“ปล่อยฉันนะคุณเมฆ อย่า...” ปลายรุ้งร้องห้าม
เสียงนั้นหายไปในคอ เมื่อริมฝีปากร้อนรุ่มของคนร่างหนาโฉบวูบลงมาปิดริมฝีปากเรียวบาง ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ เมื่อชายหนุ่มบดเคล้าริมฝีปากอย่างนุ่มนวล อ่อนโยน จุมพิตแสนหวานนั้นดูดกลืนสติสัมปชัญญะของหญิงสาว ให้ลอยหายไปกับสายลม
“ปลายรุ้ง... “เสียงกระซิบดังแผ่วๆอยู่ข้างหู เรียกสติที่กระเจิดกระเจิงให้กลับคืน
ปลายรุ้งหันหน้าหนี ใช้มือยันหน้าอกของอีกฝ่ายไว้ ไม่ให้เข้ามาใกล้ หัวใจเต้นรัวเร็วราวกับกลอง เมื่อถูกรุกรานอย่างไม่ทันตั้งตัว
“คุณเมฆ... อย่านะ”
“ทำไม รังเกียจฉันมากหรือ” น้ำเสียงที่เอ่ยห้วนขึ้นตามแรงอารมณ์
มือหนารั้งร่างบางมาแนบชิด จับคางให้หันมาสบตา อาการขืนตัวหนีทำให้ฆนากรหงุดหงิด ชายหนุ่มมองจิตรกรสาวด้วยแววตาดุดัน ความอ่อนหวานเมื่อครู่ เลือนหายวับไป มีเพียงประกายตากร้าวที่มองใบหน้านวลอย่างขัดใจ
“คุณทำแบบนี้ทำไม” ปลายรุ้งแข็งใจถ
