ตุบ!
“โอ้ย!!”
ร่างบางในชุดเดรสสั้นสีแชมเปญถูกโยนเข้าไปในรถตู้คันใหญ่ ก่อนมาร์ตินจะตามเข้าไป ประตูปิดลงและรถก็เคลื่อนออกไปด้วยความเร็ว มิเกลพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง และเมื่อนั่งบนเบาะได้ที่แล้วก็หันขวับไปมองคนข้างกาย คนตัวเล็กหอบหายใจถี่หนักด้วยความโกรธ
“พี่มาร์ตินทำแบบนี้ทำไมคะ!”
เธอยิงคำถามใส่เขา คนถูกถามตวัดสายตาแข็งกร้าวจ้องหน้าเธอกลับ เขาไม่ตอบคำถาม มาร์ตินขยับเข้าไปใกล้มิเกลก่อนจะยกมือบีบสันกรามของเธอแน่น หญิงสาวนิ่วใบหน้าด้วยความเจ็บ
“อย่าเรียกพี่ ฉันไม่นับญาติกับเธอ”
ดวงตาของเธอวูบไหวเมื่อได้ยินแบบนั้น มิเกลพยายามตั้งสติ เธอปัดมือของมาร์ตินออกด้วยแรงทั้งหมด
ได้ ไม่ให้เรียกว่าพี่ ชาตินี้ก็จะไม่เรียก!
“คนที่เป็นหนี้คุณคือยัยกันตา ไม่ใช่เกล!!”
เป็นสิ่งที่เธอไม่เข้าใจมากที่สุด ทั้งที่บิดาของเธอก็บอกชัดเจนว่าคนที่ควรขัดดอกให้แก๊งมาเฟียเลวทรามนี้คือกันตา
