บทที่ 39
“คุณป้าทายสิคะว่านังคนชั้นต่ำมันเก็บข้าวเก็บของเสร็จหรือยัง” เขมิกายิ้มระริกด้วยความพึงพอใจ เพราะคิดว่าเช้าวันนี้ไทเรลล์จะต้องขับไล่งามระยับออกไปจากที่นี่อย่างแน่นอน
“คงกำลังเก็บอยู่น่ะ” ลินดาเองก็ยิ้มกว้างไม่ต่างกัน แม้จะรู้สึกผิดอยู่บ้างก็ตาม
“สมน้ำหน้ามันนะคะคุณป้า อยากมาอวดดีกับเข็มทำไม รู้เสียบ้างว่าพี่ไทเรลล์เป็นของใคร” ดวงตาของเขมิกาเต็มไปด้วยความสุข ก่อนจะสลดวูบเมื่อมองไปที่หน้าประตูห้องรับแขกและเห็นว่าไทเรลล์ยืนตระหง่านอยู่
“คุณป้าคะ พี่ไทเรลล์มาค่ะ”
ลินดาหันไปมองที่ประตู เห็นว่าเป็นบุตรชายจึงกวักมือเรียกให้เข้ามานั่งด้วยกัน
“อรุณสวัสดิ์ไทเรลล์ เข้ามานั่งคุยกับแม่หน่อยสิ”
สีหน้าของไทเรลล์เคร่งเครียด ดวงตาของเขามืดลึกไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา ร่างสูงเดินมาทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวตรงกันข้ามกับมารดาและเขมิกา
“ผมก็มีเรื่องสำคัญจะถามคุณแม่กับน้องเข็มเหมือนกันครับ”
“เรื่อง
