เงาในกระจก สะท้อนภาพหญิงสาวหน้าตาทรุดโทรม ผมเผ้าฟูกระเซิง ดวงหน้าเลอะเครื่องสำอางเป็นคราบ ปากซีด จมูกมันเยิ้ม ยังไม่รวมเสื้อผ้าที่เลอะเทอะจนหาสีเดิมไม่เจอ
นี่ไม่ใช่คุณหนูกี้ คุณหนูไฮโซที่เคยเป็น!
สายตาของคนที่ยืนกอดอกอยู่ด้านหลัง สะท้อนบนเงากระจกฉายแววสมเพชเวทนา นั่นทำให้กีรดารินทร์อายแทบแทรกแผ่นดินหนี อาย... อย่างที่ไม่เคยอับอายอะไรอย่างนี้มาก่อน เขาทำให้เธอกลายเป็นตัวอะไรสักตัว ที่น่าทุเรศทุรัง
“นายเป็นคนทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ไอ้บ้า ไอ้ตัวเชื้อโรคไทฟอยด์ ไปนะ ไปไกลๆเลย”
กีรดารินทร์สะบัดหน้าหนี ปากก็พร่ำด่าไปด้วย หญิงสาวทนดูสภาพน่าเวทนาของตัวเองไม่ไหว จนต้องกลับมานั่งร้องไห้ที่เตียง ใบหน้าที่เลอะยิ่งเลอะหนักด้วยคราบน้ำตา และขี้มูก ทำให้คนเห็นรู้สึกสงสารขึ้นมานิดหน่อย หากไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอทำกับป้าสุขึ้นมา
“ฉันแค่ถอดเสื้อผ้า เตรียมไปอาบน้ำแค่นั้น แต่เธอร้องโวยวาย
