยก็พูดขึ้น ทั้งมิเกลและกันตาหันมองหน้าวิชัยพร้อมกัน ถ้าต้องส่งให้ใครไปขัดดอกก่อนระหว่างหาเงินทั้งหมดไปคืนมาเฟียพวกนี้ เขาก็จะเลือก...
“มิเกล”
“คุณพ่อ...”
“ลูกขึ้นไปบนห้อง และล็อคประตูให้แน่น”
วิชัยดึงมือลูกสาวออกจากแขนตัวเอง ก่อนจะหันไปมองหน้ากันตาที่น้ำตาไหลเต็มใบหน้า
“กันตา คุณทำ คุณก็ต้องแก้ ไปใช้หนี้ของคุณซะ และถ้าผมมีเงินพอผมจะไปพาคุณกลับมา”
“คุณวิชัย คุณทำแบบนี้กับตาได้ยังไง!! ตาเป็นเมียคุณนะ!!!”
กันตาส่ายหน้าและตวาดดังลั่น ในขณะเดียวกันหนูน้อยกัปตันก็ร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นแม่ตัวเองเป็นแบบนี้ เปรี้ยวอุ้มปลอบเด็กน้อยด้วยใบหน้าซีด มิเกลหายใจไม่ทั่วท้องแต่เธอยอมรับว่าโล่งใจที่บิดาตัดสินใจแบบนี้ ใช่แล้ว ใครทำ คนนั้นก็ต้องแก้ เธออยากให้กันตาได้รับผลกรรมที่ตัวเองได้ทำเอาไว้ แต่ทว่ามิเกลยังไม่กล้าไปจากตรงนี้เพราะยังเป็นห่วงวิชัย
ร่างสูงกำยำที่ยืนนิ่งมองทุกคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา แต่ในเมื่อหัวหน้าครอบครัวตัดสินใจแล้ว เรื่องทุกอย่างก็จบ มาร์ตินหันไปส่งสัญญาณให้ลูกน้องทุกคนเก็บปืนและเตรียมตัวออกจากที่นี่ นัยน์ตาดุดันจ้องมองกันตาที่ร้องไห้เหมือนคนบ้า สองขาย่างกรายไปที่ผู้หญิงคนนั้นเรื่อยๆ อีกฝ่ายส่ายหน้าราวกับยอมรับชะตากรรม มาร์ตินจ้องหน้ากันตาและเดินไปดุ่มๆ เข้าไปหาอีกฝ่าย แต่ทว่า...เขากลับเปลี่ยนเป้าหมายจนไปหยุดตรงหน้าคนตัวเล็กที่ชื่อมิเกล
พรึบ
“กรี้ด!!!”
แขนแกร่งรวบตัวมิเกลพาดไหล่หนาของตัวเองทันที วิชัยเบิกตาค้าง มาร์ตินมองผู้เป็นพ่อที่ยืนช็อคอยู่ตรงหน้าก่อนจะเอ่ยขึ้น
“แต่ผมเลือกคนนี้”
“ไม่ ไม่ได้!!! ปล่อยลูกสาวผม!!!”
“ห้าสิบล้านรวมดอกเบี้ย ถ้าหามาไม่ครบก็อย่าหวังว่าจะได้เห็นหน้าลูกสาวสุดที่รัก”
มาร์ตินทิ้งท้ายแค่นั้นก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากบ้านหลังนี้ มิเกลที่ศีรษะห้อยพื้นดีดดิ้นจิกทึ้งมาร์ตินทว่าแรงมดแค่นั้นทำอะไรเขาไม่ได้ และก็ไม่มีใครเปลี่ยนใจมาร์ตินได้...
เพราะเขาเลือก ‘เธอ’ มาตั้งแต่แรกแล้ว
- Writer
