บทที่ 47
แม้เมื่อคืนจะนอนแทบไม่หลับเลย แต่ตอนเช้าหล่อนก็ต้องรีบดีดตัวลุกขึ้นมาอยู่ดี เพราะถ้านอนซมทำเศร้าสร้อย แม่ก็จะรู้ทันทีเลยว่าหล่อนโกหกเรื่องของไทเรลล์
‘กลับมาทำไม คุณไทเรลล์ล่ะ’
‘เราเลิกกันแล้วจ้ะแม่ แต่เราจบกันด้วยดี’
หล่อนจำได้ว่าตัวเองตอบแม่ไปแบบนั้นพร้อมๆ กับรอยยิ้มหวานที่ผ่านการปั้นแต่งมาอย่างดี จากนั้นก็ยกมือขึ้นไหว้แม่ที่ทำหน้างงๆ และเดินขึ้นไปหาพ่อบนบ้าน ก่อนจะรีบเข้านอนโดยไม่ออกมาเจอหน้าใครอีก
“ได้ผัวรวยแล้วแท้ๆ ดันจับเอาไว้ไม่อยู่ มันน่าเสียดายไหมล่ะ”
แม่ของหล่อนทักทายด้วยประโยคนี้แต่เช้าเลยทันที หล่อนทำได้แค่ยิ้มบางๆ และชวนแม่คุยถึงเรื่องของบิดา
“อาการพ่อดีขึ้นมากแบบนี้ หมอยังนัดไปตรวจอีกไหมจ๊ะแม่”
“ก็นัดเรื่อยๆ นั่นแหละ ว่าแต่เอ็งเถอะ แน่ใจนะว่าจะกลับมาอยู่ที่บ้านจริงๆ”
หล่อนยิ้มให้แม่อีกครั้ง และพยายามอย่างที่สุดที่จะข่มความเศร้าหมองเอาไว้แต่เพียงภายในอก
“จ้ะ
