Beauty and the Villain โฉมงามกับนายวายร้าย

2.45 pm. "หลังจากนี้ผมจะให้จับกลุ่มเพื่อทำรายงาน พร้อมหาหัวหน้ากลุ่มเพื่อนำรายชื่อมาส่งให้ผมที่ห้องพักนะครับ" "ค่ะ/ครับ" อาจารย์ประจำคลาสเดินออกไปจากห้องซึ่งทำให้ตอนนี้เหลือเพียงแค่นักศึกษาที่กำลังเดินเข้าหาเพื่อนเพื่อหากลุ่ม ซึ่งกลุ่มที่อาจารย์ต้องการต้องมีจำนวนสิบคนไม่ขาดไม่เกินแต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่หลังห้องกระตือรือร้นเพื่อไปหากลุ่มแต่อย่างใด "พระลักษณ์คะ" เจ้าของชื่อที่อยู่ในชุดนักศึกษาที่ไม่เรียบร้อยนักเงยหน้าจากหน้าจอพร้อมเลิกคิ้วมองหญิงสาวร่างบางที่เดินเข้ามาหาด้วยความสงสัย "ว่าไงครับคนสวย?" "อุ้ย พระลักษณ์ก็ชมเวอร์ไป" พระลักษณ์ยกยิ้มมุมปากตามสไตล์ของคนยิ้มง่ายและเป็นมิตรกับทุกคน และเพราะเหตุนี้แหละเขาจึงไม่ต้องไปเดินหากลุ่มให้ยาก "พระลักษณ์ได้กลุ่มรึยังคะเนี้ย?" พระลักษณ์ยกยิ้มมุมปาก เพราะเขาคิดอยู่แล้วว่าถ้าเธอมาหาเรื่องคุยคงไม่พ้นเรื่องกลุ่มนี้ "ยังเลยพอดีเรามาเรียนคนเดียวอ่ะ" "สนใจอยู่กลุ่มด้วยกันไหมคะ?" "ได้เหรอ ยังไม่เต็มเหรอ?" หญิงสาวยิ้มหวานก่อนจะพยักหน้าซึ่งนั้นทำเอาพระลักษณ์ยิ้มหวานให้พร้อมยื่นโทรศัพท์ตัวเองไปให้เธอ "งั้นขอไลน์ไว้หน่อยดิ ถ้ามีไรก็ดึงเราเข้ากลุ่มเลยก็ได้" "แสดงว่าพระลักษณ์จะอยู่กลุ่มเดียวกันกับเราใช่ไหมคะ?" "ครับ ว่าแต่เธอชื่อไรนะ?" "ขิมค่ะ" "ชื่อน่ารักเหมือนนิสัยเลย" สาวเจ้าของชื่อยิ้มเขินทันทีหลังโดนพระลักษณ์ชมแบบซึ้งๆหน้าก่อนเธอจะยื่นโทรศัพท์คืนพระลักษณ์ "งั้นเราฝากเป็นธุระให้ด้วยนะ" "อือไม่มีปัญหา" "อ่อ..แล้วคืนนี้ถ้าว่างก็มาร้านเฮียชัยนะเดี๋ยวเราเลี้ยงเหล้า" "ไม่เป็น.." "มาฟังเราร้องเพลงด้วย..รึไม่ชอบ?" "เอ่อ.." หญิงสาวเม้มปากพร้อมเอาผมทัดหูตัวเองเพราะตอนนี้มันกำลังเก็บอาการไว้ไม่มิด "อื้องั้นขิมจะไปนะคะ" "ครับ เดี๋ยวจองโต๊ะไว้ให้" พระลักษณ์ยิ้มให้ขิมก่อนจะขยับลุกเดินออกจากคลาสเรียนไปทิ้งให้เธอยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียวจนเพื่อนต้องเดินมาตาม "เป็นไงเขาติดกับมึงไหมล่ะขิม??" "ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่แต่พระลักษณ์จะเลี้ยงเหล้ากูคืนนี้มึงว่าไงล่ะ??" "ว้ายแรงมากแม่!" "เจอกูแน่คืนนี้ เดี๋ยวก็เอาชื่อไปใส่ก่อนๆ" ขิมเดินกลับมาที่กลุ่มตัวเองก่อนจะยิ้มหวานให้คนที่ถูกเลือกเป็นหัวหน้ากลุ่มที่กำลังนั่งรอชื่อคนสุดท้ายอยู่ ขิมยิ้มแห้งทันทีเมื่อสบตากับสายตาเบื่อหน่ายที่กำลังมองตรงมา "ขอโทษที่ช้านะแยมพอดีว่าคนนี้ต้องดีลนานหน่อยน่ะ" "แล้วทำไมไม่เอาเพื่อนเอกเราไปเอาคณะอื่นมาให้ยุ่งยากทำไมกัน?" "แหมก็อาจารย์บอกนี่ว่าคละๆกัน อีกอย่างเขาก็ไม่มีเพื่อนเพราะงั้นแยมช่วยใส่ชื่อเขาด้วยหน่อยนะ" "อืม ยังไงก็ถึงเขาเข้ากลุ่มด้วยละกัน" แยมโรลหรือที่เพื่อนคนอื่นๆในเอกต่างเรียกว่าแยมถอนหายใจเบาๆ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมจำใจใส่ชื่อของสมาชิกคนสุดท้ายลงไปเพื่อให้คนครบก่อนจะเป็นเธอที่เอารายชื่อไปให้อาจารย์ ซึ่งวิชานี้ทุกคนในเอกต่างรู้ดีว่าถึงจะไม่ใช่วิชาแกน และเป็นแค่วิชาเลือกแต่อาจารย์ก็ยุ่งยากเอาเรื่อง และเธอที่ถูกเลือกมาเป็นหัวหน้ากลุ่มก็หวังว่าจะไม่มีอะไรให้ต้องยุ่งยากตามมาทีหลังน่ะนะ สองเดือนต่อมา 4.26 pm. "ผมอยากให้คุณเลือกระหว่างตามเพื่อนในกลุ่มมาถ่ายใหม่กับหมายเหตุให้ผมเรื่องที่เขาไม่ช่วยงานกลุ่มจะดีกว่านะครับ" "เอ่อ..ถ้าไม่มีเขาในคลิปอาจารย์จะไม่ออกคะแนนให้จริงๆเหรอคะ?" "ครับ ผมอยากให้คุณรายงานการทำงานของเพื่อนให้ครบให้ถูกต้องตามความเป็นจริงดีกว่า อีกอย่างมันก็เพื่อตัวพวกคุณเองเพราะผมไม่ต้องการให้เกิดการเอาเปรียบระหว่างเพื่อนร่วมงาน" ฉันพยักหน้าอย่างยอมแพ้และขอตัวออกจากห้องพักของอาจารย์อย่างหนักใจ ขณะที่สายตาก็จ้องมองงานที่ตั้งใจเอามาส่งด้วยความเครียด "เป็นยังไงบ้างแยม?" พรีมเป็นคนแรกที่เอ่ยถามฉันหลังจากฉันเข้าไปพบอาจารย์ก่อนฉันจะส่ายหน้าไปมาอย่างเพลียๆ "อาจารย์ไม่ยอมท่าเดียวเลย คือแกต้องการให้เรารายงานตามจริงใครไม่ช่วยหรือยังไงก็ให้พูดตามนั้น" "ให้ตาย" แป้งเพื่อนอีกคนของฉันเท้าสะเอวมองมาที่ฉันอย่างหนักใจไม่แพ้กัน ก่อนเราจะเดินมานั่งที่โต๊ะนั่งใต้คณะแทนเพื่อหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ "งานก็รุมจะตายอยู่แล้วยังต้องมายุ่งยากเพียงเพราะคนคนเดียวอีก" แป้งบ่นทันทีหลังจากเรานั่งนิ่งกันมาสักพักก่อนพรีมจะยื่นโทรศัพท์ที่ขึ้นหน้าจอแชทกับขิมคนในกลุ่มงานมาให้อ่าน "กูน่ะทักไปหาอีกขิม เพราะมันเป็นคนเอาไอ้วิศวะนั้นมาเข้ากลุ่มแต่นางบอกว่าตอนนี้ไม่อยากคุยกับไอ้วิศวะนั้นแล้วแล้วนี่แปลว่าไง?" "แปลว่ามันโดนเขาทิ้งไง กูดูมานานแล้วทำท่าเป็นตามงานนั้นงานนี้ให้เขาสุดท้ายเขาแค่หลอกใช้" "เอาก่อนมึงไปรู้มาได้ไงอีแป้ง?" "เพื่อนกูอยู่วิศวะก็เยอะไหม เขาแม่งพูดกันหมดว่าไอ้พระอะไรนั้นมันมีแฟนแล้ว" "มีแฟนยังไงก็เห็นจู๋จี๋อยู่กับอีขิมในคลาสประจำ" "คนเหี้ยไงใครให้มันก็เอาหมดแหละ" "น่ากลัวนะนั้น" "ประเด็นคืออีผู้หญิงก็ให้ด้วย" "แล้วตกลงขิมจะไม่คุยกับพระลักษณ์ให้แล้วเหรอ?" ฉันมองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างหนักใจ และอีกอย่างคือถ้าเกิดเงียบฟังสองคนนี้ไปเรื่อยๆมีหวังฉันได้หูชาแน่ "ไม่คุยแล้วมันบอกให้มึงไปคุยเอง" "เฮ้อ" ฉัยถอนหายใจอีกครั้ง เพราะคิดไว้อยู่แล้วว่ายังไงมันก็จะต้องยุ่งยากแน่ๆแต่ไม่คิดว่ามันจะมายุ่งตอนพร้อมจะส่งงานแบบนี้ "อีขิมมันบอกว่าพระลักษณ์ร้องเพลงอยู่ร้านเฮียชัยร้านที่มึงทำงานอยู่" "ก็จริง แต่ก็ใช่ว่ากูจะได้เข้าไปคุยกับเขานะกูก็ไปทำงานเสริฟอ่ะ" "แต่ถ้าไม่คุยงานเราก็จะไม่ได้ส่งใช่ไหม?" แป้งหันมามองฉันและมันก็ใช่อย่างที่แป้งพูดถ้าฉันไม่ไปพูดกับพระลักษณ์เราก็จะไม่ได้ส่งงานกันทั้งกลุ่ม "เดี๋ยวยังไงกูคงต้องคุยเองแล้วแหละ" "เหนื่อยหน่อยนะมึง" "ทำไงได้" ฉันยักไหล่อย่างเหนื่อยใจแต่ก็พูดอะไรไม่ได้เพราะตัวเองดันเป็นหัวหน้ากลุ่มเอง "งั้นกูขอกลับก่อนนะ" "เคๆ ยังไงถ้ายังคุยไม่ได้อีกมึงก็ตัดชื่อมันเลยเพราะยังไงคนอื่นๆในกลุ่มก็โหวตกันหมดแล้ว" "อืมโอเค" ฉันพยักหน้าตอบก่อนจะเดินกลับออกมาจากคณะเพื่อขึ้นรถบัสกลับหอพักตัวเองทั้งที่ในหัวก็ยังคิดไม่ตกว่าควรพูดยังไงกับตัวปัญหาหลักคนนี้ดี ดีที่วันนี้วันศุกร์ฉันคงได้เจอเขาวันนี้ที่ร้านถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด 00.12 pm. "โทษนะแต่วงพี่ช้างกลับรึยังเหรอ?" เพื่อนพนักงานที่กำลังยกลังเบียร์อยู่หลังร้านหันมองฉันที่เดินเข้ามาส่องก่อนจะพยักหน้านิดๆ "ยังนะน่าจะนั่งกินเหล้ากันอยู่หลังเวทีอ่ะ" "โอเคๆ" ฉันถอนหายใจเบาๆก่อนจะรีบเอาถาดแก้วไปเก็บและเดินวนกลับออกมาทางหลังเวที และตอนนี้วงของพี่ช้างกำลังนั่งดื่มกันต่อหลังร้องเพลงเสร็จกันจริงๆ "ขอโทษนะคะพี่ช้างพระลักษณ์กลับรึยังคะ?" ฉันถามพี่หัวหน้าวงที่เขาดื่มอยู่ก่อนเขาจะหันมามอง "ยังนะมันห้องน้ำอ่ะ" "อ่อ ขอบคุณค่ะ" พี่ช้างทำท่าเหมือนจะถามอะไรสักอย่าง แต่ด้วยความที่ฉันรีบฉันจึงต้องหันหลังเดินตามไปที่ห้องน้ำชายเพื่อหาพระลักษณ์ "อื้ออพระลักษณ์พอก่อนดี้หายใจไม่ทัน" "อ้าว..เริ่มเองทำไมอ่อนแองี้อ่ะครับ?" ฉันหยุดเดินที่ช่องว่างระหว่างทางไปห้องน้ำ ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางการเดินไปตามเสียงออดอ้อนของหญิงสาวที่ดังมาจากหลังพุ่มไม้จนได้เจอกับคนที่ฉันอยากเจอ "อ๊ะ นั้นใครอ่ะ!?" ผู้หญิงที่กำลังคล้องคอพระลักษณ์อยู่สะดุ้งมองฉันด้วยความตกใจจนทำให้ร่างสูงหันมองตามด้วยความสงสัย "ขอโทษทีแต่เรามีเรื่องต้องคุยกับพระลักษณ์น่ะ เรื่องสำคัญมากด้วย" "พระลักษณ์รู้จักเหรอคะ?" "ไม่อ่ะ" พระลักษณ์ตอบทันทีแต่ก็ยอมขยับตัวออกห่างจากผู้หญิงที่ตัวเองนัวเนียอยู่ "แต่เธอบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุย" "แต่ลักษณ์คะ!" "เอาไว้ก่อนยังไงเราขอลัดคิวให้เรื่องสำคัญก่อนนะ" ฉันถอนหายใจมองพระลักษณ์หลังจากเขาไล่ผู้หญิงที่นัวเนียอยู่กลับ ก่อนเขาจะยกยิ้มมุมปากและเดินล้วงกระเป๋ามาหาฉันแทน "หน้าคุ้นมากเลย" "เราทำงานที่นี่" "อ่อ" "แล้วก็เป็นหัวหน้ากลุ่มงานนายด้วย" "ว่าละมันคุ้นกว่าในร้านอีก!" พระลักษณ์ยิ้มกว้างพร้อมเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนฉันได้กลิ่นเหล้าจากตัวเขา "ว่าไงล่ะทีนี้สาวสวยคณะบัญชี" ฉันขมวดคิ้วพร้อมขยับถอยหลัง เพราะไม่อยากให้เขาเข้าใกล้มากกว่านี้...จริงอยู่แหละว่าเขาเป็นคนดังที่ใครก็อยากเข้าหาแต่ขอเถอะไอ้ท่าทีคุกคามแบบนี้ไม่มีใครเขาชอบหรอก "เรื่องงานกลุ่มที่ทำเป็นคลิปน่ะ อาจารย์ต้องการให้เห็นทุกคน" "ก็บอกไปแล้วไงครับเธอว่าให้บอกอาจารย์ว่าเราเป็นคนถ่าย" "แต่นายไม่ได้ไปทำจริงๆนิ" "แต่ออกเงินไปตั้งเยอะนะครับ" พระลักษณ์ยิ้มขำก่อนจะเดินเข้ามาใกล้อีกนิดพร้อมโน้มใบหน้าลงมาใกล้ "และเธอก็เป็นคนเอาไปจัดการด้วยนิ" "เงินอะไรเราไม่รู้เรื่อง" "ไหนว่าให้เราออกเงินงานกลุ่มเยอะกว่าเพื่อนแทนการไม่ต้องไปทำงานล่ะ?" "นี่" ฉันเงยหน้ามองพระลักษณ์ด้วยความสงสัย "เราไม่เคยพูดเลยนะ" "แต่ถึงแบบนั้นเราก็ให้เงินไปแล้วตั้งสองพันอ่ะ" พระลักษณ์เอียงใบหน้ามองก่อนจะยกยิ้มมุมปาก "เธอเป็นหัวหน้าเธอก็ควรรับผิดชอบไหม?" "ถ้านายมาทำงานมันก็จบไหม?" "ก็บอกไปตั้งกี่ครั้งว่าไม่ว่าง" "นายจะเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกอย่างไม่ได้นะพระลักษณ์!" พระลักษณ์นิ่งไปทันทีที่ฉันพูดแบบนั้นเต็มเสียง เพราะตอนนี้ฉันก็เริ่มจะเหลืออดกับคนแบบเขาแล้วจริงๆ "นี่มันงานกลุ่มถ้านายไม่คิดจะช่วยเราคงต้องแจ้งอาจารย์ไปตามที่นายทำ" "ออกเงินไปแล้ว" "ให้ใครล่ะ? ถ้าว่าให้ขิมคือโดนหลอกแล้วแหละ" ฉันเม้มปากมองพระลักษณ์ที่นิ่งไปแต่สุดท้ายเขากลับยักไหล่ในตอนที่เสียงโทรศัพท์เขาดังขึ้น "ไม่รู้แหละออกเงินก็เท่ากับช่วยงานละวะ" "นี่!" พระลักษณ์เดินหนีฉันไปหน้าตาเฉยจนฉันต้องเดินตามแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นผู้หญิงคนเดิมที่นัวเนียกับพระลักษณ์ยืนรอเขาอยู่ที่รถ และเธอกำลังมองมาที่ฉันด้วยความไม่พอใจ "พนักงานคนนี้มีปัญหาอะไรนัก?" "ช่างมัน" พระลักษณ์ตอบเธออย่างตัดรำคาญและขึ้นรถไปกับเธอหน้าตาเฉยทั้งๆที่เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง...ให้ตายสิทำไมทำตัวมีปัญหาแบบนี้นะ