นั่นทำให้ในช่วงนี้มารดาของเธอต้องไปไหนมาไหนคนเดียว ทั้งเตรียมวัตถุดิบ ไปส่งของ รับออร์เดอร์ลูกค้า ซึ่งเธอคอยช่วยเหลืออย่างเต็มที่เพราะขาดวิวัฒน์ไปมารดาของเธอก็เหนื่อยมากพอสมควร
พอไปถึงก็เห็นว่ารวิดากำลังอาเจียนอย่างหนัก กินอะไรไม่ได้ วินโดวส์จึงเข้าไปดูแลมารดา ฝันหวานเองก็คอยยืนดูอยู่ใกล้ๆ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
เธอพยายามคิดว่ารวิดาป่วยเลยเป็นแบบนี้ ทั้งๆ ที่หลายครั้งมันก็มากเกินไป บางทีดึกๆ ดื่นๆ สองพ่อลูกต้องขับรถมาหาที่โรงพยาบาลอีก เพราะรวิดาขู่จะฆ่าตัวตายเสียอย่างนั้น
“แม่อยากกินผลไม้น่ะจ้ะ กินข้าวอะไรไม่ได้เลย เหม็นเบื่อไปหมด”
“งั้นผมไปซื้อผลไม้มาให้นะครับ”
“ขอบใจมากจ้ะลูก”
“ฝันเราฝากแม่ด้วยนะ”
“จ้ะ นายไปเถอะ เดี๋ยวเราดูแลแม่ของนายเอง” ฝันหวานยิ้มให้เพื่อนหนุ่ม วินโดวส์จึงรีบลงไปซื้อผลไม้มาให้มารดาอย่างกระตือรือร้น
“หนูนี่เป็นแฟนของวินเหรอ” ประโยคของคนป่วยบนเตียงที่เอ่ยถามออ
