บทที่ 48
ไทเรลล์ยอมรับกับตัวเองอย่างน่าอดสูว่าเขาทำงานไม่รู้เรื่อง ตั้งแต่งามระยับเดินจากไป หัวใจของเขาก็หลุดลอยตามหล่อนไปด้วย ทุกอย่างมันจบสิ้นลงแล้ว เพียงเพราะหล่อนไม่ได้รักเขา แต่เขากลับตัดใจจากหล่อนไม่ได้เสียที ยังคงปล่อยให้เรื่องราวของหล่อนมาก่อกวนในสมองไม่หยุด
เสียงถอนหายใจดังขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน พร้อมๆ กับมือใหญ่ที่ยกขึ้นกุมขมับ เขาไม่เคยรู้สึกย่ำแย่แบบนี้มาก่อนเลย แม้กระทั่งตอนที่ซูซี่ทอดทิ้งไปเขาก็ยังไม่เจ็บปวดถึงขนาดนี้ คงเป็นเพราะเขารักงามระยับมากเกินไปนั่นเอง
“คุณหมอยังไม่กลับบ้านเหรอคะ”
แคทเธอรีนเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง เมื่อเลยเวลาเลิกงานแล้วแต่ไทเรลล์ยังนั่งนิ่งอยู่หลังโต๊ะทำงานเช่นเดิม
“คุณกลับไปเถอะแคทเธอรีน ผมจะอยู่เคลียร์งานต่ออีกสักพัก”
“แต่คุณหมอหน้าตาไม่สู้ดีเลยนะคะ ดิฉันว่ากลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่าค่ะ” แคทเธอรีนยังคงเป็นห่วง
“ผมไม่เป็นไร สบายดี คุณกลับไปเถอะ”
“
