“ปลายรุ้ง เธอชื่อปลายรุ้ง เธอเป็นผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดรองจากแม่”
ยามเอ่ยนามนั้น น้ำเสียงของคนพูดทอดอ่อน ดวงตาเปล่งประกายละมุนยิ่ง ทำให้คนได้ยินรู้สึกอิจฉาขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ กีรดารินทร์อยากเห็นหน้าหญิงสาวนามว่า ปลายรุ้งคนนั้นเหลือเกิน เธอจะสวยน่ารัก แสนดี เพียงไหน นภวินท์ถึงได้เอ่ยปากว่ารักมากที่สุด...
“เธอเป็นคนรักของคุณเหรอ” คนถามไม่รู้ตัวว่า เสียงที่เอ่ยออกมานั้น แผ่วพร่าเพียงใด
นภวินท์ยิ้มบางๆ ไม่ตอบรับหรือปฎิเสธ เขาขยับลุกขึ้นเดินไปเกาะราวระเบียง เท้าแขนกับราวกั้นหันหลังให้กีรดารินทร์ ศีรษะได้รูปแหงนเงยมองดวงดาวบนท้องฟ้า คล้ายเจ้าตัวกำลังส่งใจถึงใครสักคน บทสนทนายุติลง เมื่อคู่สนทนาตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตน
“ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์...” กีรดารินทร์เอ่ยลา ขณะลุกขึ้นยืน
หญิงสาวรอให้ชายหนุ่มตอบรับ หากเขาทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงเธอ ร่างเพรียวระหงจึงหมุนกายเดินกลับไปยัง
