“ลองดูไหมล่ะ จะได้รู้ว่าสนุกหรือเปล่า” นภวินท์ขยับให้พี่ชายนั่งลงข้างๆ
“แม่อยู่ไหน” ฆนากรมองหามารดา
“มาถึงก็ร้องหาแม่เลยนะ เป็นลูกแหง่ไม่เลิกเลยนะ”
นภวินท์แกล้งแหย่เล่น เพราะรู้ว่าพี่ชายไม่ชอบให้เรียกแบบนั้น ได้ผลคนฟังหน้าตึง ตาวาววับจ้องกลับมาอย่างมีอารมณ์
“อย่าปากเสียนะวินท์ อย่าให้ฉันต้องเพิ่มรอยบนหน้าแกอีกรอยเลย”
“หน้านายก็มีรอยเหมือนกันนี่ เอ... ปากยังแตกด้วย ไปโดนนักเลงที่ไหนซัดมา”
ฆนากรเผลอแตะรอยช้ำบนหน้าตัวเอง นึกฉิวก่อนมานี่เขาน่าจะหารองพื้นหรืออะไรกลบรอยพวกนี้ก่อน นภวินท์ช่างสังเกตนัก
“ช่างฉันเถอะ แล้วแกเป็นไงบ้าง ได้ข่าวว่าถูกอุ้มไม่ใช่เหรอ”
นภวินท์ทำหน้าเมื่อย “ใครใช้ให้นายเกิดมาหน้าเหมือนฉัน จนพวกนั้นเข้าใจผิดจับไปผิดคนกันล่ะ” เขาบ่น
“น่าจะถามตัวเองมากกว่านะ ว่าไปให้เขาจับได้ยังไง เห็นลุงจรบอกว่า โดนผู้หญิงวางยานี่”
ฆนากรย้อนศรน้องชายทันควัน เขานึกสมน้ำหน้าน้องช
