บทที่ 46
เช้าวันต่อมา มารดาของหล่อนแวะมาเยี่ยมก่อนคนอื่น ก่อนจะขอตัวกลับไป และเวลาต่อจากนั้นไม่นาน ลินดามารดาของไทเรลล์ก็ปรากฏตัวขึ้นภายในห้องพักฟื้นของหล่อน
“สวัสดีค่ะคุณป้า” หล่อนขยับตัวลุกขึ้น และรีบยกมือไหว้ ลินดารีบร้องห้ามเอาไว้
“ไม่ต้องลุกหรอกหนูงาม นอนเถอะ”
“งามลุกไหวค่ะ”
ลินดาขยับมาที่ข้างเตียง และก็มองหน้าที่ยังบวมช้ำไม่หายดีของงามระยับอย่างสงสาร
“ยังเจ็บอยู่ไหมเนี่ย”
“งามไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะค่ะ ว่าแต่คุณป้าไม่เป็นอะไรนะคะ”
“ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงคนอื่นเลย ป้าร้ายกาจกับหนูงามจะตาย จะมาห่วงป้าทำไม” ลินดาพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
งามระยับระบายยิ้มทั้งน้ำตา และยื่นมือไปจับมือของลินดาเอาไว้
“งามเข้าใจคุณป้าดีค่ะ งามต่ำต้อย ไม่คู่ควรกับคุณไทเรลล์ และถ้างามเป็นแม่บ้าง งามก็คงจะทำแบบเดียวกับที่คุณป้าทำนั่นแหละค่ะ”
“ไม่ต้องมาพูดให้ป้ารู้สึกผิดน้อยลงเลย” ลินดาบีบมือของงามระยับเอาไว้
