2.24 am.
เอี๊ยด!!
ฉันลืมตามองตึกสีชมพูตรงหน้าก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะมันแปลว่าฉันได้รอดจากความตายแล้ว พระลักษณ์ขับรถเร็วมากจนเหมือนบินเอาอ่ะ
"ขะขอบคุณ"
ฉันเอ่ยเสียงเบาหลังจากก้าวลงจากรถมายืนอยู่บนพื้นได้แล้วและยื่นหมวกกันน็อคคืนเขา แต่ก็ต้องเงยหน้ามองพระลักษณ์ที่เอาแต่นิ่งเงียบอยู่
"พระลักษณ์?"
"ไม่เจ็บรึไงที่ปากอ่ะ?"
พระลักษณ์ถามเสียงเรียบแต่สายตายังคงจ้องมองที่มุมปากของฉันอยู่จนฉันต้องเอื้อมมือขึ้นแตะรอยช้ำ เพื่อให้รอดพ้นจากสายตาเขาอย่างเกร็งๆ
"ไม่เท่าไหร่หรอก ยังไงก็ขอบคุณมากที่มาช่วย"
"คนอื่นเขาก็คงทนเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆโดนตบไม่ได้หรอก"
ฉันเม้มปากพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะเขากำลังสื่อว่าถ้าไม่ใช่เขาคนอื่นก็ต้องช่วยอยู่แล้ว
"แต่ถึงแบบนั้นก็ต้องขอบคุณแหละ"
พระลักษณ์พยักหน้าพร้อมกับลมหนาวที่พัดมาปะทะร่างกายจนฉันต้องกอดตัวเองไว้ และแม้ว่าฉันจะสวมเสื้อกันหนาวตัวใหญ่อยู่แล
